Καλή η… Μεσιάδα αλλά τη διαφορά στη φετινή Αργεντινή, η οποία πανάξια είναι στον τελικό (και θα το πάρει…) την έκαναν… ένας συν τρεις. Δίχως να υποτιμώ την όρεξη και τα όσα κάνει ο Λίο στα γήπεδα του Κατάρ, έκανε τα ίδια και το 2014 στη Βραζιλία και τι πήρε η «αλμπισελέστε»; Το τρίτο του Μάριο Γκέτσε, μόνος του πάλευε. Ούτε καν ο πάγκος δεν τον βοηθούσε τόσα χρόνια.
Ο Λιονέλ Σκαλόνι ανέλαβε την Αργεντινή σχεδόν διαλυμένη και την έκανε ομάδα. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Κι αφού την έκανε ομάδα, με καλό κλίμα στα αποδυτήρια, άρχισε να συμπληρώνει το παζλ με τα δικά του εργαλεία. Καλός, πολύ καλός ο Ντε Πολ αλλά θέλεις κι έναν σκύλο δίπλα, και τον βρήκε στο πρόσωπο του ΜακΑλιστερ. Στάζει εμπειρία ο Ντι Μαρία αλλά ταλέντο σαν του Χούλιαν Αλβαρες είχα χρόνια να δω (αυτό το παιδί το έχω ήδη στην καρδιά μου).
Και, uber alles, Εντσο Φερνάντες. Λατρεύω τα χαφ που εκτελούν και ανασταλτικά και επιθετικά καθήκοντα και ο Εντσο είναι σπάνια περίπτωση. Το κλειδί που έψαχνε ο Σκαλόνι το βρήκε δοκιμάζοντας και ξεκλείδωσε… τα πάντα.
Την Κυριακή η Αργεντινή διεκδικεί το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της, στον έκτο τελικό της ιστορία της.
Το 1978 το 10 το καλό ήταν ο Μάριο Κέμπες.
Το 1986 το 10 το καλό ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Το 2022 το 10 το καλό είναι ο Λιονέλ Μέσι.
Αλλά ο Κέμπες είχε και Λεοπόλδο Λούκε, και Ντανιέλ Πασαρέλα και Οσβάλδο Αρντίλες. Ο Μαραντόνα είχε και Χόρχε Μπουρουσάγκα, και Χόρχε Βαλντάνο και Οσκαρ Ρουτζιέρι. Ο Μέσι είχε, αυτή τη φορά, ΜακΑλιστερ, Χούλιαν Αλβαρες και Εντσο Φερνάντες…
