Στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του, συνεχίζει να τον ακολουθεί η σκιά του Θεού. Η σύγκριση, αναπόφευκτη. Ο Ντιέγκο και ο Λίο. Ο Μαραντόνα και ο Μέσι. Θα σταθεί δίπλα Του στη συνείδηση άπαντων και με τη… βούλα αν πάρει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Το φετινό, δεν του έμεινε και άλλο. Το 2026 θα είναι 39 ετών, όχι πως αν το θελήσει δεν μπαίνει αποστολή και τότε…
Ο Μέσι έκανε, ξανά, τη διαφορά συμπαρασύροντας και του υπόλοιπους. Ο Μέσι είναι η «αλμπισελέστε». Ουδείς άλλος έχει τα cojones να σηκώσει το βάρος της πίεσης. Και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει μια χαρά. Ενάντια σε όλους, ακόμη και τον προπονητή του. Στον Λιονέλ Σκαλόνι πιστώνεις ότι έβαλε Παπού Γκόμες αντί Λαουτάρο, ότι δίδυμο Ντε Πολ – ΜακΑλιστερ στα χαφ δύσκολα βρίσκεις αλλού, αλλά μπορείς να τον κρεμάσεις με τις αλλαγές που έκανε και την ηττοπάθεια που δείχνει. Αν ο Μαρτίνες δεν σταματούσε τον Κούολ στο 97’ θα είχαμε δράματα από τους Αυστραλούς…
Κι ακολουθεί η Ολλανδία, με την Αργεντινή ναι, εννοείται, φαβορί. Στα χαρτιά. Στο γήπεδο όλα, μα όλα, αλλάζουν…
Η Ολλανδία έπαιξε πίσω από τη σέντρα από το πρώτο λεπτό. Ένα τρικ που έκαναν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γάλλοι στα χαρακώματα: οπισθοχωρούσαν τάχα μου και χτυπούσαν όταν δεν το περίμεναν οι Γερμανοί. Ο Λουίς φαν Χάαλ έδωσε χώρο στους αφελείς Αμερικανούς και τους χτύπησε στις αντεπιθέσεις όπου η Ολλανδία είναι μανούλα – σε ποδόσφαιρο κατοχής δεν κάνει φάσεις εύκολα διότι δεν έχει το κλασικό 9άρι, ούτε έναν Φαν Πέρσι ή έναν Φαν ντερ Φάαρτ για να υποδυθεί τον φορ.
Τέσσερα ματς, τέσσερις διαφορετικές αντιμετωπίσεις και λογικές από τους «οράνιε». Και, μεταξύ μας, σας υπνωτίσαμε στον όμιλο και θα σας πελεκήσουμε στα νοκ άουτ, χεχε.
