Η «τράκα» και το «αμάν» στα (ακόμη απίστευτα, αν και τα άκουσα πάνω από δέκα φορές…) του «επίμαχου» σταθμάρχη αναδεικνύουν πολλές παραμέτρους και βάζουν νέα δεδομένα στο τραπέζι.
Κυρίως με το «τι γίνεται σήμερα με τα κλειδιά», αφήνει να εννοηθεί ότι νωρίτερα σε εκείνη τη μαύρη Τρίτη έχει κάνει ξανά κουβέντα για τα κλειδιά.
Επίσης, η τόση συχνή επικοινωνία προς τον ίδιο και με την ίδια ερώτηση τόσες φορές, αν έβαλε το τρένο στην άνοδο, δείχνει πως ήταν γνωστό στη σιδηροδρομική κοινότητα ότι ο άνθρωπος ήταν, όχι απλά άπειρος αλλά ανίδεος για την εν λόγω θέση.
Και, κυρίως, ακούμε στα ηχητικά ένα πανικόβλητο εργαζόμενο που δεν γνωρίζει πού πάνε τα τέσσερα…
Θα δικαστεί, θα καταδικαστεί, θα το πληρώσει, όχι με μεγαλύτερο κόστος από το βάρος στη συνείδησή του των 57+ θανάτων. Ωστόσο, όπως σε κάθε εργασία, υπάρχει μια πυραμίδα ρόλων και νομοτελειακά ένα γαϊτανάκι ευθυνών. Κάποιος τον έκανε σταθμάρχη. Κάποιος μεσολάβησε για να γίνει. Κάποιος τον άφησε μόνο στη βάρδια.
Ας ολοκληρωθεί τούτη η έρευνα και μετά θα αναμετρηθούμε, όλοι, ενάντια σε όσους διαχειρίστηκαν το Μεταφορών τα τελευταία 20-25 χρόνια. Ασύλληπτο ότι πέρασαν συνολικά πάνω από 20 δισ. ευρώ (!) και οι συγκοινωνίες παραμένουν στο επίπεδο της εμπειρίας του σταθμάρχη: ανύπαρκτες και επικίνδυνες.
