Τριάντα επτά χρόνια πέρασαν από την πρώτη (και τελευταία, μέχρι φέτος) φορά που η Ρεάλ Μαδρίτης και η Λίβερπουλ τέθηκαν αντιμέτωπες σε τελικό.
Τώρα είναι Champions League, τότε ήταν Πρωταθλητριών και, βέβαια, το φαβορί δεν ήταν οι «μερένχες», αλλά οι «κόκκινοι» που προέρχονταν από τις κατακτήσεις του ‘77 και του ‘78. Εν αντιθέσει με τα τελευταία χρόνια όπου οι Ισπανοί έχουν σαρώσει τη συντριπτική πλειονότητα των τίτλων σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, τότε οι Αγγλοι κυριαρχούσαν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχοντας πάρει όλα τα τρόπαια από το 1977 μέχρι το 1984, με εξαίρεση το 1983 και το Αμβούργο (στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Γιουβέντους).
Στις 27 Μαΐου 1981, στο Παρίσι, η Λίβερπουλ αντιμετώπισε τη Ρεάλ της οποίας οι παίκτες είχαν ήδη κερδίσει παχυλό πριν επειδή είχαν προκριθεί σε τελικό για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια (!). Αλλες εποχές, άλλοι καιροί… Ωστόσο Βούγιαντιν Μπόσκοφ (δια)χειρίστηκε, κατά κοινή ομολογία, πολύ… φοβικά το παιχνίδι ενάντια σε μια μέτρια Λίβερπουλ, οποία έφτασε στο τρίτο της τρόπαιο στον θεσμό με 1-0. «Ο προπονητής μας έθεσε στην υπηρεσία της… Λίβερπουλ. Κοιτάξαμε πρώτα την εξουδετέρωση των αντιπάλων και όχι να παίξουμε εμείς μπάλα» παραδέχθηκε χρόνια αργότερα ο μετέπειτα θριαμβευτής του Champions League με τη «βασίλισσα», Βιθέντε ντελ Μπόσκε για τη… Ρεάλ των Γκαρσία (ελέω της παρουσίας των Μαριάνο Γκαρσία Ρεμόν, Ραφαέλ Γκαρσία Κορτές, Αντόνιο Γκαρσία Ναβάχας και Ανχελ Γκαρσία Πέρεθ)!
Αστέρι της εποχής στη Μαδρίτη ήταν όμως ο (αδικοχαμένος το ’89 σε τροχαίο) Λόρι Κάνινγχαμ, ο οποίος είχε αφιχθεί το 1979 από τη Γουέστ Μπρομ έναντι 180.000.000 πεσετών, μεταγραφή ρεκόρ για τους «μερένχες» ωστόσο από τον Νοέμβριο του ’80 ήταν σε ανάρρωση και έπαιξε εμφανώς ανέτοιμος. Οι Μαδριλένοι είχαν πάρει πέντε πρωταθλήματα από το 1975 έως το 1980 αλλά αυτό του ’81 το είχαν απωλέσει από τη… Σοσιεδάδ λίγα 24ωρα νωρίτερα, συν ότι ο Γερμανός «βράχος» Ούλι Στίλικε έπαιξε με χτυπημένο γόνατο.
Προβλήματα τραυματισμών υπήρχαν και στη Λίβερπουλ, με σημαντικότερο εκείνο του Κένι Νταλγκλίς, ο οποίος είχε χάσει τους ημιτελικούς με την Μπάγερν ωστόσο πέρασε όλα τα τεστ φυσικής κατάστασης και ήταν πανέτοιμος για το Παρίσι. Συνάμα ο Αλαν Κένεντι είχε σπάσει τον καρπό του στον πρώτο ημιτελικό με την Μπάγερν, οι γιατροί ζήτησαν εποχή δέκα εβδομάδων ωστόσο με μια μεταλλική… πατέντα και έπαιξε, και σημείωσε το μοναδικό γκολ.
Πλην των προαναφερθέντων, η ομάδα του Μπομπ Πέισλι διέθετε άσους όπως οι Τέρι ΜακΝτέρμοτ, Γκρέιαμ Σούνες, Σάμι Λι, Φιλ Νιλ, Αλαν Χάνσεν και Ρέι Κένεντι. Ο Πέισλι τους ζήτησε να μη φοβούνται τον Κάνινγχαμ διότι «είναι αργός και όλο κολπάκια κάνει» αλλά και να μην επηρεαστούν από τους χιλιάδες οπαδούς των «κόκκινων» που δεν κατάφεραν να πάρουν εισιτήρια και συγκεντρώθηκαν ακόμη και έξω από «Παρκ ντε Πρενς».
Το ματς δεν ήταν καλό. Στο α’ ημίχρονο ένα σουτ του Αλαν Κένεντι στο 11’ και μια προσπάθεια του Καμάτσο «χαρακτήρισαν» το α’ ημίχρονο. Στην επανάληψη η Λίβερπουλ απείλησε με τον Σούνες, η Ρεάλ εξακολουθούσε να παίζει σε αργό τέμπο και ο τελικός κρίθηκε στο 81’. Τότε ο Ρέι Κένεντι εκτέλεσε πλάγιο από αριστερά, ο Αλαν Κένεντι ξέφυγε από το μαρκάρισμα του Κορτές, σούταρε από πλάγια θέση και νίκησε τον Αγουστίν Ροντρίγκες, χαρίζοντας το τρόπαιο στη Λίβερπουλ.
Εκτοτε η Ρεάλ πήγε άλλες έξι φορές σε τελικό και πανηγύρισε το τρόπαιο… ισάριθμες! Φέτος;
Δημοσιεύτηκε στο «Scripta manent» της «Sportday» στις 25/5/2018
