Σε όλες τις ισπανικές πόλεις οι ξένοι επισκέπτες δικαιούνται να ρωτήσουν τους περαστικούς τι ομάδα υποστηρίζουν, εκτός της Σεβίγια όπου όλα είναι μοιρασμένα. Σεβίλλη ή Μπέτις: άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τις μέρες πριν από ντέρμπι οι φανατικοί οπαδοί ταξιτζήδες αρνούνται να εξυπηρετήσουν τους αντιπάλους, οικογένειες χωρίζονται, πολιτικοί εκδηλώνονται ενώ στα εστιατόρια οι οπαδοί μπαίνουν μόνο όταν βλέπουν κρεμασμένη σημαία της ομάδας τους.
Η ένταση μετατρέπεται σε αρκετές περιπτώσεις σε βία, όμως στις δύσκολες στιγμές οι δυο πλευρές ενώνονται. Οπως το καλοκαίρι του 2007 όταν ο Αντόνιο Πουέρτα έχασε τη ζωή του στον αγώνα με τη Χετάφε. Τον έκλαψε όλη η πόλη, στο 16ο λεπτό κάθε αγώνα οι οπαδοί της Σεβίλλης χειροκροτούν, κι εκείνοι της Μπέτις τους ακολουθούν σε κάθε ντέρμπι.
Η… Σάντερλαντ και το «σχίσμα»
Η ιστορία του «Derbi sevillano» άρχισε με το 3-0 της Σεβίλλης τον Απρίλιο του 1939, στο πρωτάθλημα διότι ο πρώτος επίσημος αγώνας ήταν για το Κύπελλο της Ανδαλουσίας το 1910 (0-0). Η πρώτη στάση της μπάλας στην Ανδαλουσία ήταν στην Ουέλβα ιδρυμένη από Αγγλους εμπόρους, ενώ στη Σεβίλλη έφτασε το 1905 όταν τοπικοί επιχειρηματίες και Αγγλοι ίδρυσαν τη Σεβίλλη FC, επιλέγοντας τα χρώματα της… Σάντερλαντ. Δυο χρόνια αργότερα, φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη Sevilla Balompie, δηλαδή την ποδοσφαιρική Σεβίλλη, ώστε να πάρουν απόσταση από την ξενομανία των συμπολιτών της πλούσιας βόρειας πλευράς.
Το όνομα Μπέτις εμφανίστηκε αργότερα, προϊόν του σχίσματος στους κόλπους της Σεβίλλης: μια μερίδα από «αποστάτες» ίδρυσε την Betis Futbol Club, όνομα που θύμιζε το παλιό ρωμαϊκό όνομα της Ανδαλουσίας, την Beatica (όνομα που κουβαλούσε και το ποτάμι Γουαδαλκιβίρ), όμως η οικονομική ανεπάρκεια την υποχρέωσε να διαλυθεί. Με την επέμβαση του βασιλικά, Sevilla Balompie και Betis Futbol Club συγχωνεύθηκαν για να δημιουργηθεί η σημερινή Real Betis Balompie, η πρώτη λέξη προς τιμήν της βασιλικής οικογένειας, η οποία κάθε χρόνο ανανεώνει την κάρτα μέλους. Η νέα Μπέτις θα φορέσει διάφορες εμφανίσεις, μέχρι να καταλήξει στα τέλη του ’20 στα πράσινα και λευκά της ανδαλουσιανής σημαίας. Το ότι τα χρώματα στη συνέχεια συνδυάστηκαν με τα πολιτικά φρονήματα, το κόκκινα της αριστοκρατίας και τα πράσινα της εργατιάς, ήταν περισσότερο εύρημα του Τύπου παρά της πραγματικότητας.
Ευτράπελα και προδοσίες
Το 2007 στο Κύπελλο απαγορεύτηκε η είσοδος των οπαδών της Σεβίλλης, με τον πρόεδρο Μανουέλ Ρουίθ ντε Λοπέρα, να τοποθετεί την… προτομή του στη θέση δίπλα στον ομόλογό του της Σεβίλλης, Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο, σε ματς που ελέω επεισοδίων εντέλει διεκόπη.
Φυσικά, όπως κάθε ντέρμπι, έχει κι αυτό τους προδότες του. Τον Ιανουάριο του 1946 ο σταρ της εποχής, Αντούνιες, είχε υποσχεθεί να παραμείνει στην Μπέτις για να τη βοηθήσει να μην υποβιβαστεί ωστόσο ελέω πολιτικών πιέσεων, πήγε στη Σεβίλλη κατακτώντας μάλιστα τον τίτλο. Μετά τη λήξη της σεζόν όμως η Λίγκα αποφάνθηκε ότι ο Αντούνιες είχε αλλάξει παράνομα ομάδα, επέστρεψε στην Μπέτις, η οποία έναν μήνα αργότερα τον ξαναπούλησε στη Σεβίλλη, με τη μεσολάβηση της χούντας του Φράνκο, η οποία ακύρωσε την απόφαση. «Ενας καπιταλιστικός σύλλογος άρπαξε παίκτη από την εργατική Μπέτις» σχολίαζε με έμφαση στα ισπανικά το σταλινικό ράδιο της Μόσχα!
Από τα πιο παράξενα της παράλληλης συνύπαρξής τους όμως αποτελεί ότι αμφότερες πέτυχαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες στη γιορτή των 100 χρόνων ίδρυσης… του αντιπάλου. Το 2005, στο ιωβηλαίο της Σεβίλλης, η Μπέτις κατέκτησε το Κύπελλο και τερμάτισε στην 4η θέση ενώ το 2007, στα 100χρονα της Μπέτις, η Σεβίλλη κατέκτησε Κύπελλο UEFA, Κύπελλο Ισπανίας και ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ!
Δημοσιεύτηκε στο «Scripta manent» της «Sportday» στις 11/5/2018
