Menu

Mundostories #159 Η χαμένη ευκαιρία της Νιγηρίας

Mundostories #159 Η χαμένη ευκαιρία της Νιγηρίας

🏆 𝟒𝟏 𝚮𝚳𝚬𝚸𝚬𝚺 𝚪𝚰𝚨 𝚻𝚶 𝚳𝚶𝚼𝚴𝚻𝚰𝚨𝚲 𝟐𝟎𝟐𝟐 🇶🇦

✍️ 🅼🆄🅽🅳🅾🆂🆃🅾🆁🅸🅴🆂 ⏳

#Story No 159 👇 𝚮 𝛘𝛂𝛍𝛆𝛎𝛈 𝛆𝛖𝛋𝛂𝛊𝛒𝛊𝛂 𝛕𝛈ς 𝚴𝛊𝛄𝛈𝛒𝛊𝛂ς

Μια από τις καλύτερες εθνικές ομάδες, αν όχι η καλύτερη, που έβγαλε η Αφρική, πήγε… άκλαφτη στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Νιγηρία πήγε με όνειρα και φιλοδοξίες στις ΗΠΑ το 1994 για το Μουντιάλ αλλά η «χρυσή γενιά» της κέρδισε μονάχα… τις εντυπώσεις, παρά το ταλέντο και τα ονόματα που είχε.

Και ήταν όντως μια εξαιρετική γενιά, που το 1985 είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο U16 επικρατώντας στον τελικό της Δυτικής Γερμανίας, δύο χρόνια αργότερα, ήταν φιναλίστ της ίδιας διοργάνωσης ενώ σε επίπεδο U20 ήταν τρίτη το 1985 και φιναλίστ το 1989, όπου ηττήθηκε από την Πορτογαλία του Κάρλος Κεϊρόζ, με παίκτες όπως ο Πάουλο Σόουζα, ο Ζοάο Πίντο και ο Φερνάντο Κόουτο. Και το 1993 κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο U17 στην Ιαπωνία

Επί αφρικανικού εδάφους, δε, ήταν ακόμα πιο επιτυχημένη, αφού κατέκτησε τέσσερα σερί Copa Africa U21, επιβεβαιώνοντας την κυριαρχία της στη «μαύρη ήπειρο».

Με αρχηγό τον Νουάνκο Κανού και τους Σελεστίν Μπαμπαγιάρο, Γουίλσον Ορούμα, Πάτρικ Οπαράκου, Πασκάλ Οτζίγκουε και Εμάνουελ Μπαμπαγιάρο στο ρόστερ, η Νιγηρία δεν σταματούσε να παράγει ταλέντα και τον Οκτώβριο του 1993 εξασφάλισε την πρόκριση στην τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά στην ιστορία της, πέφτοντας σε όμιλο με Αργεντινή, Βουλγαρία και Ελλάδα, έχοντας από το 1989 στον πάγκο τον Ολλανδό Κλέμενς Φέστερχοφ.

Στον εναρκτήριο αγώνα τους ενάντια στη Βουλγαρία του Χρίστο Στόιτσκοφ, οι Νιγηριανοί φαινομενικά ήταν αουτσάιντερ αλλά ηγήθηκε αυτών ο Ρασίντ Γεκινί, αρχισκόρερ του Copa Africa δύο μήνες νωρίτερα και ο οποίος εκείνο το καλοκαίρι κατέληξε στον Ολυμπιακό. Ο φορ της Σετούμπαλ ήταν ένας επιθετικός που «μύριζε» το γκολ μέχρι τότε σε συλλόγους και εθνική και έχοντας δίπλα του έναν παίκτη όπως ο Ντανιέλ Αμοκάτσι της Κλαμπ Μπριζ που συνδύαζε δύναμη με ταχύτητα, έκαναν δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων αμυντικών. Στο 21’ από προσπάθεια του Φίνιντι Τζορτζ του Αγιαξ και έβγαλε στον Γεκινί για το πρώτο γκολ, για να ακολουθήσουν άλλα δύο (κι ενώ Σάντεϊ Ολίσε και Σάμσον Σιάσια «όργωναν» στον άξονα) από τους Αμοκάτσι στο 43’ και Εμάνουελ Αμουνίκε στο 55’.

Ακολούθησε το… πανδύσκολο ματς με την Αργεντινή, όπου η λόμπα του Σιάσια (παίκτης της Ναντ, τότε) έξω από την περιοχή μόλις στο 8ο λεπτό έδωσε προβάδισμα στη Νιγηρία, αλλά ο Κλαούδιο Κανίχια στο 21’ και στο 28’ έκανε από νωρίς την ανατροπή, γκολ αμφότερα από γρήγορη εκτέλεση στημένων φάσεων από τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

Η τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων έφερε τη Νιγηρία αντιμέτωπη με την πρωτάρα, αδύναμη και αδιάφορη Ελλάδα. Και επικράτησε εύκολα με 2-0, στο πρώτο ο Τζορτζ πέρασε την μπάλα πάνω από τον Καρκαμάνη και το δεύτερο, στο 95’, ήρθε από μια σόλο προσπάθεια του Αμοκάτσι και εξαιρετικό σουτ εκτός περιοχής.

Η Νιγηρία βγήκε πρώτη στον όμιλο αλλά έπεσε πάνω στην Ιταλία, που είχε τερματίσει τρίτη στον όμιλό της – τον μοναδικό στην ιστορία του θεσμού που και οι τέσσερις ομάδες τερμάτισαν ισόβαθμες (Μεξικό, Ιρλανδία, Ιταλία και Νορβηγία είχαν από 4 βαθμούς!).

Η «σκουάντρα ατζούρα» βασιζόταν στους παίκτες του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο εκείνη την εποχή, του ιταλικού, που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε επιβραβευτεί με την κατάκτηση του Champions League από τη Μίλαν. Ένας πρώην τεχνικός των «ροσονέρι», ο Αρίγκο Σάκι, βρισκόταν στον πάγκο της Ιταλίας διαθέτοντας παίκτες παγκόσμιας κλάσης: από Πάολο Μαλντίνι, Φράνκο Μπαρέζι και Μάουρο Τασότι έως Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Ντίνο Μπάτζιο, Ρομπέρτο Μπάτζιο, Τζιουζέπε Σινιόρι και Τζιανφράνκο Τζόλα.

Στο 28’ ο Αμουνίκε άνοιξε το σκορ κόντρα στη ροή του αγώνα αλλά στο 35’ αποχώρησε τραυματίας. Οι προσπάθειες των Ιταλών, που από το 75’ έπαιζαν με δέκα λόγω αποβολής του Τζόλα, καρποφόρησαν στο 88’ με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και στην παράταση με πέναλτι ο «μικρός βούδας» έκρινε την πρόκριση.