El Derbi Madrileño το αποκαλούν στην Ισπανία, ήτοι το clasico της Μαδρίτης και από τα τοπικά ντέρμπι που η μια πλευρά υπερέχει παρασάγγας (σε τίτλους, βάρος φανέλας, δυναμική) της άλλης. Και από τις αθλητικές, ποδοσφαιρικές κυρίως, αντιπαλότητες που γεννά η κοινωνία της περιοχής. Άλλωστε… φαίνεται κι από τις έδρες τους: το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» βρίσκεται δίπλα στο… χρήμα (σε εταιρείες, τράπεζες, κολοσσιαίους ομίλους) ενώ το «Βιθέντε Καλδερόν», παλιά, όπως και το «Μετροπολιτάνο» έχει παραπλήσια επιχειρήσεις όπως ένα εργοστάσιο ζυθοποιίας.
Ναι, σύμφωνοι, στις μέρες μας το πολιτικοινωνικό έχει πάει… περίπατο όταν αναφέρεσαι στο ποδόσφαιρο των ευρώ, και το μάρκετινγκ. Αλλά στο dna τους είναι διακριτό: από τη μια το μεγαλοαστικό, δεξιό προφίλ της Ρεάλ κι από την άλλη το εργατικό, αριστερό εν γένει αντίστοιχο της Ατλέτικο. Έναν, και βάλε, αιώνα μετά, στους οπαδούς αν τους συνυπάρχουν σήμερα, με αδιόρατες ποσοστιαίες διαφορές, από πλούσιοι και φτωχοί, από μεγαλοαστοί ως κεντρώοι και αριστεροί, από φασίστες ως μετανάστες κ.ο.κ.
Οι δύο σύλλογοι πρωτοαντάμωσαν τέτοιες ημέρες πριν από 114 χρόνια, στις 2 Δεκεμβρίου 1906, όταν η Ατλέτικο ονομαζόταν ακόμη Αθλέτικ Κλουμπ Σουκουρσάλ, την οποία είχαν ιδρύσει σπουδαστές από την Βασκωνία και η Μαδρίδ Φούτμπολ Κλουμπ, και ουχί Ρεάλ ακόμη. Ήταν φιλικό, νίκησε η νυν Ρεάλ με 2-1 ενώ σε επίσημο έδωσαν πρώτη φορά ματς το 1929, με τη Ρεάλ να κερδίζει πάλι με 2-1.
Το χάσμα στο γήπεδο ανάμεσά τους γιγαντώθηκε από το 1999 ως το 2013, όταν η Ατλέτικο μέτρησε 14 σερί σεζόν δίχως νίκη, και στις δύο έδρες, ενάντια στην αιώνια αντίπαλό της.
Σύμφωνα, δε, με τους ιστορικούς όλα θα ήταν διαφορετικά (και άδικο δεν έχουν) αν το 1959 ίσχυε ο κανόνας του εκτός έδρας γκολ. Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς συναντήθηκαν στο (παλιό) στάδιο «Μετροπολιτάνο» και στη ρεβάνς της νίκης της Ρεάλ με 2-1 στο «Μπερναμπέου», στα ημιτελικά του -τότε- Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το γκολ του στράικερ Ενρίκε Κογιάρ έδωσε τη νίκη με 1-0 στην Ατλέτι αλλά, βάσει του τότε κανονισμού, ακολούθησε τρίτο ματς σε ουδέτερο. Επιλέχθηκε η Σαραγόσα, ο Κογιάρ έβαλε μπροστά τους «ροχιμπλάνκος» αλλά οι παγκόσμιο σταρ της εποχής, Ντι Στέφανο και Πούσκας, διαμόρφωσαν το 2-1. Η «βασίλισσα» πέρασε στον τελικό της Στουτγκάρδης, νίκησε τη Ρεμς, κατέκτησε το τέταρτο, από τα πέντε συνεχόμενα, τρόπαια στο Πρωταθλητριών και έγραψε τα πρώτα κεφάλαια του μύθου της.
Όσο για τη… βασιλική τους χροιά; Ο Χουάν Κάρλος, βασιλιάς της χώρας μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο Φράνκο το 1975, ήταν οπαδός της Ρεάλ και την υποστήριζε, ωστόσο τα δεδομένα άλλαξαν αφού ο Φελίπε, που βασιλεύει από το 2014, υποστηρίζει ένθερμα την Ατλέτικο. Αμφότερες ευνοήθηκαν, όπως και σχεδόν όλοι οι σύλλογοι, την εποχή της στυγνής δικτατορίας του Φράνκο (ακόμη και η… Μπαρτσελόνα, παρά τα αντιθέτου μυθεύματα). Άλλωστε η Ατλέτικο κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα αμέσως μετά τον εμφύλιο, το 1940, έχοντας στον πάγκο της τον μυθικό προπολεμικό γκολκίπερ Ρικάρδο Θαμόρα, ο οποίος στη διάρκεια του Εμφυλίου είχε ταχθεί στο πλευρό των Εθνικιστών του μετέπειτα δικτάτορα της Ισπανίας. Έκτοτε, πανηγύρισε τον τίτλο άλλες τρεις φορές, ενώ η Ρεάλ… Μαδρίδ καμία ως και το 1954.
Δεν είναι τυχαίο που η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι ο Φράνκο κατά βάση υποστήριζε την Ατλέτικο, την οποία, με το που άρπαξε τη διακυβέρνηση, έσπευσε να συνδέσει με τις ένοπλες δυνάμεις, μετονομάζοντάς τη από Αθλέτικ Κλουμπ ντε Μαδρίδ σε Αθλέτικ Αβιαθιόν (σ.σ. Αεροπορία), συγχωνεύοντας το μαδριλένικο κλαμπ με μια νεοϊδρυθείσα ομάδα αεροπόρων από τη Σαραγόσα ενώ το καθεστώς συνέβαλλε στην ανέγερση του νέου γηπέδου «Τσαμαρτί» της Ρεάλ, το 1947. Σύμβολο «ανάπτυξης» της εποχής, το φαραωνικό γήπεδο των 120.000 θέσεων υψώθηκε ως σύμβολο του Φράνκο και ακολούθησαν η συμβολή του στην έλευση του Αλφρέδο ντι Στέφανο από τη Μιγιονάριος. Ρεάλ και Ατλέτικο εξυπηρέτησαν, ηθελημένα ή όχι, τις φρανκικές επιδιώξεις της πιο μακρόβιας δυτικής δικτατορίας του 20ού αιώνα.
Και, τα τελευταία χρόνια, μετά τη κακή περίοδο του Χέσους Χιλ παράλληλα με τη γιγάντωση της Ρεάλ επί Φλορεντίνο Πέρεθ, η Ατλέτικο αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, που τη βρήκαν στη Segunda, κατέκτησε το πρωτάθλημα σπάζοντας το δίπολο το clasico κι έφτασε δις σε τελικό Champions League, μάλιστα ο Ντιέγο Σιμεόνε εμμένει ότι τα τελευταία χρόνια «η Μαδρίτη είναι πια ερυθρόλευκη».
Το καθεστώς χρησιμοποίησε τόσο τη Ρεάλ όσο και την Ατλέτικο. Ο πλούσιος βορράς και ο φτωχός νότος ήταν χρήσιμοι για τον εκάστοτε Βασιλιά αλλά και, τότε, στον Φράνκο. Πλούσιοι και φτωχοί ήταν πάντα αναγκαίοι αλλά όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν…
Δημοσιεύτηκε στο Foxbet.gr στις 12/11/2020
