Γιατί τώρα, με τα κρούσματα στον Θεό και το ΕΣΥ στα κόκκινα;

Ενα χρόνο τώρα εγκλεισμό δεν έχω βιώσει σε μορφή να το νιώθεις φυλακή. Ας πούμε από τους τυχερούς, μάλλον κάτι ήξερα όταν εγκατέλειπα την Παγκρατάρα μου το 2015 με προορισμό την εξωτική Λούτσα.

Ο κόσμος ασφυκτιούσε. Ασφυκτιά. Βγαίνω, περπατάω (όποτε το επιτρέπει η κατεστραμμένη μου υγεία από τα 22 χρόνια καθιστικής υπερβολικής δουλειάς – σε βαθμό ψυχαναγκασμού), ούτε sms δεν στέλνω. Δεν υπάρχει κάποιος να σε ελέγξει.

Από τους τυχερούς. Οι άλλοι όμως, πέντε μήνες τώρα; Μαγαζιά χρεοκοπημένα, ανάθεμα κι αν βγάλουν ποτέ το λουκέτο, παιδιά που δεν τα είδε ο ήλιος από τον Οκτώβριο, ένας ανεξήγητος περιορισμός που, εντέλει, δεν απέδωσε διάολε! Ή κάνεις μια γαμημένη καραντίνα, όπως στο πρώτο κύμα, ή μη την κάνεις καθόλου. Ποιοι πλήρωσαν τελικά τη νύφη τόσο καιρό;

Και άλλες απορίες.

Γιατί τώρα, με τα κρούσματα στον Θεό και το ΕΣΥ στα κόκκινα;

Γιατί διαβάζουμε ότι είχαν, λέει, λανθασμένα στοιχεία (!) – άραγε θα τιμωρηθεί κανείς για αυτό;

Είχαν, άραγε, όντως λανθασμένα στοιχεία ή απλά πιέζει η ιστορία του τουρισμού και τα ανοίγουν άρον άρον;

Αληθεύει ότι μεγαλοϋπουργός αρνήθηκε να πάει Θεσσαλονίκη και στις άλλες κόκκινες περιοχές, σηκώνοντας μπαϊράκι;

Εχει χαθεί η μπάλα, τελεία και παύλα. Δεν ξέρεις ποιον και τι να πρωτοπιστέψεις. Με έμαθαν να φοβάμαι και τώρα μου λένε «όχι μωρέ, καλά είναι, βγες, τράβα πιο κάτω».

Αδίκως φοβόμουν ή το εν λόγω άνοιγμα θα μας πάρει και θα μας σηκώσει;

Βαριές, σαββατοβραδιάτικες σκέψεις. Να’ ναι καλά το φατσοβιβλίο που σου δίνει βήμα να εκφραστείς και να εκφράσεις προβληματισμούς. Διότι σήμερα είμαι πιο προβληματισμένος από ποτέ με αυτόν τον διάολο από την Κίνα και το τι μας περιμένει από εδώ και πέρα.