Πέρασαν 15 χρόνια. Και είναι κάτι άτιμες αναμνήσεις που σε κάνουν να το νιώθεις… σαν χθες. Θυμάμαι κάθε ματς, πού το είδα, με ποιους (και ποιες), πού πήγαμε μετά, πώς αντιδρούσαμε στα γκολ.
Και με την Τσεχία παραλίγο ήμουν μέσα, δεν μπορούσα να βρω εισιτήριο για τον τελικό, υπήρχε πάντα το ρίσκο να πληρώσεις μια περιουσία για ματς που ίσως η Εθνική δεν ήταν παρούσα οπότε είπα, δε γαμείς. Πάμε με Τσεχία. Εντέλει όμως εισιτήριο… γιοκ, πήγαμε να την πατήσουμε από έναν απατεώνα. Το πήρε το αεροπορικό φίλος που έμεινε, εντέλει, για καμιά εβδομάδα εκεί. Θυμάστε το διαφημιστικό με τον… Σάββα; Κάπως έτσι.
15 χρόνια. Μια ζωή πίσω. Αναλογιστείτε το. Παραλογισμός, αλλοφροσύνη, τρέλα. Συναισθήματα που μάλλον δεν θα ξαναζήσουμε. Κι αν δεν πήγα; Ε, ήμουν στο Καλλιμάρμαρο, στην υποδοχή. Από όσους πήγαν στον τελικό, ελάχιστοι το έζησαν (χεχε).
Αναλογιστείτε πώς ήσασταν και πώς ζούσατε πριν από 15 χρόνια. Και πώς θυμάστε το Euro 2004. Μια ζωή πίσω και… σαν χθες. Αυτό είναι ο αθλητισμός.
Και χθες, στη Ριζούπολη, πόσο τους χάρηκα. Μα πόσο. Αλλά τα χρόνια πέρασαν. Εκτέλεσε φάουλ ο Μπασινάς, που είχε πολύ δυνατό πόδι, και η μπάλα ίσα που έφτασε στο τέρμα. Αδυναμία μου ο Αγγελος, από εκείνο το Σούπερ Καπ με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, που ο Χουάν Ρότσα τον έκανε αλλαγή στο ημίχρονο, έως το τέλος της καριέρας του. Και ως άνθρωπος.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να επιστρέφουμε από το κέντρο εκείνη τη νύχτα, ξημερώματα, προς Παγκράτι. Και αναλογιζόμουν, με μια ψύχραιμη ματιά, ότι η επιτυχία θα αλλάξει το ποδόσφαιρό μας. Ε, δύο μήνες μετά ο Βασίλης Γκαγκάτσης έκανε τουρ στην Ελλάδα με το τρόπαιο: 10 ευρώ η φωτογραφία.
Δεν υπάρχουμε, ρε…
