Η τράπουλα, αν και χαλάει το αφήγημα ορισμένων (και συγκεκριμένων…) δεν είναι σημαδεμένη. Οι ισοπαλίες των πρωτοπόρων Παναθηναϊκού και ΑΕΚ το απέδειξαν. Και για πρώτη, μα πρώτη, φορά στη σεζόν το πρωτάθλημα αρχίζει να σιγοπρασινίζει. Υπό μια αίρεση, έναν όρο. Θες πρωτάθλημα, το αξίζεις; Νικάς στο Καραϊσκάκη. Νέτα σκέτα. Δεν νικάς; Η ΑΕΚ είναι δύσκολο να γκελάρει στον Αρη ή με τον Βόλο. Όχι απίθανο, αλλά δύσκολο πολύ.
Ο Παναθηναϊκός είναι σκασμένος, μετά το 60’ στα περισσότερα ματς των play offs δεν υπάρχει. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς (όσο κι αν χαλάει το έτερο αφήγημα, με δική του επιλογή) αναλώνεται στη χρησιμοποίηση 14-15 παικτών και σε ίδια συστήματα – πλάκα πλάκα το 4-4-2 που παραδόξως επέλεξε απόψε δεν ήταν το ιδανικό για να κρατήσεις το 1-0, αλλά το προσφιλές του 4-2-3-1.
Κοιτάω τις αλλαγές του Αλμέιδα κάθε φορά. Και οι πέντε έπαιζαν άνετα βασικοί στον φετινό Παναθηναϊκό, στον φετινό ΠΑΟΚ, στον φετινό Ολυμπιακό. Η ΑΕΚ ίσως δεν πάρει το πρωτάθλημα φέτος αλλά έχει κερδίσει ήδη, με το σπαθί της, δύο πράγματα: ότι τη νέα σεζόν θα μπει ως μακράν το πρώτο φαβορί και, κυρίως, βρήκε προπονητή μετά από καιρό που εμπιστεύεται με κλειστά μάτια.
Όπως είχε βρει ο Ολυμπιακός με τον Πέδρο Μαρτίνς αλλά τον έκαψε. Αυτός ο Ολυμπιακός μπαίνει, μετά τη Λεωφόρο, λες και κάνει αγγαρεία – η τιμωρία της απόλυσης Μίτσελ. Αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί, την Κυριακή, να νικήσει αυτόν τον Ολυμπιακό, είναι άξιος της μοίρας του.
