Στις εθνικές εκλογές Ιουνίου 2012, το ΠΑΣΟΚ είχε 12,28% (756.024 ψήφους), με 33 βουλευτές μπήκε στην τριμερή κυβέρνηση (με ΝΔ, ΔΗΜΑΡ) και ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο. Οι Ευρωεκλογές του 2014 ήταν η πρώτη κάλπη μετά απ’ αυτό, ως ΕΛΙΑ έχασε σχεδόν 300.000 ψηφοφόρους και τερμάτισε με 8,02% και 458.514 ψήφους.
Λίγους μήνες αργότερα (Ιανουάριος 2015) διασπασμένο με την φυγή του Γιώργου Παπανδρέου και την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ, το ΠΑΣΟΚ πήγε στο 4,68% (289.469 ψήφοι). Για να μην ψάχνετε, το ΚΙΔΗΣΟ στις ίδιες εκλογές είχε 2,47% και 152.557 ψήφους.
Τον Σεπτέμβριο του 2015 ως Δημοκρατική Συμπαράταξη (μαζί με την ήδη εξαϋλωμένη ΔΗΜΑΡ), αλλά με το ΚΙΔΗΣΟ απών από τη διαδικασία, πήγε στο 6,29% και 341.732 ψήφους.
Τα αποτελέσματα στις Ευρωεκλογές του 2019 αλλά και στις βουλευτικές του ίδιου έτους έδωσαν ένα ελαφρώς καλύτερο ποσοστό από την προηγούμενη καταγραφή (7,72% και 8,1%), που μεταφράζεται σε κάποιες χιλιάδες ψήφους παραπάνω (σίγουρα όμως κάτω από 8,02% του 2014).
Το ΚΙΝΑΛ δεν έπαθε τίποτα από τη διαρροή κάποιων προσώπων (Θεοχαρόπουλος, Μωραΐτης, Τόλκας), ούτε από τη γέφυρα διάφορων (Μπίστης, Τζουμάκας, Ρεπούση κτλ.) που προσπάθησαν να τσιμπήσουν ψήφους. Είναι επιτυχία αυτό, σε συνδυασμό με την όποια συσπείρωση μπορεί να είχαν σε μεγαλύτερες ηλικίες;
Το ΚΙΝΑΛ στις 7 Ιουλίου 2019 πήρε διψήφιο ποσοστό σε 15 από τις 58 εκλογικές περιφέρειες, εκεί που παραδοσιακά έχει έρεισμα και παγιωμένες σχέσεις χρόνων με τους ψηφοφόρους. Από την άλλη, όμως, δεν υπήρξε κανένα άλμα προς τα εμπρός. Ούτε καν βήμα.
Έκτοτε, το μεγάλο στοίχημα του Κινήματος Αλλαγής είναι να πείσει νέους ψηφοφόρους να το ακολουθήσουν, κάτι που έχει αποτύχει παταγωδώς. Εμφανώς.
Στη, δε, τελευταία χρονικά δημοσκόπηση, της MRB, βρίσκεται στο 7,1% – βέβαια και το 2019 ως 7% του έδιναν και πήρε 1,1 μονάδα παραπάνω.
Νέοι ψηφοφόροι λοιπόν. Νέοι σε ηλικία, κυρίως. Αυτή η ευθύνη βαραίνει τα στελέχη του, ήτοι να προσπαθήσουν με μοντέρνο τρόπο να ξεριζώσουν από την συνείδηση του νέου τις τρεις κυριότερες αντιδράσεις που καταλαμβάνουν τους νέους όταν ακούνε ΠΑΣΟΚ: απαξίωση (σχέσεις με σκάνδαλα και «αυτοί μας φτάσανε ως εδώ»), αδιαφορία («αυτό ψηφίζει ο παππούς μου») και χιούμορ (όλα αυτά τα «…με ΠΑΣΟΚ», αυτό).
Οι αριθμοί λοιπόν δεν ψεύδονται. Ούτε η πραγματικότητα.
Το πρώτο στοίχημα του μοναδικού, αυθεντικού κόμματος του κέντρου είναι η προσέλκυση νέων ψηφοφόρων.
Το δεύτερο, να αποκτήσει καθαρή, σταθερή κομματική συνείδηση, ταυτότητα, ως φορέας και όχι εναλλασσόμενη. Πρόχειρο παράδειγμα; Η υποστήριξη της κυβέρνησης στο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου από τη μεγάλη πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του Κινήματος Αλλαγής (αλλά και ενός μεγάλου τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ) δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Σταθερά, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, από την αρχή της θητείας της κυβέρνησης μέχρι σήμερα, ένα ποσοστό ψηφοφόρων που στο Κίνημα Αλλαγής ξεπερνά σε πολλές περιπτώσεις το 70% (!) και στον ΣΥΡΙΖΑ κινείται στη ζώνη του 20%, δείχνει να είναι ικανοποιημένο από την εικόνα και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης.
Και, τρίτον, να ξεκαθαρίσει υπό τη νέα, ή την ανανεωμένη (σε περίπτωση επανεκλογής της Φώφης Γεννηματά στην αρχηγία) ότι δεν θα μπει σε διαδικασία συζητήσεων συγκυβέρνησης. Επισήμως.
Διότι, μεταξύ μας, το ποσοστό του και τα όσα φαίνονται να έρχονται εκλογικά (μεγάλη φθορά της ΝΔ με την τρομερή της ανικανότητα στο θέμα της πανδημίας, φθορά που η αντίστοιχη ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί). Και, κάτι που έχω αναφέρει ξανά μέσω του TheSocialist.gr, το εγκληματικό, βενιζελικό λάθος με τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά (ακόμη τρίζουν τα κόκκαλα του ιδρυτή…) δεν πρέπει επ’ ουδενί να επαναληφθεί. Αν, ποιος ξέρει τι έρχεται μελλοντικά, υπάρξει το ΚΙΝΑΛ σε συγκυβέρνηση, οφείλει αφενός να είναι με την Αριστερά, αφετέρου με τους δικούς του, και αυστηρούς, όρους (με δικά του άτομα σε κομβικά υπουργεία και πολλές πρωτοβουλίες σε νομοσχέδια).
Τούτο είναι το status quo λίγα 24ωρα μετά τη γνωστοποίηση της τρίτης, για την αρχηγία, υποψηφιότητας: του Νίκου Ανδρουλάκη, ύστερα από Γεννηματά και Ανδρέα Λοβέρδο. Η νυν αρχηγός έχει χρόνια στο κουρμπέτι και λόγους να κριθεί (θετικά ή αρνητικά), ο Λοβέρδος μπήκε με το αριστερό με πασοκικά λάβαρα και γενικές τοποθετήσεις, απομένει η γραμμή Ανδρουλάκη. Ένα νέο, φρέσκο πρόσωπο που αν μη τι άλλο θα συζητηθεί.
Διότι ο χώρος, γενικά ομιλώντας, θέλει ακριβώς αυτό: νέα πρόσωπα. Και να πάψει να ζει με το παρελθόν – μέγα λάθος.
Ακούγονται / διαβάζονται απλά αυτά, αλλά δεν είναι. Διότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του άλλοτε ΠΑΣΟΚ είναι, τη σήμερον ημέρα, ο ίδιος ο ψηφοφόρος του. Μπερδεμένος, δίχως καν να κατανοήσει τι έγινε από το 2009 ως σήμερα και τα αίτια της ραγδαίας πολιτικής αλλαγής στον τόπο μας.
Ας αρχίσουμε λοιπόν, σταδιακά, από αυτόν.
Δημοσιεύτηκε στο TheSocialist.gr στις 19/7/2021
