17 Αυγούστου 1966. Ο Γιώργος Κούδας δίνει τον πρώτο του αγώνα με τον Ολυμπιακό στο φιλικό εναντίον του Αργοναύτη αλλά βάζει το πρώτο του γκολ στον επόμενο στη Ρόδο (4/9/66) εναντίον του Ροδιακού στο 82’, όπου ο Ολυμπιακός θα κερδίσει με 5-2.
Η οικογένεια του Κούδα έχει μετακομίσει στο Πασαλιμάνι ένα χρόνο νωρίτερα, ώστε να καλυφθεί ο όρος των μεταγραφών που θέλει την οικογένεια του παίκτη να έχει σπίτι στην πόλη της ομάδας που θέλει να μετεγγραφεί.
Παράλληλα, ο παίκτης πρέπει να μείνει ένα χρόνο εκτός πρωταθλήματος αλλά δικαιούται να αγωνίζεται σε φιλικά και διεθνή παιχνίδια. Όμως, ο χουντικός ΓΓΑ Κωνσταντίνος Ασλανίδης, μέλος του ΔΣ του ΠΑΟΚ, θα απαγορεύσει τις μεταγραφές από Β’ σε Α’ Εθνική αλλά και μεταξύ μεγάλων ομάδων και μάλιστα μεταξύ των 11 γεωγραφικών διαμερισμάτων στα οποία θα χωρίσει τη χώρα, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τον Κούδα να κατέβει στον Πειραιά.
Ο διεθνής παίκτης, μετά από μία τριετή περιπέτεια, θα επιστρέψει το 1968 στον ΠΑΟΚ, αλλά η ρήξη μεταξύ των δύο φίλων σωματείων έχει επέλθει…
Η αφορμή για την κόντρα
Ουσιαστικά ο «Μεγαλέξανδρος» του ελληνικού ποδοσφαίρου αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει η μεγαλύτερη κόντρα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που κρατάει ακόμα και σήμερα, ιδιαίτερα έντονα.
Το πιο οξύμωρο είναι ότι η κορυφαία εκείνη ομάδα του ΠΑΟΚ της δεκαετίας του 1970, «σκόρπισε» τελικά στην Αθήνα σε Ολυμπιακό (Ορφανός, Κωστίκος και Γούναρης) και Παναθηναϊκό (Τερζανίδης, Αναστασιάδης, Ασλανίδης) αλλά δεν άνοιξε μύτη για κανέναν, ενώ για τον μεγάλο Γιώργο Κούδα η Ελλάδα κόπηκε στα δύο…
Σε συνέντευξή του τότε στην εφημερίδα «Το Φως» και στον αείμνηστο Νικήτα Γαβαλά, δεδομένου ότι είχε μπει στο παιχνίδι για την απόκτησή του και ο Παναθηναϊκός, ο Γιώργος Κούδας έλεγε» «Το έχω πει χιλιάδες φορές και το επαναλαμβάνω. Είμαι Ολυμπιακός και θα πεθάνω Ολυμπιακός, είναι κωμικά τα περί μεταγραφής μου σε άλλη ομάδα. Στέλνω χιλιάδες φιλιά και την απέραντη αγάπη μου στους ερυθρόλευκους φιλάθλους και τους υπόσχομαι να δείξω την αξία μου».
Δεν μπόρεσε να κρατήσει την υπόσχεσή του καθώς έπαιξε μόλις σε 3-4 φιλικά με τον Ολυμπιακό (αποθεώθηκε από τους φίλους των «ερυθρολεύκων» τόσο στην πρώτη προπόνηση όσο και στα φιλικά με Αργοναύτη, Ολυμπιακό Χαλκίδας, Χαϊδάρι και Πανελευσινιακό).
Δεν πρόλαβε ούτε ένα επίσημο παιχνίδι καθώς τιμωρήθηκε με 15νθημερο αποκλεισμό από την τότε ΕΣΑΠ (Ένωσις Σωματείων Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών) μετά από καταγγελία του ΠΑΟΚ, καθώς τότε οι ομάδες μπορούσα να…καρφώσουν το δελτίο του παίκτη στο ταβάνι και να μην παίξει πουθενά αλλού. Αρα θα έπαιζε ή στον ΠΑΟΚ ή θα σταματούσε το ποδόσφαιρο όπως και έγινε για δύο χρόνια που δεν έπαιξε και εκπλήρωσε την στρατιωτική του θητεία στο λιμενικό σώμα.
Το ουζερί και ο Γουλανδρής
Ολα είχαν ξεκινήσει από το 1965, όταν η διοίκηση του ΠΑΟΚ είχε αποφασίσει να βοηθήσει την οικογένεια του Κούδα και να ανοίξει ένα ουζερί στον πατέρα του Ιωάννη. Ομως μετά τον πρώτο καιρό άρχισαν να μένουν γραμμάτια απλήρωτα, το χρέος ξεπέρασε τις 150.000 δραχμές τότε (να φανταστεί κανείς ότι ο Νίκος Γουλανδρής είχε προτείνει τότε στον παίκτη μισθό 8.000 δραχμών, για να καταλάβουμε λίγο και την αξία τότε των ποσών αυτών).
Στις 13 Ιουλίου του 1966 ο Κούδας αφίχθη στον Πειραιά (ήδη τον ήθελαν από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό) και ουσιαστικά συμφώνησε σε όλα. Μάλιστα είναι χαρακτηριστική και η επιστολή που έστειλε ο πατέρας του Ιωάννης προς τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης που είχαν ήδη γράψει για την κάθοδό του Γιώργου Κούδα στην Αθήνα και στην οποία ανέφερε το χρέος του μαγαζιού που δημιουργήθηκε λόγω ΠΑΟΚ, ζήτησε συγγνώμη από τους φίλους του «Δικεφάλου του Βορρά» που έστειλε τον γιό του στον Πειραιά και μίλησε για ασυνέπεια και αγνωμοσύνη από πλευράς ΠΑΟΚ.
Εκατοντάδες φίλοι του ΠΑΟΚ μαζεύτηκαν έξω από τα γραφεία του ΠΑΟΚ την 1η Αυγούστου, που έληγε η περίοδος των μεταγραφών για να μην φύγει ο Κούδας. Οι προσφορές, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής ήταν θεαματικές. Ο Ολυμπιακός πρόσφερε στον ΠΑΟΚ (σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, καθώς οι διοικήσεις επίσημα δεν μιλούσαν γι’ αυτό το θέμα) 300.000 δραχμές και τους Αυγητίδη, Πλέσσα, Ν. Σιδέρη, Κυπριανίδη και Νεοφώτιστο, ενώ ο Παναθηναϊκός ανέβαζε ακόμα περισσότερο τον πήχη, προσφέροντας 1.000.000 δραχμές και τους Λουκανίδη, Βουτσαρά, Παπαεμμανουήλ και Παπουλίδη.
Το ανένδοτος του ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟΚ ήταν ανένδοτος και ο Κούδας παρέμεινε στην Αθήνα μόνο για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στο λιμενικό σώμα, με τους φίλους του ΠΑΟΚ να πηγαίνουν μέχρι στα παιχνίδια της εθνικής ενόπλων για να τον αποδοκιμάσουν!
Στο μεταξύ η χώρα είχε μπει…στο γύψο με τη δικτατορία και ο πανίσχυρος τότε ΓΓΑ, Ασλανίδης, είχε αναλάβει προσωπικά να λύσει το θέμα. Μάλιστα στις αρχές του καλοκαιριού του 1968 λίγο πριν επιστρέψει τελικά ο παίκτης στον ΠΑΟΚ, ο Ασλανίδης πρότεινε στον (τότε γενικό γραμματέα) μεγάλο Γιώργο Παντελάκη να παίξει ο Κούδας δυο χρόνια στον Ολυμπιακό και μετά να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη.
Ο αστικός μύθος λέει μάλιστα ότι ο Ασλανίδης απείλησε μέχρι και με… εξορία τον Παντελάκη, ο οποίος φέρεται να ξεστόμισε την ιστορική ατάκα: «Εγώ μπορεί να πάω στη Γυάρο, αλλά ο Κούδας δεν θα πάει στον Ολυμπιακό. Σε τελική ανάλυση εσείς κάνατε… επανάσταση, βγάλτε μια διαταγή και πάρτε τον, εγώ δεν θα βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο».
Βλέποντας το αδιέξοδο, τελειώνοντας παράλληλα και τη θητεία του, ο Γιώργος Κούδας έχοντας μείνει μάλιστα και δύο χρόνια χωρίς μπάλα αποφάσισε τη μεγάλη επιστροφή και της 1η Αυγούστου του 1968 πέρασε την είσοδο των γραφείων του ΠΑΟΚ στην Παύλου Μελά. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ όχι μόνο δεν κρατά κακία αλλά γεμίζει το δρόμο έξω από τα γραφεία του «Δικεφάλου του Βορρά» και αποθεώνουν τον ποδοσφαιρικό τους Μεγαλέξανδρο. Αργότερα τον αποθέωσαν 12.000 κόσμος στην πρώτη του προπόνηση και πάλι με τα ασπρόμαυρα, χρώματα με τα οποία έγραψε το δικό του ξεχωριστό κομμάτι στην ποδοσφαιρική ιστορία του ΠΑΟΚ αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Για μιάμιση δεκαετία ο Κούδας μεγαλούργησε με τη φανέλα του ΠΑΟΚ ενώ ο Ολυμπιακός χρειάστηκε πάνω από δύο δεκαετίες για να μπορέσει να ξαναφύγει νικητής από την Τούμπα…
