Πολυφορέθηκε το σύστημα των «τριών δεκαριών» (Μπιέλ, Χάμες, Φορτούνης) για τον Ολυμπιακό, δεν τράβηξε στο Περιστέρι, πάπαλα; Ίσως και όχι.
Όταν έχεις τρεις καθρέπτες στο γήπεδο, είναι πολύ πιθανό (και συμβαίνει) και ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο και να μην τραβάνε τα άκρα σου, για να το πω λαϊκά. Ομολογώ με παραξένεψε η επιλογή του Μίτσελ, στην οποία επιμένει, καθώς στερεί από τον Ολυμπιακό και δημιουργία από τα άκρα αλλά και έναν επιπλέον χαφ στο κέντρο ειδικά για τέτοια ματς «ειδικών αποστολών», όπως με τον Ατρόμητο. Εξ ου και δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε για 10 λεπτά το προβάδισμα του, κάτι απολύτως λογικό καθώς επέτρεψε στον Ατρόμητο να κάνει τέσσερις τελικές – εκ των οποίων οι δύο το δοκάρι και το εξ επαφής άστοχο σουτ.
Στα μείον και η προσωπικότητα που για μία ακόμη φορά δεν έβγαλε, πλην του Χάμες. Που και στη μέτρια μέρα του, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όπως ξεχωρίζει, ναι ακόμη και με την αστοία του, και ο Μπακαμπού όπως ο Μίτσελ επέλεξε να τον βγάλει από το 70’ – ίσως η πιο αποτυχημένη αλλαγή που έχει κάνει μετά την επάνοδό του στον πάγκο.
Ποιος, ο Μίτσελ, που σε σύντομο χρόνο κατόρθωσε ένα πύργο της Βαβέλ, ένα ρόστερ 40 παικτών, να το κάνει κάτι κοντά σε ομάδα ενώ έβγαλε τον Ντόη από την ακαδημία.
Το πρόβλημα είναι ο Φορτούνης. Στην ίδια ενδεκάδα με τον Χάμες δεν χωρά. Και επί Μαρτίνς ήταν πρακτικά ξένο σώμα, χαριστικά επανήλθε αλλά μπερδεύει τον προπονητή του, αντί να τον βοηθά. Με Μασούρα και Γκάρι βέβαια, ουδείς βάζει το χέρι του ότι θα ήταν καλύτερος.
Όσο συνεχίζει το δύο βήματα μπροστά, ένα πίσω, ούτε καν μπορεί να σκέφτεται για πρωτάθλημα διότι ακολουθούν, πλην των ντέρμπι, κι άλλοι «Ατρόμητοι» στην πορεία.
