Σηκώνεσαι κι απλά τους σφίγγεις το χέρι. Δυνατά. Φανταστείτε να πήγαινε στο Μουντιάλ η Πορτογαλία χωρίς Ρονάλντο ή η Αργεντινή χωρίς Μέσι. Έτσι πήγε η Σενεγάλη: Σαντιό Μανέ απόντος. Στην πρεμιέρα δυσκόλεψαν την Ολλανδία, έχασαν… αλλά κέρδισαν. Σε αυτοπεποίθηση. Κατάλαβαν ότι μπορούσαν. Κι άφησα έξω Εκουαδόρ και Κατάρ, δικαιότατα.
Η Σενεγάλη έκανε μια υπέρβαση και το Σαββατόβραδο καλείται να κάνει άλλη μια. Ενάντια σε μια Αγγλία που δεν σε συγχωρεί. Οι Άγγλοι μπορεί συχνά να γίνονται ανέκδοτο αλλά αφενός μου είναι υπερσυμπαθείς ως εθνική ομάδα, αφετέρου ολοένα και το φλερτάρουν πιο πολύ. Ναι, το τρόπαιο. Θα μου πεις, ικανοί είναι να αποκλειστούν κι από τη Σενεγάλη αλλά αυτό υποτιμά την εξαιρετική ομάδα του Αλιού Σισέ.
Και, οι Ολλανδοί. Αφήστε με (ξέρετε γιατί) να μονολογώ ότι απλά… υπνωτίσαμε τους άλλους διεκδικητές του τίτλου (χεχε). Όχι, σχεδόν τίποτε δεν έδειξε σε τρία ματς. Ωστόσο, τα νοκ άουτ είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία. Τελείως!
Απέναντι στους «οράνιε» οι Αμερικάνοι. Στις ΗΠΑ, το φωνάζουν, ότι έχουν την καλύτερη φουρνιά διεθνών μετά το… πρώτο Μουντιάλ, το 1930. Μπορεί να έχουν δίκιο, σίγουρα όμως είναι μια ομάδα που τρέχει πολύ, που ξέρει να καλύπτει χώρους. Κακό σταύρωμα για την Ολλανδία, καλό για τις ΗΠΑ…
