Υπάρχουν αρκετά «πρέπει» ενόψει των εσωκομματικών εκλογών του κέντρου, για τα οποία είμαι το λιγότερο απαισιόδοξος ότι θα βρουν απαντήσεις (ή εφαρμογή). Στην, εδώ και μήνες, αρθρογραφία μου στο TheSocialist.gr, εξήγησα (με ιστορικά παραδείγματα) ότι, για να το πάρουμε… ανάποδα, τυχόν μετεκλογικές συμμαχίες ανέκαθεν κατόρθωσαν να προκαλούν ρήγματα, και εντέλει να ρίχνουν από την κυβέρνηση, το εκάστοτε ισχυρό κόμμα της χώρας. Με κορυφαίο παράδειγμα τη συνεργασία Δεξιάς κι Αριστεράς (!) στο «βρώμικο ‘89» – πώς αλλιώς άλλωστε θα έπεφτε ο πανίσχυρος και λαοφιλής Ανδρέας;
Ωστόσο, οι εν λόγω συνεργασίες απέδειξαν, και για τον χώρο του εν Ελλάδι κέντρο, και κάτι άλλο: όσες φορές τα «τακίμιασε», για να το πω λαϊκά, με τη Δεξιά, το πλήρωσε. Και τη δεκαετία του ’50, με τις ρηξικέλευθες επιλογές του Γεωργίου Παπανδρέου, και το 2012 με τις αλήστου μνήμης εγκληματικές επιλογές του Βαγγέλη Βενιζέλου και την αποδοχή συγκυβέρνησης με τον ακροδεξιό Αντώνη Σαμαρά. Η ιστορία διδάσκει, δεν ξεγελά. Αντιθέτως, συνεργασίες με την Αριστερά όχι μόνο απέδωσαν (ρίχνοντας την εκάστοτε δεξιά κυβέρνηση) μα και ενίσχυσαν το κέντρο: και το 1963, και στα 70s και το ’81 με τη φιλοαριστερή ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου. Τροφή προς σκέψη.
Στα του σήμερα, τα μεγαλύτερα προβλήματα του Κινήματος Αλλαγής είναι αφενός η έλλειψη σταθερής πολιτικής γραμμής (καθότι συχνά δεν τάχθηκε απέναντι, ως έπρεπε, στην απολυταρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη), αφετέρου ότι ακόμη ζει στο παρελθόν. Με την εκλογή νέου προέδρου οφείλει να βάλει μια διαχωριστική γραμμή στο… παλιό, το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ που λέμε, και να κοιτάξει μπροστά. Με νέα πρόσωπα, με φρέσκο αίμα. Η Φώφη Γεννηματά δεν κατόρθωσε να το ανανεώσει, να το ενισχύσει, συνιστά βέβαια επιτυχία το 8,1% του 2019 – αλλά ως εκεί. Ο Ανδρέας Λοβέρδος θεωρεί ότι μπορεί αλλά – είναι πιο δεξιός από όσο μπορεί να δεχθεί ένας κεντρώος. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανταποκρίνεται στις προαναφερθείσες προδιαγραφές του νέου και καλείται να (απο)δείξει ότι όντως μπορεί να μεταλλάξει το μοναδικό κόμμα του κέντρου.
Δημοσιεύτηκε στο TheSocialist.gr στις 26/7/2021, ως “συμμετοχή” μαζί με άρθρα άλλων έξι δημοσιογράφων
