«Η ώρα έντεκα στημένος στην πλατεία, και μου την πέφτουνε δυο τύποι με στολή» τραγουδούσαν, εν έτει 1989 παρακαλώ, οι Ζιγκ Ζαγκ. «Κι ενώ μου παίρνουν τα χαρτιά και τα στοιχεία αναρωτιέμαι γιατί μ’ έστησες εσύ». Λίγο τη σύγχρονη εποχή… Χρυσοχοΐδη θυμίζει, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι.. το ρεφρέν. Αραγε ο Θοδωρής Δρίτσας είναι τρομοκράτης ή το θύμα μιας αγάπης; Τίποτε από τα δύο. Είναι ένα εκλεγμένο, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέλος του Κοινοβουλίου και για σώσει, ό,τι σώζεται πλέον, από την υστεροφημία του, πρέπει να παραιτηθεί, όχι άμεσα αλλά… χθες: και από τη Βουλή και από το κόμμα. Νέτα, σκέτα.
Δεν έχει σημασία αν ο κ. Δρίτσας εννοούσε ή όχι αυτό που είπε. Το εκστόμισε, το ακούσαμε, το ξανακούσαμε, δεν γίνεται να βγαίνουν, ειδικά αυτές τις ημέρες με την… κουφοντινιάδα, τέτοιες φράσεις από στόμα Ελληνα πολιτικού. «Κανείς», είπε, «δεν τρομοκρατήθηκε από τη 17 Νοέμβρη», μια καταδικασμένη εγκληματική οργάνωση.
Σημείωση, απαραίτητη (και επί των ημερών). Ο Κουφοντίνας, και η υπόλοιπη συμμορία, δεν είναι καταδικασθέντες για εγκλήματα τρομοκρατίας καθώς το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα περί τρομοκρατίας δεν υπήρχε τότε. Καταδικάστηκαν αλλά για ανθρωποκτονίες και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
Η 17Ν λοιπόν, κ. Δρίτσα, είναι μια εγκληματική οργάνωση, μια τρομοκρατική οργάνωση. Πώς δεν τρομοκράτησε; Από το 1975 ως το 2002, οπότε εξαρθρώθηκε, διέπραξε δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις, αρπαγές οπλισμού και σημαντικό αριθμό ληστειών και προκάλεσε το θάνατο 23 Ελλήνων και ξένων πολιτικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, διπλωματών, οικονομικών παραγόντων και πολιτών. Ανάμεσά τους και, το 1967, τον βασανιστή της Χούντας, Ευάγγελο Μάλλιο, κάτι που την έκανε συμπαθή (ως οργάνωση) στην κοινωνία εκείνη την εποχή..
Ο κ. Δρίτσας προσπάθησε βέβαια να το μαζέψει και το έκανε… χειρότερο. «Η αναφορά ότι “κανείς δεν τρομοκρατήθηκε από τη 17Ν”, αναφερόταν στην ελληνική Δημοκρατία, τους δημοκρατικούς πολίτες και τις αξίες του κράτους δικαίου, τις οποίες δεν σεβάστηκαν οι τρομοκράτες» δήλωσε κατόπιν εορτής, και γκάφας.
Το θέμα μας όμως δεν είναι ούτε ο κ. Δρίτσας, ούτε οι… Ζιγκ Ζαγκ. Είναι που για μία ακόμη, πολλοστή φορά, μέλος της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης προχωρά σε δήλωση που ούτε διαστρεβλώθηκε, ούτε προπαγανδίστηκε. Σήμερα έτσι ειπώθηκε, άλλες φορές γράφτηκε επί λέξη όπως κατηγορήθηκαν στελέχη του.
Κι αν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχουν γραφτεί άρθρα και άρθρα για την «ομηρία» του αναφορικά με συγκεκριμένα πρόσωπα που τοποθέτησε στην κυβέρνηση και τα ανέχεται (όπως κι εμείς, βλ. Αδωνη, Μενδώνη κλπ.), τι να πρωτοπείς και να πρωτογράψεις για τον Αλέξη Τσίπρα. Αβουλος στα εσωτερικά του κόμματος, από τη μέρα που άφησε την εξουσία. Αβουλος, ανίσχυρος.
Δεν έχει σημασία, ξέρετε, αν (επί παραδείγματι) ο Παύλος Πολάκης πει κάτι που είναι σωστό, και συμφωνείς, αλλά πώς θα το πει. Όταν αγνοείς ή απαξιώνεις το άτυπο savoir vivre της πολιτικής, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Ο αντίστοιχος Πολάκης, την εποχή ΠΑΣΟΚ και Γιώργου Παπανδρέου, ήταν ο Θόδωρος Πάγκαλος, θυμίζω. Με το αξέχαστο «μαζί τα φάγαμε».
Θα περίμενε κανείς, ένας αρχηγός κόμματος που ως πρόσφατα κυβερνούσε τον τόπο και καθόταν στην πρωθυπουργική καρέκλα, να διαγράψει μέσα σε ελάχιστη ώρα τον κ. Δρίτσα, να δείξει ότι δεν ασπάζεται τέτοιου είδους δηλώσεις. Τρίτη, 2 Μαρτίου, ήδη νύχτωσε και ο Αλέξης αγρόν αγοράζει…
Δημοσιεύτηκε στο TheSocialist.gr στις 2/3/2021
