Θαρρώ ότι το δημοψήφισμα ήταν εξ αρχής αλλά εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο σε κάτι αστείο, ανούσιο. Γραφικό σαν το Παλαμήδι.
Είναι δεδομένο ότι οι καθημερινώς επικοινωνιακά, και όχι μόνο, γκαφατζήδες ΣυριζΑνέλ δεν έχουν ούτε πλάνο ούτε αεροπλάνο για την “επόμενη μέρα”.
Με βρήκα να συμφωνώ με λιγότερο από το 30% όσων έκαναν στην 5μηνη διακυβέρνησή τους, ίσως λέω και πολύ.
Ωστόσο το κομματικό κατεστημένο του Χρηματιστηρίου, του playstation, του Βατοπεδίου, του πλεονάσματος και της ανάπτυξης και κυρίως των media επιστράτευσε τα πάντα για να με πείσει για το “ναι”. Επειδή θέλει το καλό μου, επειδή νοιάζεται για τη χώρα, επειδή ήταν πάντα δίπλα στον Ελληνα και όχι στους νταβατζήδες της ζωής μας. Μη γελάτε ρε…
For the record, που λέγαμε μικροί στο Stattford, την τελευταία φορά που σύσσωμη η παλαιοκομματική λαίλαπα αλλά και άνθρωποι των τεχνών στήριξαν το “ναι” σε ένα δημοψήφισμα ήταν το 1973 – δεν είχαμε Δημοκρατία τότε.
Και απλώς οι μέρες τούτες (απ)έδειξαν ότι, και τον Λεβέντη ή τον Γκλέτσο να βγάλουμε κυβέρνηση, ακολουθούμε τας διαταγάς του Σουλτς, της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε που έχουν ήδη ετοιμάσει, είτε με “ναι” είτε με “όχι”, την επόμενη κυβέρνηση – δεν έχουμε Δημοκρατία, 5 χρόνια τώρα.
Μικρή σημασία έχει το “ναι” ή το “όχι”, λοιπόν. Σημασία έχει ο καθείς με τον τρόπο του να είναι έτοιμος να αντιδράσει όταν πραγματικά έρθει η ώρα…
