Τον Μάιο του 1987 τα πάντα άλλαξαν στο Campionato. Ενας παίκτης είχε αλλάξει την ιστορία του και για πρώτη φορά, η ομάδα της Νάπολης θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Το scudettο. Η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Ιντερ ήξεραν την αξία του, οι της Νάπολι όμως, όχι.
θρίαμβος προκάλεσε φυσικά… Μαραντονιάδα στη χώρα. Οι Ιταλοί έτρεχαν να βαφτίσουν τα παιδιά τους «Ντιέγκο», καθετί αργεντίνικο έγινε… της μόδας. Ωστόσο η σισιλιάνικη Κόζα Νόστρα μετρούσε απώλειες και οικονομική αιμορραγία, από τον παράνομο στοιχηματισμό. Οι «πατερούληδες» του ιταλικού υπόκοσμου είχαν ποντάρει στη Γιουβέντους, άρα σε… κουτσό άλογο. Η αλήθεια είναι όμως ότι και οι άνθρωποι της Νάπολι, στα ίδια… κανάλια κινούνταν τότε. Αλλωστε, το ερώτημα «πού βρήκε μια σχετικά φτωχή ομάδα τα χρήματα για να αγοράσει τον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή του κόσμου;» είχε απάντηση μόνο… ανεπίσημη.
Προσθέστε και τον εθισμό του Ντιέγο Μαραντόνα στα ναρκωτικά και στην κοκαΐνη μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχε στην Μπαρτσελόνα, νομοτελειακά εκτός από το ταλέντο του, κουβάλησε στην Ιταλία και το alter ego του, που τότε ελάχιστοι γνώριζαν. Χρηματοδότης της μεταγραφές τότε και προστάτης του Ντιέγκο ήταν η πανίσχυρη φαμίλια του Κάρμινε Τζουλιάνο: από τη μια τα πάρτι με γυναίκες και ναρκωτικά και η προστασία από την εφορία, από την άλλη… ο εκβιασμός.
Κι αν η Νάπολι έφερε επανάσταση κατακτώντας τον τίτλο το ’87, ένα χρόνο μετά έχασε… δικό της πρωτάθλημα καίτοι από τον Ιανουάριο είχε ξεφύγει βαθμολογικά. Κι όμως, στα τελευταία πέντε ματς έφερε… μονάχα μια ισοπαλία, συν τέσσερις ήττες, με τον τίτλο να καταλήγει στη Μίλαν του ανερχόμενου Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του Αρίγκο Σάκι και των «τριών Ολλανδών» (Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ).
Μέχρι και με τον Εσκομπάρ
Τότε υπήρχαν ψίθυροι, ότι η Καμόρα διέταξε ο τίτλος να χαθεί διότι έπρεπε να καλυφθεί η… χασούρα της προηγούμενης σεζόν, αλλά μετατράπηκαν σε επίσημη κατάθεση στην καταγγελία, με την υπογραφή του πρώην μαφιόζου Πιέτρο Πουλιέζε. Κι όμως, το κύκλωμα είχε στήσει κοτζάμ πρωτάθλημα κόντρα στην ομάδα της πόλης όπου… έδρευε (και διαφέντευε).
Φυσικά η κατάθεση δεν οδήγησε σε παραπομπές και δίκες και ο ίδιος ο Μαραντόνα παρέμεινε «περιουσιακό στοιχείο» της ιταλικής μαφίας. Οπως χρόνια αργότερα ευθαρσώς παραδέχθηκε, είχε φτάσει στο σημείο να μεταφέρει ναρκωτικά στις αποσκευές του, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Ποιος θα τολμούσε να τον ελέγξει, άλλωστε; Μέχρι και με τα κολομβιανά καρτέλ και τον Πάμπλο Εσκομπάρ συνδέθηκε χάρη στον τότε μάνατζέρ του, Γκιγέρμο Κόπολα.
Χρόνια μετά, λέγεται πως η Καμόρα είχε κι ένα ακόμη κίνητρο: ο Μπερλουσκόνι ήθελε σαν τρελός τον Μαραντόνα στη Μίλαν αλλά πάτησε πόδι ο Τζουλιάνο, προσφέροντας εις αντάλλαγμα το πρωτάθλημα στον «Καβαλιέρε».
Τα πάντα βγήκαν στο φως το ’92, όταν ο Σαλβατόρε Μπάνι της Μάπολι βρέθηκε ξυλοκοπημένος και με το σπίτι του άδειο από ληστεία, την ίδια ημέρα που άγνωστοι σύλησαν τον τάφο του νεκρού τρίχρονου γιου του ζητώντας λύτρα. Η ιταλική δικαιοσύνη σύντομα έκλεισε την υπόθεση αλλά η… λέζα έμεινε. Η στάμπα ενός στημένου πρωταθλήματος, οι αναμνήσεις του οποίου ξυπνούν κάθε φορά που αντιμετωπίζουν οι «παρτενοπέι» τους «ροσονέρι»…
Δημοσιεύτηκε στο «Scripta manent» της «Sportday» στις 24/1/2019
