Τα γκολ του Άγγελου Χαριστέα. Οι σέντρες του Άγγελου Μπασινά. Οι επιβλητικές εμφανίσεις του Θοδωρή Ζαγοράκη. Η ψυχή του Τάκη Φύσσα. Ο απροσπέλαστος Μιχάλης Καψής. Ο κέρβερος Αντώνης Νικοπολίδης. Η ψυχάρα ονόματι Γιώργος Καραγκούνης. O Κώστας Κατσουράνης που έπαιξε για… δέκα.
Και ένας Γερμανός που είχε την μπάντα, ο Ότο Ρεχάγκελ, σε ένα μαγικό καλοκαίρι στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Τότε που πήγαν όλα τέλεια για την εθνική ομάδα και κατέκτησε το τρόπαιο, σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Γνωστά, αξέχαστα, συγκινητικά. Ωστόσο, είναι πιο δύσκολο να παραμείνεις στην κορυφή από ό,τι να ανέβεις εκεί: γνωστό. Τι ακολούθησε και πώς έκλεισε ο κύκλος;
Η Ελλάδα το 2005 έλαβε μέρος στο Confederations Cup, των πρωταθλητών των ηπείρων αυτού του κόσμου και, σε όμιλο με Βραζιλία, Μεξικό και Ιαπωνία, έμεινε τελευταία με ένα βαθμό, το 0-0 στο ματς με την «ελ τρι».
Το 2006 ήταν απούσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, μένοντας πίσω από Ουκρανία, Τουρκία αλλά και Δανία, στον όμιλο.
Αλλά στο Euro του 2008 αναδιοργανώθηκε και πήρε την πρόκριση από τα προκριματικά, μπροστά από Τουρκία, Νορβηγία και Βοσνία στον όμιλο. «Θα το ξαναπάρουμε» λέγαμε, αλλά δεν μας πίστευε ούτε ο καθρέπτης. Η κλήρωση μας έριξε σε όμιλο με την Ισπανία, τη Ρωσία και τη Σουηδία, εν συγκρίσει με τον όμιλο του 2004 έλειπε η Πορτογαλία και αντικαταστάθηκε από τους Σκανδιναβούς.
Και αυτό που λένε, ότι η καλή (ή όχι) μέρα, από το πρωί φαίνεται, τέσσερα χρόνια πριν το είχαμε… βιώσει, και πανηγυρίσει, με το 2-1 επί των Ιβήρων. Στο Σάλτσμπουργκ όμως, που τα παλιά τα χρόνια η γνωστή τάση των εφημερίδων να εξελληνίζουν τις λέξεις το είχε καθιερώσει γνωστό ως… Σαλισβούργο, γράφτηκε η τελευταία πράξη της Εθνικής Ελλάδος σε Euro. Πικρή, απογοητευτική.
Στην πρεμιέρα του ομίλου λοιπόν η Ελλάδα αντιμετώπισε τη Σουηδία, στο πρώτο τους επίσημο ματς, και μοναδικό ως και τα νυν προκριματικά του Μουντιάλ 2022. Ο Χαριστέας έπαιζε εξτρέμ και στην κορυφή ο Φάνης Γκέκας, στα στόπερ ήταν ο Παρασκευάς Άντζας με τον Σωτήρη Κυργιάκο, ως αλλαγή είχαν μπει οι Γιάννης Αμανατίδης και Γιώργος Σαμαράς. Και απέναντι, ο Ρονάλντο του 2004 είχε αντικατασταθεί από τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς που εννοείται ότι σκόραρε. Όπως και ο έτερος σταρ εκείνης της ομάδας της Σουηδίας, ο Χένρικ Λάρσον.
Κι εμείς; Ωσεί παρόντες. Ανήμποροι. Με τη σπίθα του 2004 να λείπει. Οι Έλληνες διεθνείς ούτε ήθελαν, μα ούτε μπορούσαν να περάσουν την σέντρα. Οι Σουηδοί δεν είχαν καμία όρεξη να πρεσάρουν ψηλά, επέλεξαν να περιμένουν να δουν που θα πάει αυτό. Οι αμέτρητες παράλληλες πασούλες δεν ήταν θέαμα αντάξιο ενός Euro 2008. Τα social media έχυναν δηλητήριο. Ουδέποτε η πρεμιέρα μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης, που ξεκινούσε την υπεράσπιση του στέμματος της είχε τόσο αντιποδοσφαιρική λογική. Το 5-4-1 του Χερ Ότο αίφνης έμοιαζε αναχρονιστικό, δυσλειτουργικό, παθητικό.
Οι έντονες αποδοκιμασίες των ουδέτερων, η γιούχα αυτών που είχαν πάει στο γήπεδο για να δουν μπάλα ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα. Η Ελλάδα έμοιαζε να έχει κατεβεί όχι για να μην χάσει, αλλά για να μην παίξει. Κι αυτό δεν ήταν τιμητικό.
Ήταν το τέλος του κύκλου. Ή, ορθότερα, η αρχή του τέλους. Σε εκείνο τον όμιλο, με τη Ρωσία άκρως βελτιωμένη και την Ισπανία σχεδόν ανίκητη, κατακτώντας άλλωστε το τρόπαιο στο τέλος, το ματς της πρεμιέρας έκρινε πολλά. Η Σουηδία, βέβαια, δεν έκανε άλλη νίκη και έλαβε πρόωρα το ταξίδι της επιστροφής από τη συνδιοργάνωση Αυστρίας και Ελβετίας, όπως και εμείς.
Ο Ότο Ρεχάγκελ παρέμεινε, για ένα ακόμη τουρνουά. Για ένα τελευταίο κεφάλαιο: το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής. Πίσω από την Ελβετία στον όμιλο, μπαράζ με την Ουκρανία, εποποιΐα στο Κίεβο με γκολ του Σαλπιγγίδη και πρώτο Μουντιάλ από το 1994, το άκρως αποτυχημένο εκείνο τουρνουά για εμάς.
Αλλά τούτη τη φορά η Ελλάδα φρόντισε να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά. Στις ΗΠΑ, 16 χρόνια νωρίτερα, δεν είχαμε βάλει ούτε… γκολ. Στη Νότια Αφρική όμως και γκολ βάλαμε, με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη στο 2-1 επί της Νιγηρίας, και νίκη κάναμε, και ενάντια σε Νότια Κορέα και Αργεντινή (ήττες με 2-0) σταθήκαμε αξιοπρεπέστατα.
Μετά την Αφρική, ο τότε 72χρονος Ρεχάγκελ είπε το μεγάλο «αντίο», και στο ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μα και στον αθλητισμό γενικότερα, με εξαίρεση μια παρουσία σε 10 αγώνες της Χέρτα, την οποία όμως δεν κατόρθωσε να οδηγήσει στην παραμονή στην Bundesliga.
Επιστροφή… στο σήμερα όπου η Εθνική είναι ξανά «στα σχοινιά», αν θεωρηθεί ότι στον αθλητισμό όλα είναι πιθανά. Πρακτικά, η πρόκριση στο Μουντιάλ του Κατάρ είναι όνειρο απατηλό μετά το 1-1 στο Κόσοβο. Κι ακολουθεί ο αγώνας με τη Σουηδία στο ΟΑΚΑ…
Blog που δημοσιεύτηκε στη Fonbet.gr στις 6/9/2021
