16 Οκτωβρίου 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό.
Οι Τόμι Σμιθ και Τζόνι Κάρλος συγκλονίζουν τον πλανήτη την ώρα που ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαίνεται και η μάχη για τα πολεμικά δικαιώματα και τις φυλετικές διακρίσεις απλώνεται παντού στους αμερικανικές πόλεις.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονείται τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς, η Γαλλία ζει τον ιστορικό της Μάιο και το Μεξικό βιώνει το #BlackPowerSalute: οι δύο Αμερικανοί, μαζί με τον Αυστραλό Πίτερ Νόρμαν, ανεβαίνουν στο βάθρο για την απονομή των μεταλλίων στα 200 μέτρα.
Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, για να δείξουν τη φτώχεια στην ρατσιστική Αμερική. Ο Σμιθ φορούσε κι ένα μαύρο φουλάρι για να εκφράσει την μαύρη περηφάνια.
Ανέβηκαν στο βάθρο, έσκυψαν το κεφάλι και φορώντας μαύρα γάντια, ύψωσαν τις γροθιές τους κατά την ακρόαση του αμερικανικού εθνικού ύμνου: ο Σμιθ σήκωσε τη δεξιά γαντοφορεμένη στα μαύρα γροθιά του για να δείξει τη μαύρη δύναμη στις ΗΠΑ και ο Κάρλος την αριστερή για να δείξει τη μαύρη ενότητα.
Σμιθ και Κάρλος διεσύρθηκαν, διαπομπεύτηκαν για τη στάση τους και περιθωριοποιήθηκαν από την ομάδα των ΗΠΑ, δέχθηκαν απειλές για τη ζωή τους, αποβλήθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό, τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια και τους απαγορεύτηκε έκτοτε η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η προσωπική τους ζωή, αργότερα, διαλύθηκε.
Ωστόσο έκαναν μια από τις πιο συμβολικές κινήσεις στην ιστορία του αθλητισμού. Δίχως υπερβολή, η χθεσινή των Μπακς να μη κατέβουν στον αγώνα με τους Μάτζικ (και να ξεσηκώσουν όχι μόνο κι άλλες ομάδες του ΝΒΑ αλλά και μπέιζμπολ, παίκτες του τένις κλπ.) ίσως εξελιχθεί σε μια ανάλογη.
Μόνο περηφάνια για τον Γιάννη και τους συμπαίκτες του. Και υπόκλιση.
