Δικτατορίες και προπαγάνδα, δολοφονίες, αποχωρήσεις ομάδων, θεατράλ τραυματισμοί και στημένα ματς συνθέτουν το πολιτικό παζλ στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, θυμηθείτε μια ντουζίνα ενδεικτικές περιπτώσεις.
Το Σάββατο η Αργεντινή επρόκειτο να δώσει το τελευταίο της, χρονικά, φιλικό, πριν ταξιδέψει στη Ρωσία για το Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Ισραήλ. Ωστόσο η αλλαγή έδρας από τη Χάιφα στην Ιερουσαλήμ «γέννησε» ένα τεράστιο κίνημα αντιδράσεων, κυρίως μέσω social media από πλευράς Παλαιστινίων αλλά και ακτιβιστών, που θεώρησαν ότι το παιχνίδι θα εξελισσόταν σε πολιτική προπαγάνδα για τους Ισραηλινούς με «ναυαρχίδα» τον Λιονέλ Μέσι. Οι αντιδράσεις έπιασαν τόπο και το φιλικό, για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ακυρώθηκε.
Δεν ήταν η πρώτη και, κακά τα ψέματα, ούτε η τελευταία φορά που η πολιτική παίζει… μπάλα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Άλλες έντεκα φορές στο παρελθόν η πολιτική, οι σχέσεις μεταξύ χωρών αλλά και πόλεμοι επηρέασαν το τουρνουά που έχει εξελιχθεί στο δημοφιλέστερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.
1934: Marcia su Roma και στο ποδόσφαιρο…
Η Marcia su Roma (σ.σ. πορεία προς τη Ρώμη) άλλαξε τον πολιτικό χάρτη της Ιταλίας το 1922 με την είσοδο των μελανοχίτωνων του Μπενίτο Μουσολίνι στην πρωτεύουσα της Ιταλίας και την κατάληψη της εξουσίας, σε ένα καθεστώς που διήρκησε έως το 1943. Η Ιταλία του «Ντούτσε» φιλοξένησε το πρώτο Μουντιάλ επί ευρωπαϊκού εδάφους και ο Ιταλός δικτάτορας εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τον θεσμό, ακόμη ακόμη και ο τελικός ορίστηκε στο επονομαζόμενο «Στάδιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος», σήμερα είναι το «Φλαμίνιο» που δεν χρησιμοποιεί καμία ομάδα.
Ο «Ντούτσε» υποσχέθηκε στη FIFA ιλιγγιώδες, για την εποχή, μπάτζετ αγώνων, πέρασε με νόμο την… ιταλοποίηση Αργεντινών και Ουρουγουανών που έμειναν στην ιστορία ως oriundi (Όρσι, Μόντι, Γκουάιτα και άλλοι) και οδήγησε τους «ατζούρι» προς το τρόπαιο. Ο ίδιος, όχι ο προπονητής Βιτόριο Πότσο με τον οποίο γευμάτιζε, κρυφά, σχεδόν κάθε βράδυ και του έδινε οδηγίες για την ενδεκάδα! Η Ιταλία πήρε το τρόπαιο, απούσας και της Ουρουγουάης που δεν μετείχε διαμαρτυρόμενη για το «εμπάργκο» των Ευρωπαίων στο δικό της Μουντιάλ, το 1930, αλλά και των Βρετανών (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρεια Ιρλανδία) που προτίμησαν να παίξουν στην «πριβέ» διοργάνωσή τους, το Βρετανικό Πρωτάθλημα. Οι δε Αργεντινή και Βραζιλία μετείχαν με μέτριες ομάδες ελέω των εσωτερικών ερίδων των ομοσπονδιών…
1938: Ο ηρωισμός του Ζίντελαρ και οι απειλές προς τους Ούγγρους
Για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας είχαν… βγει 16 εισιτήρια αλλά μετείχαν 15 ομάδες καθώς, δύο μήνες νωρίτερα είχε γίνει πράξη το «Anschluss», ήτοι η με βία προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ ο οποίος από το ’33, που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, ονειρευόταν να την ενώσει με την πατρίδα του. Τότε η Αυστρία είχε το παρατσούκλι «wunderteam», ήτοι ομάδα όνειρο, και θεωρούνταν από τα φαβορί για το τρόπαιο ενώ ο σταρ της εποχής Ματίας Ζίντελααρ δεν δέχθηκε να παίξει υπό τη γερμανική σημαία και αργότερα κυνηγήθηκε και αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει…
23 January 1939, Matthias Sindelar was found dead at his apartment in Vienna.. The Mozart of football. #OTD #Austria pic.twitter.com/5so5egbzaZ
— Classic Football (@classic1863) January 23, 2016
Ουρουγουάη και Αργεντινή απείχαν εκ νέου διαμαρτυρόμενες επειδή η FIFA είχε επιλέξει ξανά ευρωπαϊκή χώρα ενώ είχε υποσχεθεί το τουρνουά να γίνεται εναλλάξ ενώ η Ισπανία δεν μπήκε καν στα προκριματικά ελέω του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε και εντέλει ανέδειξε νικητή τον στρατιωτικό δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο.
Η ναζιστική Γερμανία αποκλείστηκε από την Ελβετία, από τον πρώτο γύρο, ωστόσο η Ιταλία έκανε repeat και αγωνιστικά και… παρασκηνιακά. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ούγγρος τερματοφύλακας Ανταλ Σζάμπο αποκάλυπτε ότι στον τελικό του Παρισιού, ενάντια στην Ιταλία, «δέχθηκα 4 γκολ όμως έσωσα 11 ζωές». Αρκετοί το ερμήνευσαν ότι έσωσε τους Ιταλούς που τους περίμεναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μουσολίνι σε περίπτωση ήττας ωστόσο οι Μαγυάροι ήταν αυτοί που είχαν δεχθεί απειλές της τη ζωής τους, το προηγούμενο βράδυ…
Νωρίτερα δε, στον ημιτελικό, οι Βραζιλιάνοι έπαιξαν αιφνιδίως χωρίς τον γκολτζή Λεονίντας ντα Σίλβα (8 γκολ σε τρία ματς, έως τότε) για να… ξεκουραστεί ενόψει τελικού. Φως φανάρι τι έγινε.
1950: Τα απομεινάρια του πολέμου
Ο κόσμος και κυρίως η Ευρώπη δεν είχε καθαρίσει ακόμη από τον καπνό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη και η επιλογή της έδρας διεξαγωγής του Μουντιάλ ήταν εξαιτίας αυτού: η Βραζιλία, αφού στην ολοσχερώς κατεστραμμένη Ευρώπη ουδείς τόλμησε να αναλάβει το υψηλό οργανωτικό κόστος. Μετείχαν δε μονάχα 13 ομάδες, η Γερμανία είχε χωριστεί σε Δυτική και Ανατολική και ήταν αποκλεισμένη, η Ιαπωνία δεν προσκλήθηκε καν, η Ιταλία έπαιξε πρακτικά με β’ διαλογής ομάδα αφού είχε ξεκληριστεί ελέω της τραγωδίας της Σουπέργκα με την ομάδα της Τορίνο ενώ δεν δήλωσαν συμμετοχή η Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες της «σφαίρας επιρροής» της όπως η Τσεχοσλοβακία και η Ουγγαρία. Εποχή Ψυχρού Πολέμου, γαρ…
Αντιθέτως, για πρώτη φορά αποφάσισαν να βγουν από την… απομόνωση τα βρετανικά έθνη και δημιούργησαν έναν δικό τους προκριματικό όμιλο, με την Αγγλία να προκρίνεται και τη Σκωτία να την ακολουθεί αλλά αρνήθηκε κατόπιν τη συμμετοχή.
Ωστόσο η Αγγλία αποκλείστηκε με 1-0 από τους ερασιτέχνες των ΗΠΑ με γκολ του Τζο Γκέτιενς, ενός Αϊτινού μετανάστη και μάγειρα που δεν είχε καν αμερικάνικο διαβατήριο. Ο Γκέτιενς, αργότερα γύρισε στην Αϊτή και αργότερα, το 1964, δολοφονήθηκε από τη στυγνή δικτατορία του Φρανσουά «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ.
Η δε Γαλλία, που αποκλείστηκε στα προκριματικά από τη Γιουγκοσλαβία, κλήθηκε στη θέση της Τουρκίας (που προκρίθηκε αλλά αποφάσισε να μην ταξιδέψει) Μουντιάλ, ωστόσο διαφώνησε με το… πρόγραμμα των αγώνων και ούτε αυτή μετέβη στη Βραζιλία.
1954: Οι υποψίες του τελικού, η Adidas και ο Κουμπάλα
Το Μουντιάλ επέστρεψε στην Ευρώπη με την Ελβετία να είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν είχε εμπλακεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και στο πρώτο τουρνουά που οι ποδοσφαιριστές είχαν αριθμούς στις φανέλες αλλά και οι αγώνες καλύφτηκαν από την τηλεόραση.
Υπερδύναμη της εποχής ήταν η Ουγγαρία, με την «αράντσιπατ» να διαλύει κάθε αντίπαλο σε φιλικά και επίσημα με κορυφαία στιγμή το 6-3 επί της Αγγλίας στο «Γουέμπλεϊ» και να νικά στον α’ γύρο τη Δυτική Γερμανία (σ.σ. είχε αρθεί η τιμωρία της) με… 8-3 αλλά στον τελικό, έχασε από την ίδια ομάδα με 3-2. Το μυστήριο ακόμη πλανάται, άλλοι λένε ότι ο Φέρεντς Πούσκας είχε παίξει τραυματίας, άλλοι όταν ήταν… μεθυσμένος, δεδομένα όμως η φυσική κατάσταση των Δυτικογερμανών παραήταν καλή για να είναι αληθινή… Στη χώρα βάφτισαν τον θρίαμβο ως «Το θαύμα της Βέρνης», ωσάν μια απάντηση και αντικατάσταση του ναζιστικού προπαγανδιστικού φιλμ «Η δύναμη της θέλησης» που είχε στιγματίσει μια ολόκληρη γενιά.
Συνάμα ο εκλέκτορας Σεπ Χερμπέργκερ ήταν νωρίτερα ως επικεφαλής ποδοσφαίρου επί ημερών Χίτλερ και είχε κρατήσει αρκετούς διεθνείς ποδοσφαιριστές μακριά από μέτωπα. Συν ότι για πρώτη φορά μια εταιρεία παπουτσιών έκρινε το Μουντιάλ: η Adidas του Αντι Ντάσλερ είχε δημιουργήσει ειδικές τάπες παπουτσιών για το βρεγμένο τερέν.
Από τα προκριματικά έλειψαν εκ νέου η ΕΣΣΔ και άλλες χώρες το πάλαι ποτέ «ανατολικού μπλοκ», που αγνοούσαν τον θεσμό, η Αργεντινή απείχε με κυβερνητική απόφαση που έκρινε ότι η ομάδα ήταν αρκετά αδύναμη (!) ενώ ο σταρ της εποχής, Λάζλο Κουμπάλα της Μπαρτσελόνα, είχε αποκτήσει πια τσεχοσλοβάκικη υπηκοότητα μην αντέχοντας το καθεστώς της Ουγγαρίας…
1958: Το Ισραήλ, ο Γιασίν και η… συνομωσία
Η εποχή της αποσταλινοποίησης στη Σοβιετική Ενωση καλά κρατούσε και ο θάνατος του Ιωσήφ Στάλιν απελευθέρωσε και την εθνική ομάδα της χώρας, που έως τότε μετείχε μονάχα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ΕΣΣΔ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα σουηδικά γήπεδα, και εδώ βάλτε ένα ερωτηματικό: διότι τα τελευταία χρόνια δίνουν και παίρνουν δημοσιεύματα συνομωσίας ότι το εν λόγω Μουντιάλ δεν έγινε ποτέ στη Σουηδία αλλά στις… ΗΠΑ που θέλησαν να τεστάρουν τη δύναμη της εικόνας της κάμερας που αναπτυσσόταν τότε. Να’ χαμε να λέγαμε βέβαια, ποιο πιστευτό είναι ότι υπάρχουν εξωγήινοι.
Μαζί με την ΕΣΣΔ, που έφτασε ως τα ημιτελικά, εμφανίστηκε μέσω των μεταδόσεων και έγινε θαυμαστός από όλο τον κόσμο ο εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων όλων των εποχών, Λεβ Γιασίν.
Τούτη τη φορά δε έγινε ρεκόρ με δηλώσεις 51 συμμετοχών αλλά τα πολιτικά προβλήματα δεν έλειψαν, με πλέον… αστείο ότι οι βρετανικές ομάδες για πρώτη φορά δεν συνέθεσαν έναν προκριματικό όμιλο αλλά, ελέω διαμαρτυριών, μπήκαν μαζί με τις άλλες χώρες: και προκρίθηκαν και οι τέσσερις (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρειος Ιρλανδία)!
Συνάμα Τουρκία, Σουδάν, Αίγυπτος, Ινδονησία αρνήθηκαν να παίξουν με το Ισραήλ που πανηγύριζε προκρίσεις άνευ αγώνα, πέρασε στα τελικά αλλά οι διαμαρτυρίες προς τη FIFA έπιασαν τόσο, με κλήρωση έπεσε πάνω στην Ουαλία και… αποκλείστηκε.
1966: το εμπάργκο, το χαμένο τρόπαιο και ένας Αζέρος ρέφερι
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 ήταν το τελευταίο στο οποίο δεν επιτρεπόταν οι αλλαγές παικτών αλλά και το πρώτο που μεταδόθηκε όλο με έγχρωμη εικόνα σε όλο τον κόσμο.
Τα… παρατράγουδα όμως άρχισαν όταν η Ισπανία, που διεκδίκησε τη διοργάνωση του τουρνουά, αποσύρθηκε τελευταία στιγμή και το ανέλαβε η Αγγλία. Όχι τυχαία λίγο καιρό μετά ανέβηκαν πάρα πολύ οι επενδύσεις Άγγλων επιχειρηματιών στην Ιβηρική… Η FIFA ήθελε την Αγγλία με αφορμή και τη συμπλήρωση των 100 ετών από την ίδρυση της ομοσπονδίας της (1863-1963) ενώ προκάλεσε τη οργή Ασιατών και Αφρικανών μιας και τα προκριματικά έδιναν ένα εισιτήριο και στις δύο ηπείρους, κι αυτό αν νικούσαν σε μπαράζ με την Αυστραλίας. Εντέλει αποσύρθηκαν όλες (!) οι χώρες με εξαίρεση τη Βόρεια Κορέα, η οποία όχι μόνο απέκλεισε την Αυστραλία αλλά και έκανε σπουδαίες εμφανίσεις στα αγγλικά γήπεδα.
Παραμονές των αγώνων δε, εκλάπη το τρόπαιο «Ζιλ Ριμέ» από τον χώρο έκθεσής του και ευτυχώς βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα (κι ενώ η FIFA είχε παραγγείλει καινούργιο), χάρη σε έναν… αετομάτη σκύλο, τον Πικλς.
Κι ενώ το τουρνουά εξελισσόταν σχετικά νορμάλ, στον τελικό σημειώθηκε το περιβόητο γκολ-φάντασμα του Άγγλου Τζεφ Χαρστ επί της Δυτικής Γερμανίας που έκανε διάσημο όχι τον διαιτητή της συνάντησης, τον Ελβετό Γκότφριντ Ντινστ, αλλά τον Σοβιετικό, αζέρικης καταγωγής, Τοφίκ Μπαχράμοφ που καταλόγισε το γκολ ενώ ουδείς, ακόμη και σήμερα, είναι βέβαιος αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή ή όχι! Λέγεται ότι αργότερα η βασίλισσα Ελισάβετ τίμησε τον Μπαχράμοφ με μία χρυσή σφυρίχτρα αλλά μάλλον τούτο είναι φήμες των Γερμανών, άλλοι λένε πως μέλη της οικογένειάς του είχαν δολοφονηθεί από τους ναζί και τους το κρατούσε μανιάτικο…
1970: ο πόλεμος του ποδοσφαίρου
Τι… παράξενο ή παρασκηνιακό μπορεί να υπήρξε στο Μεξικό το 1970, στο κορυφαίο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη ποτέ; Κατ’ αρχάς η ανάθεσή του, από το συνέδριο της FIFA το 1964 στο Τόκιο, που επέλεξε το Μεξικό και όχι την Αργεντινή. Με ψήφους 56 έναντι 32 και 7 λευκά υπερίσχυσε η πρώτη ωστόσο στα δωμάτια και τις γωνιές του πολυτελέστατου ξενοδοχείου που συνεδρίαζε η παγκόσμια ομοσπονδία, έγιναν αρκετά «παζάρια» για εξαγορά ψήφων, μέχρι που ο τότε πρόεδρος της ομοσπονδίας, σερ Στάνλεϊ Ράους αναγκάστηκε να πει «αρκετά πια».
Στις 14 Ιουλίου 1969 δε, ξέσπασε ο περιβόητος «Πόλεμος του ποδοσφαίρου» (τίτλος-δημιούργημα των ΜΜΕ), ήτοι σύρραξη μεταξύ Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρας τις οποίες κυβερνούσαν στρατιωτικές δικτατορίες και που διήρκεσε 100 ώρες.
Αφορμή στάθηκαν τα επεισόδια στους αγώνες τους για τα προκριματικά του Μουντιάλ, αίτια ήταν οι τεταμένες σχέσεις τους εξαιτίας του αναδασμού της γης στην Ονδούρα και του τότε μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος από το Ελ Σαλβαδόρ. Αποτέλεσμα; 6.000 νεκροί… Ωστόσο το γεγονός επισκιάστηκε καθώς τις ίδιες ημέρες το πλήρωμα του διαστημοπλοίου «Απόλλων 11» προσπαθούσε να πατήσει για πρώτη φορά το πόδι του στη σελήνη…
Πολιτική παρέμβαση υπήρξε και στη μετέπειτα νικήτρια του Μουντιάλ, Βραζιλία καθώς ο ομοσπονδιακός προπονητής Ζοάο Σαλντάνια απειλούσε να αφήσει εκτός αποστολής τον Πελέ ελέω των μέτριων εμφανίσεών του στα φιλικά και η ομοσπονδία, ύστερα από απαίτηση της κυβέρνησης, δια στόματος Ζοάο Χαβελάνζε τον απέλυσε και προσέλαβε τον Μάριο Ζαγκάλο που οδήγησε τη «σελεσάο» στην κορυφή.
1974: το σκάνδαλο του Σαντιάγο και πώς σώθηκε ο Σπαρβάσερ…
Η διοργάνωση από πλευράς Δυτικής Γερμανίας ήταν εξαιρετική, υπερσύγχρονη για τα δεδομένα της εποχής με τη χρήση τεχνολογίας, αλλά ο… καιρός τους τα χάλασε αφού έβρεχε σε σχεδόν κάθε ματς.
Μεγάλη απούσα της εποχής η εξαιρετική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης, για μη αγωνιστικούς λόγους. Η ΕΣΣΔ κλήθηκε, μετά τα προκριματικά, να δώσει μπαράζ με τη Χιλή, το πρώτο ματς στη Μόσχα έληξε 0-0 και όλα θα κρίνονταν στη ρεβάνς του Σαντιάγο.
Ωστόσο οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν να αγωνιστούν στο «Εστάδιο Νασιονάλ», που είχε μετατραπεί σε τόπο βασανισμών και δολοφονιών των αντιφρονούντων της χούντας του Αουγκούστο Πινοσέτ, δεχόταν όμως να γίνει ο αγώνας σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο. αρχικά Η Χιλή και κατόπιν η FIFA δεν το δέχτηκαν, οι Σοβιετικοί δεν ταξίδεψαν ποτέ και οι Χιλιανοί έκαναν τη σέντρα, όντας μόνοι τους στο κατάμεστο γήπεδο. εν συνέχεια έπαιξαν φιλικό με τη Σάντος από την οποία έχασαν… 5-0.
Ο δε άγνωστος πρωταγωνιστής του Μουντιάλ ήταν ο Γιούργκεν Σπαρβάσερ, σκόρερ του θριάμβου της Ανατολικής Γερμανίας με 1-0 επί της Δυτικής στον όμιλο. Εξι χρόνια αργότερα, εκείνο το γκολ έσωσε τη ζωή του όταν επιχειρούσε να περάσει από το τείχος στη δυτική πλευρά του Βερολίνου καθώς ο φρουρός τον άφησε να ζήσει, επειδή τον αναγνώρισε… Τελικά, ο Σπαρβάσερ πέρασε στη Δύση αρκετά αργότερα (1988).
1978: Οι «αντιστασιακοί» Μπράιτνερ και Κρόιφ
Η Αργεντινή διοργάνωσε το Μουντιάλ του 1978, δύο χρόνια μετά την άνοδο της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα που κράτησε έως το 1981 και έπνιξε στο αίμα κάθε προσπάθεια αντίδρασης. Εννοείται ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο εξελίχθηκε σε προπαγάνδα αίσχιστου είδους, με δεκάδες χιλιάδες πολίτες έγκλειστους στη σχολή ναυτικών μηχανικών, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ενώ οι «αγνοούμενοι» υπολογίζονταν σε 30.000 άτομα.
Κάθε Πέμπτη, από τις 30 Απριλίου 1977, ο asociacion Madres de Plaza de Mayo («Μητέρες της πλατείας Μαΐου») συγκεντρώνονταν έξω από τον κυβερνητικό οίκο, απαιτώντας την επιστροφή των παιδιών τους. Εκεί παραβρέθηκε μάλιστα πριν το Μουντιάλ ο Σουηδός τερματοφύλακας Ρόνι Χέλστρεμ, ο Δυτικογερμανός σταρ της εποχής, Πολ Μπράιτνερ, αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διοργάνωση ενώ ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» Γιόχαν Κρόιφ δεν μπήκε στο αεροπλάνο και αργότερα αποκάλυψε ότι είχε πραγματοποιηθεί απόπειρα απαγωγής του ίδιου και της οικογένειάς του από Αργεντινούς πράκτορες.
Φυσικά, το Μουντιάλ του ’78 εξελίχθηκε ανάλογα με την Αργεντινή να… σπρώχνεται διαιτητικά έως την κατάκτηση του ενώ έγραψε ιστορία το 6-0 με το Περού, το μόνο σκορ που της έδινε την πρόκριση κι άφηνε εκτός τελικού τη Βραζιλία. Χρόνια αργότερα Περουβιανοί παραδέχθηκαν συμπαίκτες τους, κυρίως ο κίπερ Ραμόν Κιρόγα, είχαν χρηματιστεί από το καθεστώς του Βιδέλα.
1982: «Έγκλημα» άνευ τιμωρίας
Στα ισπανικά γήπεδα το 1982 εμφανίστηκε η Αλγερία, παρούσα για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και κόντεψε να κάνει μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών! Πλην όμως μια… συνομωσία εις βάρος της την υποχρέωσε να επιστρέψει πρόωρα από την Ιβηρική, αλλά και τη FIFA να αλλάξει τους κανονισμούς.
Εξηγούμεθα… Στον δεύτερο όμιλο οι Βορειοαφρικανοί νίκησαν τους Δυτικογερμανούς με 2-1 στο πρώτο ματς, στη συνέχεια έχασαν 2-0 από την Αυστρία και στο τρίτο τους παιχνίδι νίκησαν τη Χιλή 3-2 και συγκέντρωσαν 4 βαθμούς. Η Αυστρία εκτός από την Αλγερία είχε νικήσει και τη Χιλή με 1-0 και περίμενε τη Δυτική Γερμανία (νικήτρια της Χιλής με 4-1) στο τελευταίο ματς του ομίλου που θα έκρινε και την τελική κατάταξη. Και το εν λόγω ματς διεξήχθη μια μέρα μετά τον αγώνα Αλγερίας – Χιλής!
Μετά το στήσιμο του αγώνα, που με τα χρόνια παραδέχθηκαν και οι Δυτικογερμανοί και οι Αυστριακοί, η παγκόσμια ομοσπονδία αποφάσισε, και έθεσε, σε εφαρμογή τον κανονισμό σύμφωνα με τον οποίο τα δύο τελευταία ματς κάθε ομίλου διεξάγονται πάντα, ίδια ημερομηνία και ίδια ώρα…
Άλλο αξιοσημείωτο εκείνου του Μουντιάλ ήταν ότι στο Γαλλία – Κουβέιτ 4-1 μπήκε στον αγωνιστικό χώρο ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της αραβικής χώρας, σεΐχης Φαχντ αλ Σαμπάχ, θέλοντας να αποτρέψει τους διεθνείς να φύγουν από το γήπεδο εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία…
1986: ανάθεση ελέω χρημάτων
Η FIFA είχε αναθέσει στην Κολομβία τη διοργάνωση του 13ου Παγκοσμίου Κυπέλλου ωστόσο το 1982 αφενός εκδήλωσε οικονομική αδυναμία, αφετέρου είχαν αναφερθεί πολλά προβλήματα ασφαλείας εξαιτίας των γνωστών καρτέλ ναρκωτικών. Μεξικό και Βραζιλία δήλωσαν άμεση διαθεσιμότητα για να το αναλάβουν αλλά η Βραζιλία αποχώρησε τελευταία στιγμή για λόγους που, μέχρι και σήμερα, δεν έχουν διευκρινιστεί.
Ωστόσο τότε πρόεδρος της «Televisa», του μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού του Μεξικού, ήταν ο Αμίλιο Ανσαράγα, στενός φίλος του προέδρου της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Ζοάο Χαβελάνζε ενώ ο Γκιγιέρμο Κανέδο ήταν πρόεδρος της επιτροπής της FIFA για τον ορισμό της διοργανώτριας χώρας και παράλληλα επικεφαλής στο κανάλι. Ανσαράγα, Κανέδο και Χαβελάνζε (ο οποίος… πούλησε τη χώρα του) έπεισαν τον τότε «φρέσκο» ακόμη πρόεδρο του Μεξικού, Μιγέλ ντε λα Μαδρίδ, να ανάψει το πράσινο φως για την ανάληψη της διοργάνωσης.
Στα αξιοσημείωτα και η παλικαρίσια πρόκριση του Ιράκ στα τελικά, που έδωσε όλα τα ματς στα προκριματικά σε ουδέτερο έδαφος, λόγω του πολέμου με το Ιράν.
1990: το Μουντιάλ της μαφίας
Το φτωχότερο ποιοτικά ήταν το Μουντιάλ της Ιταλίας ωστόσο έσπασε το τότε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης, με 30 δισεκατομμύρια θεατές παγκοσμίως! Η Δυτική Γερμανία νίκησε στον τελικό την Αργεντινή χάρη στον Μεξικανό διαιτητή Κοδεσάλ Μέντες που υπέδειξε ένα αστείο πέναλτι στο 85’ και ο Ντιέγο Μαραντόνα εξελίχθηκε στη μορφή του Μουντιάλ. Όχι τόσο για το κλάμα του με τη λήξη του τελικού αλλά με τα όσα έγιναν στον ημιτελικό με την Ιταλία, στο «Σαν Πάολο» της Νάπολι, εκεί όπου ο «Ντιεγίτο» μεγαλουργούσε…
Lothar Matthäus and Diego Maradona lead out West Germany and Argentina for the 1990 World Cup final. pic.twitter.com/rjNlsWUspk
— 90s Football (@90sfootball) February 14, 2016
Γινόταν να είσαι οπαδός της Νάπολι και να πας κόντρα στον άνθρωπο που σε έκανε πρωταθλήτρια Ιταλίας; Όχι και οι Ναπολιτάνοι υποστήριξαν την Αργεντινή και όχι την πατρίδα τους, την Ιταλία, στον ημιτελικό! Η «αλμπισελέστε» προκρίθηκε στα πέναλτι και αργότερα ο Μαραντόνα ισχυρίστηκε ότι του το κρατούσε μανιάτικο η μαφία της περιοχής και τον εκβίαζε ελέω της εμπλοκής του στα ναρκωτικά.
Στα παράδοξα και το απίθανο σκηνικό, λίγα χρόνια νωρίτερα, στο Βραζιλία – Χιλή στο Ρίο όπου οι Χιλιανοί προκρίνονταν μόνο με νίκη. Στο 65ο λεπτό μια φωτοβολίδα βρήκε τον κίπερ Ρομπέρτο Ρόχας που αποχώρησε αιμόφυρτος και οι Χιλιανοί, μιας και το ματς διεκόπη, ζήτησαν τον μηδενισμό της «σελεσάο». Ωστόσο η έρευνα απέδειξε πως φίλος του Ρόχας πέταξε τη φωτοβολίδα, η οποία δεν τον βρήκε ποτέ αλλά ο ίδιος κόπηκε με ξυραφάκι που είχε κρύψει στα γάντια του! Και, φυσικά, τιμωρήθηκε η Χιλή…
In 1989 Chile goalkeeper Roberto Rojas went down claiming he was hit by a flare to try to get the game canceled and Chile awarded the points pic.twitter.com/oBlwYUaJu8
— Simon Edwards (@SimonEdwardsSAF) July 6, 2017
Στο εν λόγω Μουντιάλ δε εμφανίστηκαν για τελευταία φορά οι ομάδες της Σοβιετικής Ένωσης, της Τσεχοσλοβακίας και της Γιουγκοσλαβίας που διαλύθηκαν τα επόμενα χρόνια.
Αρθρο που δημοσιεύτηκε στο Sputniknews.gr στις 12/6/2018
