Menu

Mundostories #290 Οι πρώτες αλλαγές και οι πρώτες κάρτες σε Μουντιάλ

Mundostories #290 Οι πρώτες αλλαγές και οι πρώτες κάρτες σε Μουντιάλ

🏆 Οι πρώτες αλλαγές και οι πρώτες κάρτες σε Μουντιάλ

✍️ 🅼🆄🅽🅳🅾🆂🆃🅾🆁🅸🅴🆂 ⏳

#Story No 290 👇

Η τρέχουσα είναι η εποχή του VAR και του ημιαυτόματου οφσάιντ που εφαρμόστηκαν στα τελευταία Μουντιάλ. Στα προηγούμενα σταδιακά καθιερώνονταν μερικές καινοτομίες στο ποδόσφαιρο που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κανονισμών.

Όταν στα μέσα του 19ου αιώνα άρχισαν να διαμορφώνονται στην Αγγλία οι πρώτοι ποδοσφαιρικοί κανονισμοί, πουθενά δεν υπήρχε μια πρόβλεψη για δυνατότητα αντικατάστασης παίκτη από την ενδεκάδα της ομάδας. Οι ομάδες έμπαιναν στον αγώνα με 11 παίκτες και μετά, όλοι έκαναν την προσευχή τους, να μην τραυματιστεί κάποιος και χρειαστεί να αποχωρήσει διότι η ομάδα θα «έμενε» με λιγότερους. Παρόλα αυτά υπάρχουν αναφορές για «ανεπίσημες» περιπτώσεις αντικατάστασης παικτών που γίνονταν «στα κρυφά».

Η δυνατότητα της αλλαγής ποδοσφαιριστή επισημοποιήθηκε στους προκριματικούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954, που έγινε στην Ελβετία. Συγκεκριμένα, στις 14 Ιουνίου 1953, στον αγώνα της Τσεχοσλοβακίας με τη Ρουμανία, στο ημίχρονο, η κάθε ομάδα αντικατέστησε και από έναν ποδοσφαιριστή της.  Οι περισσότερες εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες υιοθέτησαν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 τον νέο κανονισμό που προέβλεπε δυνατότητα μιας αλλαγής ποδοσφαιριστή στη διάρκεια του αγώνα. Και από τότε οι ομάδες ξεκίνησαν να πηγαίνουν στο γήπεδο με 12άδες και σταδιακά μέχρι και 16άδες όταν οι αλλαγές έγιναν δύο και στη συνέχεια περισσότερες.

Και μια ακόμη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της ιστορίας: σύμφωνα με τους πρώτους κανονισμούς για τη δυνατότητα αλλαγής ενός ποδοσφαιριστή στη διάρκεια του αγώνα αυτό επιτρέπονταν μόνο για τραυματίες. Ωστόσο, αυτό άλλαξε γρήγορα, αφού πολλοί παίκτες με πρόφαση έναν τραυματισμό ζητούσαν αλλαγή, ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα. Τότε ήταν που ακούστηκε για πρώτη φορά στα γήπεδα, η περίφημη οδηγία του προπονητή «πέσε κάτω και κάνε τον τραυματία»

Ανάλογη είναι και η ιστορία των καρτών.

Ένας από τους πρωτοπόρους των σύγχρονων κανονισμών ποδοσφαίρου ήταν και ο Εγγλέζος Κένεθ Άστον, δάσκαλος στο επάγγελμα που παράλληλα ασχολούνταν και με τη διαιτησία. Στην εποχή του, όταν ο διαιτητής έκρινε ότι ένας ποδοσφαιριστής έπαιζε αντιαθλητικά απλώς τον καλούσε να συμμορφωθεί και σε ακραίες περιπτώσεις του ζητούσε «ευγενικά» να αποχωρήσει. Κι αν ο ποδοσφαιριστής ή η ομάδα του είχαν άλλη άποψη, το συζητούσαν και προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη…

Κάπως έτσι, στο αγώνα Χιλής –Ιταλίας στο Σαντιάγκο, για το παγκόσμιο κύπελλο του 1962 στη Χιλή, όταν ο διαιτητής ζήτησε από τον Τζόρτζιο Φερίνι της Ιταλίας να αποχωρήσει επειδή έπαιζε επικίνδυνα, ο Ιταλός αρνήθηκε να βγει από το γήπεδο και δεν το συζητούσε καθόλου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζητηθεί η επέμβαση της αστυνομίας για να τον συλλάβει, να το σύρει κυριολεκτικά στο γρασίδι και να τον αποβάλει.

Εκείνος ο αγώνας του Σαντιάγκο, όπου ήταν παρών και ο Κένεθ Άστον, ανέδειξε το πολύ σοβαρό έλλειμμα των μέχρι τότε ποδοσφαιρικών κανονισμών σε σχέση με την επιβολή ποινών στους ποδοσφαιριστές. Λίγα χρόνια μετά, στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 στην Αγγλία συνέβη ένα παρόμοιο περιστατικό όταν στον αγώνα Αγγλίας – Αργεντινής στο Γουέμπλεϊ, ο διαιτητής απέβαλλε τον Αντόνιο Ρατίν, τον αρχηγό της Αργεντινής. Όμως ο Αργεντίνος αρχηγός αρνήθηκε να βγει και συνέχισε να παίζει, δεχόμενος πάσες από τους συμπαίκτες του, με τους Εγγλέζους ποδοσφαιριστές να σαστίζουν και να μη ξέρουν τι να κάνουν, αν πρέπει κι αυτοί να συνεχίσουν ή να σταματήσουν με κίνδυνο να δεχθούν γκολ. Τελικά αποβλήθηκε κι αυτός σηκωτός, με την επέμβαση της αστυνομίας όμως ο Κένεθ Άστον που και σε εκείνο το περιστατικό ήταν μέσα στο γήπεδο, προβληματίστηκε σοβαρά για το τι έπρεπε να γίνει.

Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας σπίτι από το Γουέμπλεϊ, σταμάτησε με το αμάξι του σε έναν φωτεινό σηματοδότη. Περιμένοντας να ανάψει το πράσινο του ήλθε η ιδέα για έναν κανονισμό όπου το κόκκινο θα σήμαινε «σταμάτα αμέσως και βγες έξω» και το πορτοκαλί θα ήταν μια προειδοποίηση του στυλ, «πρόσεχε διότι το επόμενο είναι το κόκκινο». Στο σπίτι μοιράστηκε τους προβληματισμούς που είχε με τη γυναίκα του και αμέσως αυτή πήγε στην κρεβατοκάμαρα κι επέστρεψε με δύο κομμάτια ύφασμα. Ένα κόκκινο κι ένα κίτρινο διότι δεν είχε πορτοκαλί.

Ο Άστον αμέσως μπήκε στο νόημα κι έκοψε να κομμάτια στο σχήμα τις τσέπης ενός σακακιού. Μόλις είχε γεννηθεί η ιδέα της κίτρινης και της κόκκινης κάρτας που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους αρμόδιους των ποδοσφαιρικών κανονισμών και εφαρμόστηκε στο επόμενο κιόλας Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό.

Την πρώτη κίτρινη κάρτα της ιστορίας αντίκρισε ο Σοβιετικός Εβγένι Λόβτσεφ στο 46ο λεπτό του αγώνα Σοβιετικής Ένωσης – Μεξικό. Κόκκινη κάρτα σε εκείνο του Μουντιάλ δεν βγήκε: η πρώτη σε Μουντιάλ εμφανίστηκε στην επόμενη διοργάνωση, του 1974 της Δυτικής Γερμανίας. Την είδε ο Χιλιανός Κάρλος Καζέλι που αποβλήθηκε μετά από ένα φάουλ στον Μπέρτι Φογκς. Η ιδέα του Κένεθ Άστον είχε πλέον αποκτήσει σάρκα και οστά και αποδείχθηκε καθοριστική για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου.

Ο Κένεθ Άστον υπήρξε πρωτοπόρος. Εκτός από τη χρήση της «κόκκινης» και της «κίτρινης» κάρτας καθιέρωσε τη σύγχρονη στολή των διαιτητών, τα σημαιάκια στις τέσσερις γωνίες του γηπέδου (στο κόρνερ) και άλλα πολλά. Μάλιστα για όλη αυτή τη σπουδαία προσφορά του, του απονεμήθηκε από τη Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας και ο τίτλος του Σερ. Έμεινε όμως γνωστός στην ιστορία κυρίως για τη δημιουργία του ποδοσφαιρικού κανονισμού με την «κόκκινη» και την «κίτρινη» κάρτα. Αυτόν τον κανονισμό «ακολούθησαν» και άλλα αθλήματα για να κάνουν το ίδιο. Δεν είναι και μικρή υπόθεση για να κερδίσεις μια θέση στην αθλητική ιστορία…