Να πω ότι δεν τα’ γραφα – κι ας είμαι «φόλα» Ιντερ; Τα έγραφα. Σεβασμός σε αυτή τη φανέλα, την πιο βαριά στην Ευρώπη μετά της Ρεάλ. Απίθανο που αυτή η Μίλαν έφτασε στους «4» με τους Ντίαθ και τους Μεσάιας αλλά, είπαμε: φανέλα. Ό,τι ακριβώς ισχύει για τη Νάπολι: στην Ευρώπη ανήκει ακόμη στην κατηγορία φτερού. Έχει πολλά ψωμάκια να φάει για να μεγαλώσει κι εκεί – ας χαρεί τον πανάξιο τίτλο της φέτος όμως και την μπάλαρα που μας προσέφερε.
For the record, ο φετινός θα είναι ο πρώτος ημιτελικός για τους «ροσονέρι» από το 2007 και την πρόκριση επί της Γιουνάιτεντ για τον τελικό της Αθήνας, με το 2-1 επί της Λίβερπουλ: 16 ολόκληρα χρόνια…
Εκτός από «φόλα» Ιντερ είμαι και «αρρωστάκι» Ρεάλ. Τι χαρά, δύο από τις ομάδες μου στα ημιτελικά, εν δυνάμει μπορούν και τελικό. Μπορούν; Μπάλα είσαι, όλα είναι πιθανά.
Ρεαλιστικά όμως, και ουχί ΡΕΑΛιστικά, συνεχίζω να μη βλέπω πώς αυτή η Σίτι δεν θα το πάρει φέτος. Πιο ώριμη από ποτέ στην Ευρώπη, πιο πλήρης από άλλες σεζόν, πιο… παντού. Στα διπλά ματς με τη Ρεάλ, μαθημένη από τα περσινά (που έχασε την πρόκριση ένας… Βινίσιους ξέρει πώς), έχω την αίσθηση ότι θα προκριθεί εύκολα.
Στα Ίντερ – Μίλαν, που θα μας καθηλώσουν, ας περάσει η καλύτερη. Είναι τελείως 50-50 αυτά τα ημιτελικά – η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου.
Αλλά, σκέφτομαι και πάλι: σε τελικό Σίτι – Ίντερ ή Σίτι – Μίλαν, υπάρχει περίπτωση να μην;
Δεν είμαι απόλυτος, ούτε στη ζωή μου, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στο ποδόσφαιρο. Αλλά πώς να το χάσεις φέτος ρε καράφλα;
