Την είδα από κοντά, στο Μιλάνο, με Κροατία και Ιταλία.
Η Εθνική έχει αυτό το κάτι που της έλειπε εδώ και χρόνια. Για 4άδα. Διότι, ως έγραψα και πρόσφατα, σε κάθε Eurobasket κρίνεσαι στον προημιτελικό. Περνάς, πας για μετάλλιο. Δεν περνάς, απέτυχες.
Έχει πολύ δρόμο ακόμη. Προφανώς δεν αρκούν μόνο ο Γιάννης και ο Ντόρσεϊ, πρέπει να πάρεις σκοράρισμα κι από τους άλλους. Πρέπει να ανέβουν ο Καλάθης με τον Σλούκα. Πρέπει να γυρίσουν οι τραυματίες. Ευκαιρία και για ανάσες στα επόμενα τρία, εύκολα ματσάκια του ομίλου.
Ο κόουτς ξέρει. Ο Δημήτρης Ιτούδης (με την Κροατία καθόμουν πίσω από τον πάγκο της Εθνικής) το ζει, το θέλει, τον βλέπεις στον πάγκο: είσαι μπροστά με 10-12 πόντους και φωνάζει λες και χάνουμε. Έτσι πρέπει.
Έχει πολύ δρόμο, έχει κι άλλες καλές ομάδες το τουρνουά. Αν ντε και καλά πόνταρα κάτι, θα ήταν πάλι τη Σλοβενία. Έχει Λούκα. Αλλά δεν έχει Γιάννη…
