Αν και… Αργείτης, στην καταγωγή, τον Παναιτωλικό τον βλέπω με συμπάθεια. Δεν θα έπρεπε βέβαια. Παλιά ιστορία μεν, αλλά την είχα ζήσει (εκ των ενόντων).
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι ομάδες της Πελοποννήσου είχαν αρχίσει να ισχυροποιούνται ποδοσφαιρικά και, το 1994-95, ανέβηκαν στην Α’ Εθνική ο Πανηλειακός (με Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλο, Στράντζαλη και άλλους), η Καλαμάτα και η Παναχαϊκή: 3/3 για την περιοχή, λίγο πιο πίσω ο Παναργειακός που δεν έχει αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία από το 1957, δεν υπήρχε καν Α’ Εθνική τότε.
Δύο σεζόν μετά, το 1996-97, Αγρινιώτες και Αργείτες έχαναν στο τέλος το τρένο της ανόδου από Πανιώνιο, Προοδευτική και Εθνικό (3/3 η Αττική, τότε, σε άνοδο), βασικά ο Παναιτωλικός δεν ανέβηκε διότι προτελευταία αγωνιστική τον νικήσαμε, αν και αδιάφοροι, με 2-0 στο στάδιο της πόλης.
Η φωτό από εκείνο το ματς, παρουσία (δεν κάνω πλάκα) 4.000 Αγρινιωτών στο γήπεδο, είχαν κάνει… ντου από «απέναντι» και κάθισαν ανάμεσά μας. Δεν άνοιξε μύτη στο γήπεδο όμως, είχε την πλάκα του!
Και λίγους μήνες μετά, αρχή της σεζόν, η ομάδα έτρωγε 4άρα από το ημίχρονο στο Αγρίνιο σε ματς που πετάχτηκε εντός αγωνιστικού χώρου ό,τι βρήκαν οι Αγρινιώτες εύκαιρο, μέχρι και… τσιμεντόλιθοι. Εκεί ήμουν, τα θυμάμαι (χεχε). Διότι θεωρούσαν ότι στο ματς που δεν πήραν την άνοδο, οι Αργείτες τα είχαν… πάρει από τον Εθνικό.
Ωραίες, γαμώτο, εκείνες οι εποχές, με αγωνιστικές «τριγώνων» (σ.σ. τρεις ομάδες, όλες νικούσαν η μία την άλλη), με βαλιτσάκια, με κόσμο στα γήπεδα. Ρομαντικές, θα έλεγα…
Δημοσιεύτηκε στο Foxbet.gr στις 3/11/2019
