Ιούνης 1990. Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι, ελέω ηλικίας. Βασικά, θυμάμαι πιο έντονα και καλύτερα ματς από τα Παγκόσμια Κύπελλα των 90s παρά τα επόμενα. Π.χ. τα προημιτελικά στη Βραζιλία το ’14 δεν έρχονται άμεσα στο μυαλό, του ’90 όμως, νεράκι.
Τότε λοιπόν, χαζολογώ την πρεμιέρα. Απορώ γιατί ο Αυστριακός, που παίζει «δεκάρι», φοράει το 20: είναι ο Αντρέας Χέρτζογκ, νυν εκλέκτορας του Ισραήλ. Αλλά αυτοί οι τύποι με τα μπλε παίζουν καλά. Με τα μάτια του πιτσιρικά, αρχίζω να κολλάω με τα τρεξίματα του τύπου που φορούσε μεν το «9» αλλά έπαιζε στο κέντρο: Κάρλο Αντσελότι. Αποχωρεί στην ανάπαυλα για να μπει ο Λουίτζι ντε Αγκοστίνι, κίνηση ματ εκ μέρους του Ατζέλιο Βιτσίνι καίτοι οι «ατζούρι» είχαν πολλές ευκαιρίες ήδη αλλά ο Αντρέα Καρνεβάλε είναι τραγικά άστοχος. Στο 75’, έτερη κίνηση ματ, ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι: μπήκε στο 75’, σκόραρε στο 78’ και στο τέλος ήταν ο MVP του Μουντιάλ. Και πώς να μη συμπαθήσεις αυτή την ομάδα…
Οπαδός της Ιταλίας δεν υπήρξαν ποτέ. Η φανέλα της ωστόσο είναι η πιο… βαριά σε εθνικό επίπεδο. Χθες μας πλήρωσε, ασχέτως αν μιλάμε για ίσως την πλέον τραγική… φουρνιά ποδοσφαιριστών στην ιστορία της, συν έναν μέτριο προπονητή (Μαντσίνι). Να’ στε πάντα καλά, πάντα τέτοια.
