Εξηγούμεθα: η αυτοδυναμία δείχνει ανέφικτη. Ναι μεν η Νέα Δημοκρατία θα είναι πρώτο κόμμα αλλά στις δεύτερες εκλογές (σ.σ. καμία κουβέντα για τις πρώτες), για να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα πρέπει να πιάσει ποσοστό τουλάχιστον 38,1% (με τα εκτός Βουλής κόμματα στο 7%). Ακόμη κι αν αυτό το 7 γίνει, ας εικάσουμε, 11%, και πάλι το ζητούμενο ποσοστό είναι υψηλό: 36,9%.
Στη βάση της θεωρίας ότι οι (δεύτερες, καμία κουβέντα για τις πρώτες που θα διενεργηθούν με απλή αναλογική) εκλογές δεν θα αναδείξουν αυτοδύναμο κόμμα, τι ακολουθεί; Μα τα σενάρια είναι, νομοτελειακά, δύο.
Πρώτον, τρίτες εκλογές. Γιατί όχι; και το 1989-90 τρεις δεν είχαν γίνει, μέχρι να αναδειχθεί κυβέρνηση η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με πλειοψηφία τόσο οριακή, που εντέλει το 1993 έπεσε;
Δεύτερον, συγκυβέρνηση. Κι εκεί επανέρχονται οι αριθμοί και μετράμε, ως λέγαμε και στο σχολείο κάνοντας πλάκα, πόσο το(ν) έχεις εσύ και πόσο ο άλλος…
Αλλά αρχικά ας σταθούμε σε μια ατάκα που είπε -και πέρασε στα ψιλά- ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ερωτούμενος για μετεκλογικές συνεργασίες, αποκρίθηκε μεν ότι «το Συνέδριο του ΜέΡΑ25 με δέσμευσε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ καμία συνεργασία, με οποιοδήποτε κόμμα» αλλά -κι εδώ είναι το ζουμί – «αν δεν έχει προϋπάρξει μία προεκλογική προγραμματική σύγκληση».
Τι εννοεί ο… ποιητής; Απηύθυνε κάλεσμα, πρακτικά, προς τα άλλα κόμματα για να υπάρξει κουβέντα προ των εκλογών. Δίκαιο, ΟΚ.
Όταν, δε, ρωτήθηκε για το αν θα συνεργαζόταν με μνημονιακούς πρωθυπουργούς (δηλαδή τον Αλέξη Τσίπρα), το πήγε ακόμη παρακάτω: «όταν υπάρχει απλή αναλογική πρέπει να είμαστε ανοικτοί σε διάλογο ακόμα και με ανθρώπους που δεν τους πιστεύουμε, που μας έχουν πληγώσει, που τους θεωρούμε αναξιόπιστους. Δεν πρέπει να ταμπουρωνόμαστε πίσω από μία εγωιστική αίσθηση ότι εμείς είμαστε και άλλος δεν είναι».
Προσωπικά διαφωνώ με τον Βαρουφάκη στο 95% όσων λέει και υποστηρίζει. Ωστόσο του πιστώνεται ότι, προεκλογικά (με τα δύο σενάρια μετά τις δεύτερες εκλογές να είναι τα μόνα, αν εντέλει δεν βγει αυτοδύναμη η ΝΔ) είναι ο μόνος που βγήκε και μίλησε ανοιχτά για συνεργασία ενόψει συγκυβέρνησης, θέτοντας τον όρο να γίνει η κουβέντα από πριν.
Ένας όρος μάλλον λανθασμένος διότι δεν πρόκειται να γίνει μια τέτοια συνάντηση και να περάσει στα… βουβά. Και ποτέ, στην εκλογική ιστορία αυτού του τόπου, κόμματα είχαν ανακοινώσει από πριν ότι θα συνεργαστούν: είναι λάθος, επικοινωνιακά.
Από την άλλη, η στάση του ΜέΡΑ25 είναι η πρώτη, επισήμως, συγκαταβατική για συνεργασίες, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει αφήσει να αιωρείται με δημόσια καλέσματα προς παν ενδιαφερόμενο, το ΠΑΣΟΚ εμμένει σε ανεξάρτητη πορεία και το ΚΚΕ, κλασικά, ούτε καν το συζητά. Όπως και η Ελληνική Λύση, αν και ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν έχει αποδεχθεί και τέρας σταθερότητας στις απόψεις του.
Και, uber alles, η Νέα Δημοκρατία. Που λογικά θα είναι το πρώτο κόμμα στις εκλογές και θα λάβει την πρώτη διερευνητική για σχηματισμό κυβέρνησης.
Κλείσιμο με μια εύλογη απορία. Όλοι όσοι δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία κουβέντας για μετεκλογικές συνεργασίες, τι θα κάνουν αν και μετά τις δεύτερες εκλογές δεν υπάρξει (συγ / ή) κυβέρνηση; Θα εμμείνουν στην άρνηση, μετατρέποντας τη χώρα σε ακυβέρνητο καράβι; Κι αν το τηλέφωνο κάποιου πολιτικού αρχηγού χτυπήσει και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τι θα πράξουν;
Όχι και τόσο ρητορικά ερωτήματα, δεν συμφωνείτε;
