Το πολιτικό μας σύστημα έχει αλλάξει από το 2009, χρονιά καμπής που θα αναφέρεται από τον ιστορικό του μέλλοντος ως το σημείο που η χώρα έκανε restart, αλλά η μηχανή άργησε πάρα πολύ να πάρει πίσω. Δεν χρειάζεσαι ούτε ντοκιμαντέρ του Πορτοσάλτε (έλεος) στον ΣΚΑΪ, ούτε να διαβάζεις social media για να κατανοήσεις τι ακριβώς έχει γίνει αλλά και πού βρισκόμαστε.
Το 2009 η Ελλάδα ήταν μια ωρολογιακή βόμβα, παραδέχθηκε εκ νέου ο Γιουνκέρ πρόσφατα ότι τα δημοσιονομικά και οικονομικά στοιχεία της χώρας ήταν «μαγειρεμένα» από την κυβέρνηση της ΝΔ επί Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου αναλαμβάνει αλλά, μέχρι να καταλάβει ότι το (διαστρεβλωμένο μεν ως ατάκα, σωστό ως λογική του κόμματος όμως τότε) «λεφτά υπάρχουν» είναι πιο πιθανό κι από το να έχει τα λεφτά που λέει ο Σώρρας, έχει εμφανιστεί το ΔΝΤ και το πρώτο μνημόνιο είναι γεγονός.
Και, οικονομική κρίση σε μια χώρα σημαίνει και πολιτική, εκτός κι αν μετά τις Κάννες το 2011 ο Βενιζέλος δεν πρόδιδε το ίδιο του το κόμμα με αντάλλαγμα την καρέκλα. Οι ψηφοφόροι γυρίζουν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο διαλύεται, γυρίζουν την πλάτη όμως και στον δικομματισμό και φέρνουν, μετά τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημείωση, διότι μερικοί αγνοούν ή ξεχνούν την αλήθεια:
- τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Καραμανλής (γνώστης ότι χρεοκοπήσαμε) οδηγεί τη χώρα πρόωρα σε εκλογές με το επιχείρημα της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και υπό το βάρος του βασικού μετόχου και του Βατοπεδίου. Αυτό ήταν παραίτηση.
- τον Νοέμβριο του 2011 ο Παπανδρέου αποχώρησε μετά τις Κάννες, αφού έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης κι αφού είδε ότι το ίδιο του το κόμμα δεν τον στήριζε. Και δεν το πάλεψε. Αυτό ήταν παραίτηση.
- τον Δεκέμβριο του 2014 ο Σαμαράς προανήγγειλε εκλογές, κι αυτός επικαλούμενος την εκλογή ΠτΔ (ενώ εντέλει αναδείχθηκε δεξιός, ο Παυλόπουλος) και υπό το βάρος του περιβόητου mail Χαρδούβελη. Αυτό ήταν παραίτηση.
- τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά το δημοψήφισμα και την κωλοτούμπα, ο Τσίπρας παραιτείται οδηγεί τη χώρα σε εκλογές αλλά απέναντί του έχει μια ΝΔ διαλυμένη και με αρχηγό… τον Μεϊμαράκη.
- τον Μάιο του 2019 ο Τσίπρας, μετά τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές, ανακοινώνει πρόωρες εκλογές παραιτούμενος από την εξουσία: κανένα κόμμα στον κόσμο δεν μπορεί να γυρίσει τέτοιο σκορ.
Στην -επί δεκαετία, μνημονιακή- Ελλάδα κανένα κόμμα που ψήφισε μνημόνιο δεν επανεξελέγη και οι πρωθυπουργοί παραιτήθηκαν, αργά ή γρήγορα, παραχωρώντας τη θέση τους σε άλλη κυβέρνηση. Το ίδιο θα συμβεί και στις εκλογές της Κυριακής.
Είναι αλήθεια πως ο Γιώργος Παπανδρέου αποδείχθηκε «λίγος» ως αρχηγός κόμματος ή / και πρωθυπουργός. Αλλά είναι εξίσου αλήθεια τα όσα λέει από την πτώση του, το 2011. Ότι παρέλαβε μια χώρα με έλλειμα στο 15,4% του ΑΕΠ ενώ η απελθούσα κυβέρνηση Καραμανλή, αρχικά με τον Γιώργο Αλογοσκούφη και, στη συνέχεια, με τον Γιάννη Παπαθανασίου, ισχυριζόταν ότι το έλλειμα ήταν στο 4% και, διορθωμένα, στο 6%. Μέχρι να αναλάβει η Eurostat, είχε μεσολαβήσει ατάκα του τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος για έλλειμα 8-9%.
Το γιατί έφτασε το έλλειμα, στα μέσα του 2009, στα 270 δισ. ευρώ (!) έχει να κάνει κυρίως με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα έξοδα στην οκταετία Σημίτη που το παρέδωσε πέριξ του 4% αλλά έχοντα «κρύψει» με την περιβόητη «δημιουργική λογιστική» ένα μέρος του χρέους της χώρας, με τη βοήθεια της διαβόητης Goldman Sachs, με στόχο την ένταξη στην ΟΝΕ. Η έλευση της κυβέρνησης Καραμανλή συνδυάστηκε με τραγικοκωμικούς χειρισμούς, από Αλογοσκούφη και Παπαθανασίου, στα οικονομικά, προστέθηκαν δανεισμοί με μεγαλύτερο έναν των 50 δισ. ευρώ και το χρέος ενώ οι δαπάνες για τα οπλικά συστήματα «γράφτηκαν» στα παρελθόντα έτη παρουσιάζοντας μια «φουσκωμένη» εικόνα για τους προϋπολογισμούς των ετών 1999-03.
Το δημόσιο χρέος πήγε λοιπόν στα τέλη του 2009 στα 298 δισ. ευρώ. Και κάπου εκεί άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Μια κυβέρνηση το 2009 που θα έκανε περικοπές και θα λάμβανε μέτρα, κόντρα στη λογική του (διαστρεβλωμένου μεν, αλλά ισχύοντος στη λογική του) «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου, ίσως απόφευγε τα μνημόνια. Ίσως, όχι απόλυτα, έγκυροι οικονομολόγοι δεν έχουν απάντηση.
Ηταν η μεγαλύτερη αύξηση χρέους, τότε, στην ιστορία της χώρας μας, ξεπερνώντας και της Χούντας η οποία στην επταετία παρέλαβε δημόσιο χρέος στα 38,7 δισ. δραχμές και το παρέδωσε στα 114 δισ. δραχμές, ήτοι τρεις φορές πιο μεγάλο. Αύξηση που δεν είχε καταγράψει από… ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Και εννοείται ότι μεταπολιτευτικά δεν μειώθηκε, ούτε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή ούτε επί Ανδρέα Παπανδρέου, απλώς ήταν ελεγχόμενο.
Στη δεκαετία της κρίσης έχουν ακουστεί και γραφτεί πολλά για τις ευθύνες του χρέους. Έφταιγε… ο Βενιζέλος, ο Μεταξάς, ο Παπάγος, ο Οθωνας. Δεν στέκει. Τα… μαγειρέματα των «τοτέμ», των Κωστήδων των δύο ιστορικών κομμάτων, Σημίτη και Καραμανλή, απασφάλισαν το χρέος τόσο που καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Αποδεικνύεται με τις διαρκείς εναλλαγές κυβερνήσεων, η τελευταία θα γίνει… απόψε.
