Μια ιστορία που δεν έχω ξαναπεί, με αφορμή τον Θοδωρή Ιακωβίδη – κι ακολούθησαν η ανάληψη ευθυνών του Πύρρου Δήμα και τα βέλη ενάντια στον Πύρρο από τον Βαλέριο Λεωνίδη.
Τον Βαλέριο, όπως και πολλούς άλλους αρσιβαρίστες, και όχι μόνο, τους γνώρισα το καλοκαίρι του 2003 στη Λάρισα, μετείχαν στους στρατιωτικούς αγώνες. Παπάρια αγώνες δηλαδή, επίδειξης ήταν για να δικαιολογήσουν οι περισσότεροι τη θέση, μόνιμη, που είχαν πάρει στον στρατό (ή στην αστυνομία). Τότε, αν έβγαινες ως και 8ος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το ελληνικό κράτος σε θεωρούσε Ολυμπιονίκη αλλά δεν μπορούσε να σε στηρίξει αλλιώς: είτε σε έβαζε μόνιμο σε σώματα ασφαλείας, είτε σου έδινε καμιά άδεια ΠΡΟ-ΠΟ.
Ήμουν κι εγώ εκεί, σμηνίτης, εν μέσω 16μηνης θητείας στην Πολεμική Αεροπορία, για να καλύψω δημοσιογραφικά τους αγώνες – για το Πεντάγωνο. Η τελευταία μου… δουλειά εκεί και μετά έβγαινα σε άδεια απολύσεως.
Ο Πύρρος, ο Βαλέριος, ο Κάχι (σ.σ. που η κλασικά κότα δημοσιογραφία αποκαλούσε… Ακάκιο τότε), ο Μήτρου, ο Τζελίλης, ο Σπύρου, ο Σαμπάνης, ήταν όλοι εκεί. Μερικοί δεν αγωνίστηκαν, απλά ήρθαν. Και ο Πύρρος, που με είχε κάνει να δακρύσω το 1992, μου έβγαλε εντέλει μια τρομακτική απέχθεια: για τις αδιανόητες απαιτήσεις του ενώ διέμενε στο ξενοδοχείο, έφτασε σε σημείο να ζητά να αδειάζει από άλλους το ασανσέρ όταν έμπαινε μέσα (ενδεικτικό). Για τη συμπεριφορά του προς τους άλλους εν γένει.
Και, αποκορύφωμα, για την εμφάνισή του. Ηταν στο κλειστό μπάσκετ, δίπλα στο Αλκαζάρ. Μαζεύτηκαν οι Λαρισαίοι για να δουν από κοντά το «λιοντάρι από τη Χειμάρα», τα κιλά που κλήθηκε να σηκώσει (ξαναλέω, σε αγώνες επίδειξης ουσιαστικά) ήταν λίγα για τα κυβικά. Ζητά ησυχία στο κλειστό, πάει να σηκώσει την μπάρα και ένα μωρό, στις κερκίδες, έβαλε τα κλάματα σπάζοντας τη σιωπή. Ο Πύρρος τι έκανε; Πέταξε την μπάρα και σηκώθηκε και έφυγε! Ναι, ο Πύρρος. Προσβάλλοντας όσους είχαν πάει, μέσα στη ζέστη, στο κλειστό για να τον δουν – επειδή ένα μωράκι έκλαψε και τον… ενόχλησε.
Ο Πύρρος που μετά Χριστόν, χθες, τόλμησε να κάνει δηλώσεις για τον Ιακωβίδη. Τώρα είναι αργά.
Από την τότε, 18 χρόνια πριν, γνωριμία μου με τους αρσιβαρίστες (αλλά και άλλους, γνωστούς της εποχής, αθλητές) κράτησα το πόσο παιδί – διαμάντι ήταν ο Βαλέριος Λεωνίδης: σε κέρδιζε με την πρώτη κουβέντα, με το χαμόγελό του, με τα πιστεύω του.
Σήμερα ο Βαλέριος είναι μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών και ήταν καταγγελτικός: «Πού ήταν τόσο καιρό ο Πύρρος; Το άθλημα έχει συρρικνωθεί. Δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν παιδιά. Ήταν και ο Μαρτασίδης στην ομάδα. Γιατί έφυγε; Για τον ίδιο λόγο. Και η δήλωση του Πύρρου “θα έρθω στην Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς”, Τι έκανε πριν; Είναι ντροπή να λέει τέτοια πράγματα. Ήταν πρόεδρος και βρισκόταν στην Αμερική. Τι πρόσφερε σε αυτά τα παιδιά;».
Ελα ντε. Τι;
ΥΓ. Στη φωτό της εφημερίδας της Λάρισας «Κήρυκας», ίσα που αχνοφαίνομαι στη μέση, φορώντας αμάνικο (α λα Σταμάτης Γαρδέλης) καθότι τότε ήμουν αντιδραστικός προς τα στρατά (sic) και την ΠΑ. 18 χρόνια μετά, το λέω: μια εβδομάδα μετεκπαίδευση ρε παιδιά, να κοιμηθούμε λίγο. Τρέχοντας θα πάω!
