Menu

Οι 15 μέρες που μίσησα τον Ντιέγο

Οι 15 μέρες που μίσησα τον Ντιέγο

Το Μουντιάλ του 1986, που Τον καθιέρωσε, δεν το πρόλαβα ηλικιακά. Και δεν το θυμάμαι ως 6χρονος, και δεν ήμουν καν στην Ελλάδα τότε, ζούσαμε σε μια χώρα που δεν είχε ιδέα, ούτε τώρα έχει, για τη διαφορά soccer από football: στον Καναδά.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας όμως το θυμάμαι τόσο καλά, απόλαυσα κάθε στιγμή του ως ένα πιτσιρικάς που μαθαίνει νέα πράγματα, που μπορώ να παραθέσω αποτελέσματα, σκόρερ, ενδεκάδες, στιγμές, πιθανότατα καλύτερα κι από το… Μουντιάλ της Ρωσίας το ’18, το πιο πρόσφατο. Ναι, δεν είχαμε τότε τα γαμω-κινητά, να βλέπεις με το ένα μάτι το ματς και με το άλλο να τουιτάρεις ή να ρίχνεις κάνα live.

Οι 15 μέρες που μίσησα τον Ντιέγο

Είναι το Μουντιάλ που με έκανε… Βραζιλία. Όπως έγινα Λίβερπουλ σε αγώνα που ηττήθηκε, ένα προ σχεδόν τριών δεκαετιών τελικό Κυπέλλου με τη Γιουνάιτεντ, έγινα «σελεσάο» στον αγώνα με την Αργεντινή. Εκεί όπου δεν ήταν ο καλύτερος του αγώνα, ίσα ίσα το ματς ήταν… σούπερ αλλά η ασίστ Του προς τον Κανίχια ήταν, απλά, μια ποδοσφαιρική ποίηση. 

Ήταν ίνδαλμα για κάθε παιδί, από τότε. Αλλά ως, εξ απαλών ονύχων, αντιδραστικός, μιας και η Βραζιλία μου ήταν τότε πιο συμπαθής, Τον μίσησα. Ήμουν με τον Αλεμάο, με τον Καρέκα, με τον Μπράνκο, με τον Ντούνγκα που όσο καλός παίκτης ήταν, άλλο τόσο μυρωδιάς ως τεχνικός εξελίχθηκε. Ωστόσο το μίσος μου, διότι σε τέτοιο εξελίχθηκε, για τον Ντιέγο κράτησε, επακριβώς, 15 ημέρες. Υπήρχε πάντα, και νομίζω υπάρχει ακόμη, μια απέχθεια προς κάθε τι γερμανικό στα παιδιά της χώρας μας, που αρχίζουν να μαθαίνουν στο σχολείο πράγματα όπως… η κατοχή.

Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αναπόλησα πριν λίγο καιρό όταν είδα, έχοντας διαβάσει βέβαια κι ανάλογα βιβλία, ντοκιμαντέρ (σ.σ. σπουδαίο πράγμα η εικόνα και το βίντεο…) για τη Γερμανία ακριβώς μετά τον πόλεμο και τι, πραγματικά, πέρασαν οι πολίτες που δεν ήταν, όλοι, ναζί…

Τέσπα (sic) το βράδυ του τελικού, 8 Ιουλίου 1990 στη Ρώμη, το αίσθημα ήταν αντι-γερμανικό. Η (Δυτική, ακόμη) Γερμανία με την Αργεντινή, ο Ντιέγο στα μπλε και πρόσωπο του αγώνα ο Εδουάρδο Κοσεδάλ, ένα μεξικάνικο λαμόγιο, έδωσε ένα πέναλτι που, μάλλον, δεν ήταν. Το ματς ήταν άθλιο από πλευράς θεάματος κι αν μένει μια εικόνα από αυτό, όπως από κάθε μεγάλο παιχνίδι, ήταν το κλάμα Του στο τέλος. Το κλάμα για την αδικία. Το αίσθημα του «γαμώτο». Πόσο, μα πόσο, το έχω ασπαστεί στη ζωή μου εδώ και 40 χρόνια, πόσο…

Οι 15 μέρες που μίσησα τον Ντιέγο

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπήρξε και μικρή θεία δίκη. Όσο από την Αργεντινή στερήθηκε το τρόπαιο του 1990, άλλο τόσο είχε ευνοηθεί με σφυρίγματα στο Μεξικό του 1986, εκεί όπου υπήρχε μεν ο Μαραντόνα αλλά η μισή ενδεκάδα του Κάρλος Μπιλάρδο έριχνε το, μιλάμε για το, κλοτσήδι.

Παρένθεση. Το διάβασα και επανήλθαν τα δάκρυα που δεν έχουν σταματήσει από χθες: ο γερο-Μπιλάρδο, 82 ετών σήμερα, δεν έχει μάθει ακόμη για τον θάνατο του «παιδιού» του. Τα πραγματικά του παιδιά έκλεισαν την τηλεόραση από χθες, τάχα μου ότι χάλασε…

Τότε λοιπόν, το 1990, ο ημιτελικός με την Ιταλία διεξήχθη στο γήπεδο που, από χθες, από «Σαν Πάολο» μετονομάστηκε (ανεπίσημα, ακόμη) σε «Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα» – γιατί δεν γίνονταν αυτά εν ζωή, δεν κατανοώ, αλλά τέλος πάντων. Οι «ατζούρι» σε ημιτελικό, στη χώρα τους μεν αλλά που, με 60.000 Ναπολιτάνους στο γήπεδο που έβλεπαν τον Θεό τους, τον Μαραντόνα, στην αντίπαλη ομάδα. Μα, φυσικά, Αργεντινή υποστήριξαν, γνωστή άλλωστε η απέχθεια του ιταλικού Νότου για κάθε τι εθνικό, ιταλικό. Και τα σφυρίγματα του Γάλλου Μισέλ Βιτρό να την προστατεύουν, αναλογιστείτε ότι ο Τζιανίνι, που είχε αναλάβει να… κυνηγάει τον Μαραντόνα, είχε κάρτα από το 20λεπτο. Η Αργεντινή πέρασε στα πέναλτι, όπως η Δυτική Γερμανία την Αγγλία (οποία έκπληξις, τότε).

Κάπως έτσι δάκρυσα, 10 ετών τότε, μαζί με τον Ντιέγο. Δάκρυα που δεν έχουν, συγχωράτε με, σταματήσει από χθες. Ειδικά, όταν είδα αυτό. Θέλει ήχο – και χαρτομάντηλα…


Δημοσιεύτηκε στο Foxbet.gr στις 26/11/2020