Ακριβώς πέρυσι, τέτοια μέρα, ήμουν στο Μιλάνο (εξ ου και η φωτό), όπου βίωσα την απόλυτη ονείρωξη: «Σαν Σίρο» για Μίλαν – Ιντερ και στο καπάκι «Μεντιολάνουμ» για Ιταλία – Ελλάδα για το Eurobasket. Κάναμε το 2/2 εκείνο το βράδυ, όχι με εντυπωσιακό μπάσκετ – αλλά είχαμε Γιάννη. Γενικώς άφηνε η ομάδα μια νότα αισιοδοξίας. Και μετά το 5/5 πήγαμε στο Βερολίνο. Και μας πετσόκοψε η Γερμανία.
Το θέμα είναι ο Δημήτρης Ιτούδης. Όσο κι αν τον εκτιμώ προπονητικά, όσο κι αν με εκνευρίζει που από προχθές τον περνούν πριονοκορδέλα (και βγάζουν θέματα -που ίσως ισχύουν, δεν το γνωρίζω απόλυτα- για κακό κλίμα στα αποδυτήρια, για τον Γιάννη, για τον Σλούκα κλπ.) η αλήθεια είναι ότι είχε τις ευκαιρίες του. Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ. Και απέτυχε και στις δύο.
Διότι καλό το γλείψιμο, συνάδελφοι, καλή η ιερή αγελάδα ονόματι ΕΟΚ που έχει 40 δημοσιογράφους στα μισθολόγια, αλλά αποτύχαμε. Ειδικά φέτος. Και δεν αποτελούν δικαιολογία οι απουσίες – όλες οι χώρες είχαν, και μάλιστα βαρβάτες. Ο προπονητής κρίνεται όχι από τις κλήσεις του, όχι από τα φιλικά, όχι από τις δηλώσεις αλλά από αυτό που θα παρουσιάσει. Και στη Μανίλα στείλαμε κάτι μεταξύ ΚΑΟΔ και ΒΑΟ. Μια ομάδα που δεν τολμούσε καν να διεκδικήσει παρουσία στην 8άδα.
Αν δικαιούται ο κόουτς και τρίτη ευκαιρία; Προσωπικά κρίνω πως όχι αλλά δεν είμαι ΕΟΚ (και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο), απλώς βλέπω και κρίνω. Ίσως μελλοντικά να την ξαναέχει, πλέον όμως ο κύκλος του έκλεισε.
ΥΓ. Αν ήμουν πρόεδρος της ΕΟΚ, φωνάζω τον Παναγιώτη Γιαννάκη για την τελευταία μεγάλη δουλειά της καριέρας του στα παρκέ και του δίνω εν λευκώ όλες τις εθνικές για μια 5ετία, να τις στελεχώσει και να τις οργανώσει όπως ο «δράκος» ξέρει – καλύτερα από όλους. Με κλειστά μάτια.
