….έχει πιάσει… κόκκινο τα τελευταία χρόνια – και, πλέον, ούτε αστείο είναι ούτε γελάμε. Για τους λάτρεις της στατιστικής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάστηκε επακριβώς 205 ημέρες για να στρέψει εναντίον του όσους οδήγησαν σε αυτοδυναμία τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 7ης Ιουλίου: τους φίλους του Ολυμπιακού και τους επικριτές της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο Μητσοτάκης βέβαια έκανε ακριβώς ό,τι και ο προκάτοχός του, Αλέξης Τσίπρας: επέτρεψε, σιγοντάροντας, την οργή, την οποία μετέτρεψε σε ψήφους. Και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδένα λάθος αναγνωρίστηκε.
Ο Αλέξης έταζε σκίσιμο μνημονίων, go back κυρία Μέρκελ και ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο: μέσα σε έξι μήνες η ρήξη έγινε «συμφωνία», η Μέρκελ καλύτερη φίλη του και εφάρμοσε, υπογράφοντας, τρίτο μνημόνιο.
Ο Κυριάκος ακολούθησε, λοιπόν, την πεπατημένη. Εναντιώθηκε στη Συμφωνία των Πρεσπών για το «Βόρεια Μακεδονία», άφησε να ξεσπάσει η (λανθασμένη ή όχι, δεν είναι της παρούσης) οργή των Βορειοελλαδιτών, πάτησε σε δηλώσεις τύπου «το πρωτάθλημα των Πρεσπών» (για τον ΠΑΟΚ) ακόμη κι από τα χείλη του Βαγγέλη Μαρινάκη και, μετά τις εκλογές, τίμησε και τιμά τη συμφωνία. Ως είναι, ας μη στρουθοκαμηλίζουμε, το σωστό. Και η άνοδος του ΠΑΟΚ, την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησε μένος για την προηγούμενη κυβέρνηση σε πλειονότητα φίλων του Ολυμπιακού, που στράφηκε, ψηφίζοντας, στη ΝΔ αλλά από πλέον ο Μητσοτάκης έχει να αντιμετωπίσει ένα νέο μένος, που η κυβέρνησή του προκάλεσε.
Και τι έκανε: άλλαξε νόμο για να μην υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ, δίχως καν να είναι γνωστό το πόρισμα μιας αμφιλεγόμενης επιτροπής (της ΕΕΑ), δίχως καν να έχουν ενημερωθεί FIFA και UEFA! Κι αν οι Ευρωπαίοι το απορρίψουν; Κι αν ο ΠΑΟΚ δεν είναι ένοχος σε καθεστώς πολυϊδιοκτησίας;
Παρακαλώ συνεχίστε. Το γέλιο είναι ζωή.
