Το ‘ψαξα πότε ήταν και πέρασαν 20 χρόνια ρε σεις. 20 χρόνια και μια μέρα!
Φανταράκι τότε, αλλά είχα παλιώσει, εύκολα έφευγα από Τρίπολη με μικρή άδεια. Δεν γινόταν να το χάσω, να δω τη Ρεάλ στην Αθήνα (καθότι ΡΕΑΛιστής εξ απαλών ονύχων). Είχα χάσει, λίγους μήνες πριν, ξανά λόγω στράτευσης, τη Ρεάλ στη Λεωφόρο…
2 Οκτωβρίου 2002. Μπροστά μου ο πολυσυζητημένος εκείνο το καλοκαίρι Λουίς Φίγκο, μπροστά μου ο Ρομπέρτο Κάρλος, μπροστά μου ο Εστέμπαν Καμπιάσο, μπροστά μου ο Ζινεντίν Ζιντάν, μπροστά μου ο Ραούλ. Πρωταθλητές Ευρώπης τότε.
Και απέναντι ο Ζαγοράκης, ο Σεντένο, ο Ντέμης, ο Λάκης, ο Καψής. Τα παιδιά του Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Ηταν η πρώτη φορά που μπήκα σε γεμάτο «Νίκος Γκούμας», λίγο καιρό πριν είχα βρεθεί σε ματς Κυπέλλου, με το Αιγάλεω να το χρησιμοποιεί για έδρα, αλλά ήταν μεταξύ συγγενών και φίλων.
Εκείνο το βράδυ, δεν είδα μόνο Ρεάλ για πρώτη φορά. Το κατάλαβα με τα χρόνια, όταν άρχισα να πηγαίνω σε ό,τι γήπεδο μπορούσα και προλάβαινα – επειδή ήθελα: είχα καταλάβει τη δυναμική του «Νίκος Γκούμας».
3-3 είχε λήξει, μια αδιανόητη ματσάρα σε μια τρελή σεζόν για την ΑΕΚ, η μόνη ομάδα στην ιστορία των ομίλων του Champions League που έκανε 6/6… ισοπαλίες.
Απόψε η ΑΕΚ μπαίνει στο νέο. Με τον Ιωνικό. Νέα σελίδα. Θα το επισκεφθώ σύντομα…
Επειδή πάνω από όλα αγαπάμε την μπάλα.
