Εχω ενημερώσει τη μαμά Μποζιονέλου ότι θα της συγχωρήσω τα πάντα αλλά όχι το ότι πέταξε το πειρατικό playmobile καράβι, ήταν η πρώτη μου φορά που είχαν αγοράσει κάτι με δικά μου χρήματα (κάλαντα, γαρ…). Κάπου στο 1991 πρέπει να ήταν. Η μάνα μου ψάχνει πάντα για τετράδια για να σημειώσει οτιδήποτε, κυρίως συνταγές που βλέπει από την τηλεόραση (και είναι και γαμώ της μαγείρισσες, ενημερώνω!).
Τις προάλλες, την ώρα που χαζολογούσα στον καναπέ την είδα να σημειώνει κάτι σε ένα οικείο τετράδιο. Την πρόλαβα στο τσακ. Η φωτό είναι πραγματική και ενδεικτική όχι τόσο της λόξας μου με την μπάλα από τα μικράτα μου, όσο της μανίας να καταγράφω το καθετί. Οχι, πείτε μου, συνθέσεις, σκόρερ, στατιστικά και μέσους όρους για αγώνες μεταξύ των δύο τμημάτων της έκτης τάξης στο Δημοτικό, έχει άλλος; Ε, 23 χρόνια μετά (…) ας δώσω την ευκαιρία σε Γιάννη, Παναγιώτη, Βασίλη, Νίκο, Κωνσταντίνο και στους δύο Σπύρους να δουν το όνομά τους στο gazzetta.gr (χεχε).
Καλά, μη φανταστείτε… οργάνωση τότε. Στο ασφάλτινο προαύλιο παίζαμε, με δοκάρια κάτι κοτρόνες που βρήκαμε στους πρόποδες του προφήτη Ηλία του Αργους, εκεί όπου εδρεύει το 6ο Δημοτικό. Μια Τετάρτη θυμάμαι, τότε, προσποιήθηκα ότι είχα σπάσει το πόδι μου σε ένα τάκλιν, μόνο και μόνο για να τσακωθούμε. Το ίδιο απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε με τον πατέρα μου (Ολυμπιακός αυτός, Παναθηναϊκός εγώ) για το ΟΑΚΑ για να δούμε το ματς με την Αντερλεχτ στο πρώτο Champions League της ιστορίας, έσπασα στα αλήθεια το πόδι μου σκοντάφτοντας κάπου στο πατρικό. Και στο ματς δεν πήγαμε και την επόμενη ημέρα ουδείς είχε πιστέψει ότι ο γύψος ήταν αληθινός και δεν προσποιούμουν.
Δημοσιεύτηκε στο Gazzetta.gr στις 16/8/2015
