Η Βραζιλία είναι η γκόμενα που σου σπάει τα αρχίδια μέχρι να σου κάτσει…

Το ’86 και μικρός ήμουν και ζούσα σε μια χώρα (Καναδά) όπου το ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν το μπάντμιντον εδώ.

Το ’90 έβριζα τους ντοπαρισμένους Αργεντινούς.

Το ’94 δεν το πανηγύρισα και τόσο, λυπόμουν τον Μπάτζιο.

Το ’98 είχα εφιάλτες μετά το γαλλικό τρίμπαλο. Από τον Πετί ρε πούστη μου; Ο τελικός έληξε, ξημέρωσε κι ακόμη πίναμε μπύρες με τον Πέτρο Αραπάκης.

Το ’02 όποιον έβλεπε τα όργια του Ρονάλντο, τον έπαιζε και με τα δύο. Η απόλυτη ποδοσφαιρική καύλα. Ευτυχώς είδα τον τελικό αδειούχος, όλο το τουρνουά το παρακολουθούσα εν μέσω σκοπέτων (ΠΑ, Β02, πέστε και πάρτε δέκα).

Το ’06 τον ήπιαμε ξανά. Από τον Ανρί. Αλλά δεν είχαμε καλή ομάδα.

Το ’10 από τον Σνάιντερ. Δεν θα το παίρναμε ούτως ή άλλως.

Το ’14 ήρθε ο εφιάλτης. Το κλάμα. Η επτάρα. Γερμανάκια, μόνο με αίμα ξεπλένεται.

Το 2018, προτού καν ξεκινήσει το Μουντιάλ, το υπ’ αριθμόν ένα φαβορί λέγεται Βραζιλία. Το 4-1 στην Ουρουγουάη χθες ήταν άλλη μία απόδειξη.

Η “σελεσάο” δεν είναι απλά μια ομάδα. Είναι αρρώστια. Είναι η γκόμενα που σου σπάει τα αρχίδια μέχρι να σου κάτσει. Είναι ηδονή.

#ερχόμαστε