Αναρωτιόμουν τι διάολο άρθρο να γράψω που να αφήσει, έστω μια μικρή, νότα αισιοδοξίας εν μέσω εορτών. Δεν βρήκα.
Είθισται τέτοιες ημέρες να είναι ευχάριστες. Διασκεδαστικές. Χαρμόσυνες. Θαρρώ ότι όταν ήμασταν πιο… παιδιά, πιο ανέμελοι, τις χαιρόμασταν καλύτερα. Οι έννοιες έπεφταν στους γονείς και την οικογένεια, των περισσότερων τουλάχιστον.
Αναρωτιόμουν τι διάολο άρθρο να γράψω που να αφήσει, έστω μια μικρή, νότα αισιοδοξίας εν μέσω εορτών. Κοιτάς την τσέπη σου όμως και δεν σου φτάνουν ούτε για ζήτω – και δεν θα αναφερθώ σε όσους είναι ήδη γονείς κι έχουν παραπάνω έξοδα. Φόροι, δόσεις, ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, δόσεις δανείων, ιδιωτικές ασφαλίσεις που οι περισσότερες έχουν γίνει υποχρεωτικές (για αυτοκίνητο και υποθηκευμένο σπίτι).
Ερχονται τα παιδάκια, παραμονές στο σπίτι και σκέφτεσαι ακόμη και το ευρώ, το κέρμα, πριν το δώσεις. Όχι, δεν είναι λίγα, 340 δραχμούλες είναι το ευρώ. Ήταν κάποτε δηλαδή. Νοσταλγώ εκείνες τις γιορτές που με τον αδερφό είχαμε οργώσει, για τα κάλαντα, το Αργος, μαζεύοντας ένα τόσο μεγάλο ποσό που προλάβαμε στο τσακ να πάμε σε βιβλιοπωλείο για να πάρουμε ένα ακριβό παιχνίδι. Σε ένα άλλο βιβλιοπωλείο νωρίτερα, ο ιδιοκτήτης για τα κάλαντα μας είχε δώσει ακριβώς… 3 δραχμές. Τον έβριζα μέσα μου για χρόνια, παιδικό απωθημένο…
Τα κάλαντα απέμειναν ως το μόνο ευχάριστο των ημερών, βλέποντας το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο παιδικών ψυχών. Μόνο αυτό.
Κοιτάς λίγο μπροστά και αναρωτιέσαι, τι φέρνει το 2018; Οι κυβερνώντες λένε «μνημόνια τέλος» τον Αύγουστο. Εξ αρχής εκεί πόνταραν, στην τριετία ώστε η τελευταία χρονιά τους να εξελιχθεί σε προεκλογική με «σημαία» ακριβώς αυτό. Οποιες φωνές περί του αντιθέτου (βλ. Στουρνάρας) απαξιώνονται, τη στιγμή που περνάει στα… μούλικα, στη Βουλή, ο ένας φόρος μετά τον άλλο.
Απλά να σας θυμίσω πως όσοι κόβαμε ΔΠΥ, το λεγόμενο «μπλοκάκι», το κλείσαμε διότι στα 100 ευρώ εργασίας μας έμεναν… 40 με τον περσινό, νέο φόρο. Οι εργοδότες στράφηκαν στις αποδείξεις δαπάνης, τους λεγόμενους «τίτλους κτήσεις» με αφορολόγητο μέχρι 5.000 ευρώ τον χρόνο (σ.σ. ποιον χρόνο, ούτε στην 5ετία δεν βλέπεις τόσα) και μια νύχτα -με φεγγάρι- φορολογήθηκε κι αυτό. Με 28% φυσικά.
Ανεξαρτήτως κόμματος, ανεξαρτήτως πρωθυπουργού, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, φορολογούν τα πάντα, σου ζητάν να πληρώσεις για τα πάντα, έχεις – δεν έχεις. Τυγχάνει, επί παραδείγματι, να θες να ανοίξεις εταιρεία ή να πουλήσεις ακίνητο και η προϋπόθεση ονόματι «φορολογική ενημερότητα» σημαίνει ότι εξοφλείς τα πάντα. Τι κι αν είσαι τυπικότατος στις δόσεις των ρυθμίσεών σου στην εφορία; Πλερουά. Τα πάντα μέχρι τέλους, έχεις δεν έχεις.
Η δική μας η γενιά, των (almost) 40αρηδων, άσπρη μέρα δεν θα δει. Η επόμενη, ούτε. 25χρονα και 30χρονα δουλεύουν για μισθούς της πλάκας. Ισως η γενιά που λέει φέτος τα κάλαντα, να αξιωθεί να δει ήλιο σε αυτή τη χώρα.
Η ευθύνη είναι το τελευταίο που απασχολεί τον Ελληνα εδώ και χρόνια. Το περιβόητο «γιατί μπήκαμε, γιατί φτάσαμε στα μνημόνια». Τον απασχολεί η επόμενη ημέρα η οποία είναι πιο μακρινή κι από το ηλιακό σύστημα που ανακάλυψε η NASA.
Καλές γιορτές σε όλους.
Δημοσιεύτηκε στο E-magazino.gr στις 24/12/2017
