Menu

Η γιορτή της επετείου του «ναι», οι δοσίλογοι και ο Μεταξάς

Η γιορτή της επετείου του «ναι», οι δοσίλογοι και ο Μεταξάς

28η Οκτωβρίου κι αν ρωτήσεις σήμερα έναν νέο, έναν μαθητή, ανάθεμα κι αν θα απαντήσει σωστά σε εύκολες ερωτήσεις. Δεν ξέρει τι του γίνεται: θα ανοίξει το τάμπλετ, θα το βρει και θα σου απαντήσει.

Τι περιμένεις άλλωστε από την παιδεία μιας χώρας η οποία δεν έχει κατανοήσει, χρόνια τώρα, τη θέση της, τη δυναμική και την αντοχή της;

Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις και οργίλες τοποθετήσεις (αφορμή για κουβέντα μαζί σας…).

Γιορτάζουμε την επέτειο του «ΟΧΙ»; Μα πότε ο Μεταξάς είπε… όχι;

Τα μικρά Ελληνόπουλα, όπως κάποτε εγώ και εσείς και, αργότερα τα παιδιά μας, μαθαίνουν ότι ένας τολμηρός Ελλην, ο Ιωάννης Μεταξάς, είπε «όχι» το 1940 στον Μπενίτο Μουσολίνι.

Η αλήθεια είναι πως ένας φασιστής δικτάτορας, όπως ήταν ο Μεταξάς από το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου, δεν είπε ποτέ «όχι». Είπε «ναι»: είπε «ναι» στους Αγγλους για πολλοστή φορά. Όπως τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Daily Telegraph»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

Την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε το «ναι» στον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Δεν το θεωρώ κακό, ορθώς έπραξε τότε αλλά όχι ότι αντιτάχθηκε στους Ιταλούς. Και, φυσικά, ο Μεταξάς δεν ζούσε στα Δεκεμβριανά όταν σε μια διαλυμένη Αθήνα, η οποία βρωμούσε απ’ άκρη σ’ άκρη από τα άθαφτα πτώματα της κατοχής, ο Τσόρτσιλ έστειλε τα τανκς για να διαλύσει τους Αριστερούς οι οποίοι ζούσαν και ανέπνεαν για τη βοήθεια του Ιωσήφ Στάλιν (ούτε καν έξυσε το μουστάκι του…).

Πόσους νεκρούς είχαμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Σύμφωνα με τη Wikipedia χάθηκε το 4,5% του πληθυσμού. Στις 1/1/1939 ήμασταν 7.222.000, από 20.000 ως 35.000 ήταν οι νεκροί στρατιώτες, 300.000 ο άμαχος πληθυσμός κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και της κατοχής, στη σούμα περίπου 335.000. Συν 59.000 Εβραίοι που ζούσαν στην Ελλάδα.

Τρέφω τρισμέγιστο σεβαστό στον Μανώλη Γλέζο για την πορεία του και την αντιστασιακή του δράση αλλά ειλικρινά παραξενεύομαι όταν δηλώνει ότι ποσοστιαία είχαμε τις μεγαλύτερες απώλειες. Οι 5.820.000 νεκροί Πολωνοί (16,7%) αλλά και οι 30.000.000 νεκροί Σοβιετικοί προφανώς τον διαψεύδουν.

Το πρόβλημα είναι ο Γκρέγκορι Φράμκιν, ο οποίος έγραψε το «Statistical Year-Book of the League of Nations» και εμμένει ότι τα δεδομένα για τις ελληνικές απώλειες είναι αλλοιωμένα και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Και κατεβάζει στις 140.000 τις απώλειες των αμάχων.

Ακούσατε κανέναν από τις υπουργάρες μας, όλα αυτά τα χρόνια, να κάνει κάτι για να διαψευστεί ο Φράμκιν;

Θα πάρουμε ποτέ τις γερμανικές αποζημιώσεις. Τα τρία, το πιθανότερο

Η Γερμανία επισήμως αναγνωρίζει την ευθύνη της για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά επισήμως καταβάλει ήδη αποζημιώσεις στο πλαίσιο της Συμφωνίας του 1946, ενώ στήριξε έμπρακτα και την ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Ψέματα; Όχι…

Κι όμως… Η, έστω και μόνη, αποζημίωση που έλαβε η Ελλαδα μετά την περίφημη Διάσκεψη των συμμάχων στο Παρίσι ήταν… 38 πλοία , τα οποία έγιναν αμέσως παλιοσίδερα λόγω της παλαιότητάς τους. Οσον αφορά στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953,  η Ελλάδα έμεινε και πάλι εκτός αποζημιώσεων. Αντιθέτως χρήματα  έλαβαν οι ουδέτεροι Ελβετοί (που δεν πολέμησαν) για χρέη των Γερμανών από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Την υπογραφή του για την παραλαβή των 38 πλοίων έβαλε Κωνσταντίνος Καραμανλής ο οποίος τότε είχε κάνει τεράστια συμφωνία, που εξελίχθηκε όμως στο πρώτο μεγάλο σκάνδαλο με τη Siemens. Οι Γερμανοί ανέλαβαν να μας βάλουν κολώνες και καλώδια, αποκτήσαμε τηλέφωνα αλλά αρνηθήκαμε περαιτέρω αποζημιώσεις.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πλέον, μπας και πάρουμε κάνα φράγκο, είναι…:

α) να διεκδικήσουμε πίσω το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3,5 δισ. δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή 54 δισ. ευρώ. Ηταν η πρώτη φορά στην ιστορία που νικημένη, σε πόλεμο, χώρα υποχρεώθηκε να παραχωρήσει δάνειο στη νικήτρια χώρα. Το… φάουλ των Γερμανών είναι πως άρχισαν να το… αποπληρώνουν και το σημερινό ελληνικό κράτος έχει στη διάθεσή του επίσημα χαρτιά του ναζιστικού κράτους με την υπογραφή του Αδόλφου Χίλτερ.

β) να διεκδικήσουν μεμονωμένα πόλεις-δήμοι αποζημιώσεις. Όπως πράττει το Δίστομο.

Οι δίκες των δοσίλογων που δεν έγιναν ποτέ

Στις 1 Οκτωβρίου 1945 δικάστηκαν στο ειδικό δικαστήριο δοσίλογων Ηρακλείου πέντε άτομα της ιδίας οικογένειας (οι τρεις γυναίκες) κατηγορούμενοι για συνεργασία με τον εχθρό, η οποία οδήγησε στο θάνατο 37 συγχωριανούς τους. Η απόφαση ήταν θάνατος για τη μία γυναίκα, ισόβια για τη δεύτερη, ποινές φυλάκισης για δύο και απαλλαγή για τον τελευταίο κατηγορούμενο, ο οποίος ήταν παιδί. Με την έκδοση της απόφασης  το πλήθος εισέβαλε στο χώρο κράτησης, μέσα στο δικαστήριο και έσφαξε με μαχαίρια όλους τους κατηγορουμένους. Οι δικαστές κινδύνεψαν να έχουν την ίδια τύχη.

Εκτοτε το ελληνικό κράτος σταμάτησε τις δίκες των δοσίλογων! Υπό τον φόβο νέων σφαγών είναι ζήτημα να καταδικάστηκαν καμιά δεκαριά από χιλιάδες που συνεργάστηκαν με τους ναζί!

Αλλά η πραγματική Νέμεσις για χιλιάδες πραγματικούς η κατ’ εκτίμησιν δοσίλογους δεν ήρθε με τις δικογραφίες, μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά στους δρόμους των πόλεων και των χωριών, με τη  μορφή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών από τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ (δηλαδή το ΚΚΕ) και μοναδική προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. Τις μεγάλες εμφύλιες συγκρούσεις που ακολούθησαν την απελευθέρωση (Καλαμάτα, Μελιγαλάς, Πύλος, Γαργαλιάνοι, Μυστράς, Κιλκίς, Κούκος, Βαθύλακος, Αθήνα κ.ά.) ολοκλήρωσαν πολλές χιλιάδες άμεσες εκτελέσεις αιχμαλώτων. Ο ακριβής αριθμός των αιχμαλώτων που εσφάγησαν ως συνεργάτες των Γερμανών δεν είναι γνωστός, αλλά δεν πρέπει να είναι πολύ μικρότερος από δέκα χιλιάδες. Μια πραγματική εκατόμβη, μια απερίγραπτη σφαγή νέων ανθρώπων, η οποία οδήγησε με τη σειρά της στο τεράστιο εμφύλιο σφαγείο του 1946-49, το οποίο καταβρόχθισε σχεδόν 150.000 ανθρώπους – τον ανθό της νεολαίας εκείνης της εποχής.


Δημοσιεύτηκε στο simplyman.gr στις 27/10/2017