Προς τα τέλη τους, όσο ζούσε ο Αλή Πασάς, οι Σουλιώτες παρέμειναν πιστοί του σύμμαχοι, αποκρούοντας τις δελεαστικές προτάσεις του Χουρσίτ Πασά, που είχε διαταχθεί από τον σουλτάνο να εξολοθρεύσει τον ομόλογό του των Ιωαννίνων.
Όταν ο Αλής φονεύθηκε (17 Ιανουαρίου 1822), οι Σουλιώτες συνέχισαν να μάχονται τους Τούρκους υπό τον Μάρκο Μπότσαρη. Μόνο μετά τη συντριβή των επαναστατημένων Ελλήνων στη Μάχη του Πέτα, αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν και να εγκαταλείψουν και πάλι το Σούλι. Οριστικά, για πάντα.
Το ημερολόγιο έγραφε 2 Σεπτεμβρίου 1822. Σαν σήμερα. Διασκορπίστηκαν στον ελληνικό χώρο και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα του Εικοσιένα. Στο τέλος της επανάστασης, μονάχα 200 Σουλιώτες είχαν επιζήσει από τους 12.000…
Από τα 11 χωριά του Σουλίου, μόνο η Σαμονίβα κατοικείται σήμερα, από ανθρώπους, που δεν έχουν καμία σχέση με τους Σουλιώτες, ενώ σώζονται τα ερείπια του Κουγκίου και του φρουρίου της Κιάφας.
