«Είχε κάποιο παρατσούκλι ο Παύλος Γιαννακόπουλος;», ήταν μια από τις απορίες της ομάδας του περιοδικού, την ώρα της σύσκεψης για το τεύχος που κρατάτε στα χέρια της. Και τούτο ακριβώς, το ότι… δεν είχε, αν και συνηθίζεται σε ανθρώπους, παράγοντες και μη, του αθλητισμού, καταδεικνύει το μεγαλείο του: τον ήξερα όλοι με το μικρό του όνομα. Ο Παύλος ήταν ένας. Και ήταν μοναδικός στο είδος του. Όχι τυχαίο πως, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, άκουγες και διάβαζες μόνο ιστορίες για τον χαρακτήρα του, την ευγένεια του, το πόσο είχε βοηθήσει κόσμο και, δη, χωρίς να γίνει γνωστό.
Οι μεγάλοι πεθαίνουν όταν ξεχνιούνται. Εξ ου και ο Παύλος δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όχι για όσα πέτυχε μα για αυτό που ήταν ως άνθρωπος και ο τρόπος που έζησε τη ζωή του…
«Δεν πίνω, δεν καπνίζω, μόνο μου χόμπι είναι ο Παναθηναϊκός»
Κακά τα ψέματα, ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε τον Παναθηναϊκό ως σύλλογο και ο Παύλος Γιαννακόπουλος τον γιγάντωσε. Η μπασκετική ομάδα του «τριφυλλιού» είναι στις κορυφαίες της Ευρώπης εδώ και μια 20ετία, όχι τυχαία. Έκανε λάθη, μα μάθαινε. Βοηθούσε και δεν περίμενε ανταπόδοση. Πραγματικός ευπατρίδης. Σήκωσε το τηλέφωνο και απαντούσε, ακόμη κι αν ήσουν δημοσιογράφος που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, απαντώντας του σε όλα.
Το 1995, στον ημιτελικό στη Σαραγόσα, που ήταν «εμφύλιος» κόντρα στον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟ ηττάται με 58-52. 10-15 έξω από τα αποδυτήρια, εκνευρισμένοι. Βρίζουν, φωνάζουν. Βγαίνει ο Παύλος, τον αποθεώνουν. «Μαζί σου πρόεδρε», όπως πάντα. Γυρίζει και βλέπει όμως έναν νεαρό ρεπόρτερ Ολυμπιακού. Και ο ιδιοκτήτης της ομάδας που είχε χάσει κοτζάμ ημιτελικό, ρωτάει τον Αργύρη Παγαρτάνη: «τι έχεις παιδί μου και είσαι κατσούφης, αφού η ομάδα σου νίκησε». Μια ανθρώπινη στιγμή, από τις τόσες που έχουν να θυμηθούν οι ρεπόρτερ αλλά και οι φίλαθλοι. Ποτέ μα ποτέ δεν κρατούσε κακία, σε κανέναν, ακόμη κι αν έγραφαν τα χειρότερα εναντίον του. Είχε μόνο μια αδυναμία, ένα τεράστιο πάθος: την ομάδα με σήμα το τριφύλλι. «Δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν παίζω χαρτιά, μόνο μου χόμπι είναι ο Παναθηναϊκός».
Ο Γιαννακόπουλος ήταν παράγοντας παλαιάς κοπής αλλά με σύγχρονο μυαλό. Πώς να μη του βγάλεις το καπέλο όταν ανέλαβε κάποτε ένα φαρμακείο και το μετέτρεψε στη μεγαλύτερη φαρμακοβιομηχανία στην Ελλάδα; Αυτοδημιούργητος.
Η «σημαδιακή» 10η Ιουνίου
Ήταν τόσο άρρωστος για τον Παναθηναϊκό που η ημερομηνία του θανάτου του, η 10η του Ιούνη, ήταν ανήμερα της εγγραφής του στον σύλλογο, μα ακριβώς την ίδια ημέρα, το 1987, είχε αναλάβει το τμήμα μπάσκετ μέσω του Ερασιτέχνη! Κάποτε τον είχαν ρωτήσει, πότε έχει γενέθλια για να του κάνουν έκπληξη. «Δεν έχω γενέθλια, δεν θυμάμαι τέτοια. Στις 10 Ιουνίου όμως έγινα μέλος του Παναθηναϊκού κι εγώ τότε γιορτάζω». Κι όμως, αυτή την ημέρα «έφυγε», σαν ένα παιχνίδι της ιστορίας…
Το πάθος του για την ομάδα ήταν τόσο μεγάλο που σε ερώτηση, κάποτε, για το ποιο καλάθι του έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό του, ο Γιαννακόπουλος είχε δεν είχε αναφέρει κάποιο. Αλλά επέλεξε την αξέχαστη τάπα του Βράνκβοβιτς στον τελικό του Final 4 το 1996 στο Παρίσι, όπου ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρώτο του ευρωπαϊκό ενάντια στην Μπαρτσελόνα, και λίγο έλειψε να το χάσει αν δεν σηκωνόταν ο γίγαντας της Δαλματίας στο τελευταίο δευτερόλεπτο: «Ήταν τόσο μεγάλη η ένταση που αν δεν ήταν η σύζυγός μου η Δέσποινα να με αγκαλιάσει, τότε θα είχα λιποθυμήσει».
«Μακάρι κι εμείς να είχαμε έναν Παύλο τόσα χρόνια»
Στην είδηση του χαμού του, δεν έγινε απλά πρώτη είδηση. Σκόρπισε δάκρυα σε φίλους και αγνώστους. Πάνω από 50.000 αναρτήσεις έγιναν με το όνομά του στο Twitter και μεγάλη μερίδα εξ αυτών ήταν από οπαδούς αντιπάλων ομάδων! «Ο μόνος αντίπαλος που σεβόμουν πραγματικά» πόσταρε φίλος του ΠΑΟΚ, «μακάρι κι εμείς να είχαμε έναν Παύλο τόσα χρόνια» έγραψε οπαδός του Ολυμπιακού. Πώς τα κατάφερε; Με την αγνή του αγάπη για την ομάδα του, με την τιμιότητά του και με τη διάρκεια στην επιτυχία: στον αθλητισμό άλλωστε, αυτή είναι η μαγκιά. Η διάρκεια και όχι το πυροτέχνημα. Και από το 1987 μέχρι το 2012, που αποχώρησε ως αφεντικό της ΚΑΕ, το όνομά του έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Ομάδες του ΝΒΑ στους επίσημους λογαριασμούς τους, τον αποχαιρέτισαν. Πρώην παίκτες, ακόμη και ο Βασίλης Σπανούλης που οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό, άφησαν στην άκρη την επικαιρότητα και έκαναν λόγο για «πατέρα» και «πατρική φιγούρα».
Η μεγαλύτερη μεταγραφή ήταν αυτή που δεν έκανε…
Ναι, σύμφωνοι, ο Παύλος Γιαννακόπουλος πλήρωνε, και συχνά αφειδώς: μεταγραφές, μεγάλα συμβόλαια, τα πάντα. Και το χαιρόταν! Όταν το καλοκαίρι του 1995 άφησε άφωνη την Ευρώπη αποκτώντας τον σταρ του ΝΒΑ, Ντομινίκ Γουίλκινς, πέτυχε τη συμφωνία καλά χαράματα και πρέπει να πήρε, έναν προς έναν, όλους τους ρεπόρτερ, περιχαρής, στις 3 το πρωί για να το ανακοινώσει. «Αλλοι τα παίζουν στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό» έλεγε. Ένας αστικός μύθος δε, θέλει τον Παύλο να έχει πάθει έμφραγμα, παρακολουθώντας ματς του Παναθηναϊκού…
Δεν ήταν μόνο ο Γουίλκινς που έφερε: από τον Εντγκαρ Τζόουνς και τον Αντόνιο Ντέιβις έως τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, τον Αριαν Κόμαζετς, τον Ζάρκο Πάσπαλιε, τον Σάσα Βολκόφ, τον Ντίνο Ράτζα και τον Ντέγιαν Μποντίρογκα, όπως και Έλληνες: Νίκο Γκάλη, Παναγιώτη Γιαννάκη, Φάνη Χριστοδούλου. Κι όμως, η μεγαλύτερη μεταγραφή ήταν τελικά αυτή που… δεν έκανε: το καλοκαίρι του 1993 είχε συμφωνήσει με το σταρ της εποχής Ντράζεν Πέτροβιτς, ο οποίος όμως άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο δυστύχημα, καθ’ οδόν από τη γερμανική πόλη Ίνγκολσταντ. Λέγεται ότι θα ερχόταν οδικώς στην Αθήνα ο Παύλος φέρεται να του είχε έτοιμο υπογεγραμμένο συμβόλαιο με κενούς τους όρους ποσού αμοιβής…
Η βοήθειά του στον Αττίλιο
Ο άνθρωπος Παύλος ήταν όμως ακόμη καλύτερος από τον επιχειρηματία ή τον ιδιοκτήτη ομάδας Παύλο. Κάποτε, στο Μιλάνο, εμφανίστηκαν παραμονή ενός αγώνα στο ξενοδοχείο δέκα Έλληνες και τον βρήκαν μόνο του (ποτέ δεν κυκλοφορούσε με μπράβους). «Πρόεδρε, θέλουμε να δούμε το ματς αλλά δεν έχουμε εισιτήρια αλλά μόνο δύο από εμάς είμαστε Παναθηναϊκοί». Δεν το συζήτησε καν: πήγε ο ίδιος και τους τα έφερε. «Μπράβο σας, αγαπάτε τον αθλητισμό, με συγκινήσατε».
Μια από τις μεγαλύτερες κινήσεις που έχει κάνει δε, και τη διηγήθηκαν άλλοι, ήταν αυτή του 1981, οπότε έδωσε όλο το πλάσμα αίματος στο νοσοκομείο «Τζάνειο», στην τραγωδία της Θύρας 7 για τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Χρόνια αργότερα δε, ανέλαβε όλα τα έξοδα νοσηλείας για τον Αττίλιο, τον θρυλικό τρομπετίστα του Ολυμπιακού (κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας, πέθανε τελικά το 1994).
Να έχεις όραμα, αφοσίωση και πίστη
Ήταν εργασιομανής και πήγαινε στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ από τις 6 το πρωί, πριν ακόμη κι από την… καθαρίστρια, και επέστρεφε σπίτι του τα μεσάνυχτα. Στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό είχε μπει, ήθελε όμως και την ποδοσφαιρική ομάδα. Το 1979 την διεκδίκησε αλλά οι εκλογές ανέδειξαν νικητή τον Γιώργο Βαρδινογιάννη με τη λιτή ανακοίνωση «η προσφορά της Motoroil ήταν ευνοϊκότερη» και του κόστισε πολύ. Τόσο που για καιρό είχε εξαφανιστεί από τα κοινά. Και εννοείται ότι το εν λόγω πάθος είναι μεταδοτικό.
Το θυμήθηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξη με τον πατέρα του, ερωτούμενος αν γίνεται να γλιτώσεις το μικρόβιο: «Κατηγορηματικά όχι. Πρέπει να μην έχεις συναίσθημα για να γλιτώσεις. Και δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς συναίσθημα…».
Και τούτο το μικρόβιο έφερε στον Παναθηναϊκό επί ημερών Παύλου τα 29 από τα 57 τρόπαια του συλλόγου, έως και το 2012. Μότο του ήταν, όπως αναγραφόταν στον ιστότοπο της ΒΙΑΝΕΞ, πως «για να φτάσεις στην κορυφή, χρειάζεται να προσπαθήσεις. Να έχεις όραμα, αφοσίωση και πίστη». Κι τα είχε και τα τρία…
Δημοσιεύτηκε στο «Down Town» τον Iούνιο του 2018
