Σε λίγες ημέρες, ούτε που θα το καταλάβουμε (πάλι) θα μπούμε στο 2020. Θυμάμαι σαν τώρα, εκείνο το βράδυ του Millennium που αλλάξαμε χιλιετία, πόσο εντύπωση μας έκανε.
Η ζωή προχωρά, τρέχει γρήγορα. Οπως και η εξέλιξη. Και στην εποχή του ίντερνετ και των social media, πλην των –όποιων- αρνητικών τους έχει καταγραφεί ότι μέσω αυτών μειώνεται ο ρατσισμός της διαφορετικότητας. Κάποτε είχα πετύχει, τυχαία, ένα βίντεο με τον τέως βουλευτή Παναγιώτη Κουρουμπλή, στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης στα 70s, πρωταγωνιστή στη μάχη για τα δικαιώματα των τυφλών. Τότε ούτε να σπουδάσουν μπορούσαν, ούτε να εργαστούν, σήμερα τούτα είναι a priori κεκτημένα.
Για κάθε κεκτημένο, γίνεται μάχη. Για τα δικαιώματα των προσφύγων (ή μεταναστών, δεν θα τα χαλάσουμε με την ορολογία, το ίδιο είναι) η Ελλάδα «φώναξε» από τις πρώτες χώρες παγκοσμίως και ζήτησε και φώναξε: μετά τη Σμύρνη από τις «προστάτιδες δυνάμεις» της εποχής, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για όσους έφευγαν και προσπαθούσαν να ζήσουν (σ.σ. η Συρία ήταν από τις πρώτες χώρες που φιλοξένησε Ελληνες πρόσφυγες, αναφέρεται για μερικούς ανιστόρητους που στρουθοκαμηλίζουν επιδεικτικά) και στα 50s όταν άρχισε να γεννιέται ο απόδημος ελληνισμός.
Μάχη κατά του ρατσισμού της διαφορετικότητας γίνεται, σήμερις σε μερικές οπισθοδρομικές χώρες (όπως τη δική μας) ακόμη και για τους ομοφυλόφιλους ενώ στη γειτονική μας Σερβία η πρωθυπουργός Ανα Μπρνάμπιτς είναι… ακριβώς αυτό.
Μάχη, διάολε, ακόμη και κατά του μισογυνισμού; Σήμερα; Πού ζούμε, Γιώργο Λιάγκα, στο 1950; Μια συγγνώμη λοιπόν, για τα όσα εμετικά ειπώθηκαν στην εκπομπή σου στον ΣΚΑΪ κατά τη φοιτήτριας του ΑΠΘ, δεν αρκεί.
Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Επί παντός» της «Sportday» στις 14/11/2019
