Πότε πέρασε; Πότε, τόσο γρήγορα;
Και φυσικά ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να μην το έχω συνειδητοποιήσει. Ακόμη.
Τούτη, που βλέπετε, είναι η πρώτη φωτό με τον τζούνιορ, ένα χρόνο πριν, τη μέρα που είδε το πρώτο φως.
Το μεγαλύτερό μας δώρο, το έφερε η ίδια η ζωή. Πότε έμεινε έγκυος η Νάντια, πότε γέννησε, πότε αποκοιμήθηκα όρθιος (πτώμα από την κούραση) προσπαθώντας να τον κοιμίσω, πότε ο μικρός πρωτοπερπάτησε, πολλά μαζί, τόσο γρήγορα. Πολλά. Πολλά, αλλά λίγα, εν συγκρίσει με όσα βιώνει, ζει και απολαμβάνει καθημερινά η ηρωίδα η μαμά του…
𝚼𝚪. Ιδια μέρα γενέθλια ο μικρός με τον πρώτο ανιψιό της οικογένειας, το Μποζιονελέικο γιορτάζει διπλά.
