🏆 𝟗𝟓 𝚮𝚳𝚬𝚸𝚬𝚺 𝚪𝚰𝚨 𝚻𝚶 𝚳𝚶𝚼𝚴𝚻𝚰𝚨𝚲 𝟐𝟎𝟐𝟐 🇶🇦
✍️ 🅼🆄🅽🅳🅾🆂🆃🅾🆁🅸🅴🆂 ⏳
#Story No 106 👇 𝚻𝛐 𝐭𝐨𝐭𝐚𝐥 𝐯𝐨𝐞𝐭𝐛𝐚𝐥 𝛂𝛑𝛐𝛕𝛆𝛌𝛆𝛊𝛚𝛔𝛆 𝛕𝛈 «𝛔𝛆𝛌𝛆𝛔𝛂𝛐»
3 Ιουλίου 1974. Ολλανδία και Βραζιλία ανταμώνουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε τελική φάση Παγκόσμιου Κυπέλλου, με έδρα το «Βέστφαλεν» του Ντόρτμουντ, διεκδικώντας μια θέση στον τελικό. Η «σελεσάο» ήταν η απόλυτη ποδοσφαιρική κυρίαρχος του πλανήτη προερχόμενη από τρεις κατακτήσεις Μουντιάλ στα προηγούμενα τέσσερα, οι «οράνιε» καθιέρωναν μια νέα σχολή και σε εθνικό επίπεδο, ακολουθώντας το total football του Αγιαξ. Το total voetbal των Ολλανδών.
Κι όμως, εξελίχθηκε σε ένα παιχνίδι τόσο σκληρό που θύμισε άλλες, προπολεμικές εποχές – απορίας άξιον πώς ο Δυτικογερμανός διαιτητής, Κουρτ Τσένσχερ, έδειξε μόλις έξι κίτρινες και μία κόκκινη κάρτα και αυτή στο φινάλε, όταν όλα είχαν κριθεί.
Ο Λουίς Περέιρα που τη δέχτηκε, για μια προβολή στον Γιόχαν Νέεσκενς, αποχώρησε από το γήπεδο βρίζοντας, χειρονομώντας κατά της εξέδρας, πετώντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του, κλωτσώντας. Ταιριαστή συνέχεια των όσων είχαν προηγηθεί. Προάγγελος των όσων ακολουθούσαν για την (τότε) «τρικαμπεάο», η οποία χρειάστηκε να περιμένει 20 χρόνια ώστε να επιστρέψει στην κορυφή.
Οι Ολλανδοί που είχαν ταξιδέψει στη Βεστφαλία φώναζαν από την εξέδρα αυτό που η ομάδα τους φώναζε στο γήπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης: «Ερχόμαστε να πάρουμε το Κύπελλο». Δεν το πήραν, με την οικοδέσποινα Δυτική Γερμανία να επικρατεί στον τελικό, βάζοντας έτσι τον πρώτο λίθο της οικοδόμησης του θρύλου της «Βασίλισσας δίχως στέμμα» των 70s, με τον δεύτερο να μπαίνει τέσσερα χρόνια μετά στην Αργεντινή και τον δεύτερο διαδοχικό χαμένο τελικό πάλι από οικοδέσποινα.
Οι Ολλανδοί έπρεπε να περιμένουν 14 χρόνια για να πανηγυρίσουν κάτι. Το πρώτο τους. Το Euro 1988, το οποίο φιλοξενήθηκε πάλι στη Γερμανία, έχοντας στον πάγκο τους, ξανά, τον μεγαλοφυή γεννήτορα του «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου», Ρίνους Μίχελς.
Τότε το σύνθημα της πορτοκαλί εξέδρας ήταν «Ήρθαμε να πάρουμε τα ποδήλατά μας». Και απευθύνονταν στους άσπονδους γείτονες Γερμανούς, με ευθείες αναφορές στην κατοχή της Ολλανδίας από τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάσχεση εκατοντάδων χιλιάδων ποδηλάτων όταν, αρχικά, είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία τους.
Πίσω, εννοείται πως, δεν τα πήραν. Σημειολογικό έτσι κι αλλιώς το σύνθημα, παρότι είχε παλλαϊκή απήχηση. Το κύπελλο, μοναδικό στην ιστορία των «οράνιε», περίσσευε.
Εκείνη η Βραζιλία, στο πρώτο της Μουντιάλ μετά τον Πελέ και άλλων από την τρομερή γενιά του ’70, έφτασε στη Γερμανία χωρίς να έχει δώσει άλλο επίσημο παιχνίδι επί μια 4ετία (μιας και είχε διακοπεί από το 1967 το Copa America και επανήλθε μόλις το 1975. Ο θρυλικός Μάριο Ζάγκαλο παρέμενε στον πάγκο, όμως η ομάδα του ’70 δεν είχε καμία σχέση με αυτήν του ’74 στη Δυτική Γερμανία: μόλις επτά ποδοσφαιριστές από το ρόστερ της διοργάνωσης του Μεξικού είχαν… επιβιώσει.
Εξ ου και η προσέγγιση του Ζάγκαλο άλλαξε: το ταλέντο έλειπε, κυριάρχησε ο κυνισμός στο γήπεδο. Είχε φανεί και στα 0-0 νωρίτερα με Γιουγκοσλαβία και Σκωτία.
Παράλληλα, η Ολλανδία γιγάντωνε ποδοσφαιρικά. Ολλανδικές ομάδες είχαν κατακτήσει τα τέσσερα από τα πέντε τελευταία Κύπελλα Πρωταθλητριών. Το 1970 η Φέγενορντ του Ερνστ Χάπελ και τα τρία επόμενα ο Άγιαξ, πρώτα με τον Ρίνους Μίχελς και μετά με τον Στέφαν Κόβατς στον πάγκο.
Ο Μίχελς άφησε την Μπαρτσελόνα και ανέλαβε τα ηνία, διαδεχόμενος τον Φράντισεκ Φάντροκ στους «οράνιε» και ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν στα καλύτερά του χρόνια. Το έδειξε και στην αρχή του Μουντιάλ πόσο καλή ήταν η Ολλανδία: 4άρα στη Βουλγαρία, 4άρα στην Αργεντινή, εντέλει στη β’ φάση ισοβαθμία με την προαναφερθείσα Βραζιλία στον όμιλο, με τους «οράνιε» λόγω διαφοράς τερμάτων να έχουν την άνεση των δύο αποτελεσμάτων. Και από το πρώτο σφύριγμα του Τσένσχερ, το ξύλο ήταν ασταμάτητο. Ποδόσφαιρο ελάχιστο. Τέσσερις οι κάρτες στο πρώτο ημίχρονο, άλλες δύο στο δεύτερο, άλλες πέντε που κακώς δεν βγήκαν και δύο γκολ για τους Ολλανδούς. Το πρώτο με καταπληκτικό συνδυασμό Φαν Χάνεγκεμ, Νέεσκενς και Κρόιφ στο 50′ και στο τέλος ο Κρόιφ τελείωσε το παιχνίδι.
Ο κύκλος της Βραζιλίας είχε κλείσει αλλά δεν άνοιξε ποτέ αυτός της Ολλανδίας, παρά μόνο της «βασίλισσας χωρίς στέμμα» (1974, 1978 μα και 2010).
