Trophée des Champions ονομάζουν το Σούπερ Καπ τους οι Γάλλοι, θεσμός που ξεκίνησε μεν το 1949 αλλά διεκόπη δύο φορές: το 1950-55 και το 1987-94. Από το 2009 διεξαγόταν εκτός συνόρων (σε Τυνησία, ΗΠΑ, Κίνα, Καναδά, Μαρόκο, μόνο στη Γουαδελούπη δεν το έστειλαν) αλλά η πανδημία το επανέφερε εντός αυτών εφέτος: στη Λανς.
Πρώτη σε τίτλους, φυσικά, η Παρί Σεν Ζερμέν με 9, έπεται η Λιόν με 8, από 5 κουπάκια έχουν Ρεμς και Σεντ Ετιέν και 3, όσα δηλαδή και Ναντ και Μπορντό, η αποψινή αντίπαλος των Παριζιάνων, Μαρσέιγ. Η οποία όταν πήρε το τελευταίο, εν έτει 2011 (5-4 τη Λιλ στην Ταγγέρη του Μαρόκου) η ΠΣΖ ήταν ακόμη στα δύο τρόπαια. Και από το 2019 πήρε επτά συνεχόμενα. Όλα στο 90λεπτο, σε όλα σκόραρε τουλάχιστον δύο φορές.
Το τελευταίο γαλλικό Σούπερ Καπ που κρίθηκε στα πέναλτι ήταν το 2012 ανάμεσα σε Λιόν και Μονπελιέ στις ΗΠΑ και ουδέποτε κρίθηκε στην παράταση, πλέον δεν υπάρχει παράταση: απευθείας πέναλτι σε ισοπαλία.
Και η μόνη φορά που το classique της χώρας, Ολιμπίκ Μαρσέιγ και Παρί Σεν Ζερμέν, αντάμωσε σε Σούπερ Καπ ήταν το 2010, στην Τύνιδα και το πήρε η ΟΜ στα πέναλτι, το 90λεπτο είχε λήξει χωρίς γκολ. Ο νυν «ερυθρόλευκος» Ματιέ Βαλμπουενά είχε γίνει αλλαγή στο 61’ για τους Μασσαλούς, δεν εκτέλεσε πέναλτι, αστόχησε ο Λούτσο Γκονζάλες και για την Παρί οι Πεγκί Λουιντουλά και Λουντοβίκ Ζιουλί όντας τότε φαβορί, έχοντας Μακελελέ, Σακό, Μποντμέρ, Κέζμαν.
Το πλούσιο Παρίσι, η εργατική Μασσαλία
Le Classique λοιπόν, το μεγαλύτερο ντέρμπι της Γαλλίας καθότι αναμετρώνται οι ομάδες από τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας. Από τη μια το Παρίσι, η πρωτεύουσα, το κέντρο του πολιτισμού, της μόδας και… του στυλ και από την άλλη η Μασσαλία, το μεγάλο λιμάνι της χώρας που αντικατοπτρίζει τον μόχθο της εργατικής τάξης. Από τη μια ο από αιώνων πλούσιος Βορράς, από την άλλη ο Νότος που έχει βιώσει φτώχια και κακουχίες. Από τη μια το στολίδι της Γαλλίας, από την άλλη η βιομηχανική Μασσαλία που αποτελούσε αέναως προορισμό μεταναστών.
Ρόλο στην κοινωνική αντιπαλότητα έπαιξε και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: όταν το 1941 η ναζιστική Γερμανία εισέβαλλε και κατατρόπωσε της γαλλικές δυνάμεις, το Παρίσι έμεινε πρακτικά απείραχτο μετά την παράδοση των Γάλλων. Αντιθέτως το 35% της Μασσαλίας ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς της Luftwaffe, σκοπίμως διότι Γερμανοί πίστευαν ότι στα πυκνοκατοικημένα κτίρια κρύβονταν πολλά μέλη της αντίστασης.
Μετά τη γαλλική ήττα, η χώρα χωρίστηκε σε κατεχόμενη ζώνη στο βορρά και μη κατακτημένη περιοχή στο νότο, την «ελεύθερη» (λέμε τώρα) ζώνη που έμεινε στην ιστορία ως «η Γαλλία του Βισύ», από την ομώνυμη γαλλική πόλη που έγινε πρωτεύουσα ενώ δωσίλογος πρωθυπουργός ανέλαβε ο Ανρί Φιλίπ Πεταίν.
Ο Γάλλος στρατάρχης ήταν ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (στο Βερντέν) αλλά κατέληξε αμφιλεγόμενος με τη συνθηκολόγησή του με τη ναζιστική Γερμανία. Στο Βισύ οι κάτοικοι υπέφεραν, όπως και οι Μασσαλοί.
Ως και σήμερα ο όρος «πεταινισμός» (σ.σ. pétainisme) αναφέρεται σε απολυταρχική και αντιδραστική, παραδοσιοκρατική και θρησκευόμενη ιδεολογία.
Το ματς που γέννησε το ντέρμπι
Όχι πως Παρί και Μαρσέιγ έτρεφαν συναισθήματα αγάπης αλλά στα βιβλία της ιστορίας έχει καταγραφεί ο αγώνας που γέννησε το γαλλικό clasico. Στις 29 Μαΐου 1993 η ΟΜ του (σκανδαλιάρη) Μπερνάρ Ταπί, ενώ αναμένει τα νεότερα για τη δίωξή του για οικονομικές ατασθαλίες και φοροδιαφυγή και κυρίως δωροδοκία (σε αγώνα με τη Βαλανσιέν), νικά με 3-1 την Παρί Σεν Ζερμέν που εκείνη την εποχή αντλούσε (όχι τόσα, όπως από τους Αραβες σήμερα, αλλά πολλά) εκατομμύρια από το Canal+ που είχε τις μετοχές της.
Ρούντι Φέλερ, Μπασίλ Μπολί και Αλέν Μπόκσιτς σκοράρουν για τελευταίο τίτλο των Μασσαλών που έμεινε στην ιστορία ως c’est la folie (σ.σ. είναι μια τρέλα), κατακτούν και το Πρωταθλητριών νικώντας τη Μίλαν. Ωστόσο οι αποδείξεις για τη δωροδοκία ήταν ακλόνητες: ο τίτλος του 1992-93 αφαιρέθηκε από την ΟΜ και υποβιβάστηκε στη Ligue 2 ενώ η UEFA την απέκλεισε (προσοχή: για την πρωταθλήτρια Ευρώπης μιλάμε) από την επόμενη διοργάνωση.
Δημοσιεύτηκε στο Foxbet.gr στις 13/1/2021
