Για να υπάρξει πολιτική συναίνεση, ως μερικοί την ευαγγελίζονται (και η οποία και σημαντική είναι, και πολύτιμη), απαιτείται αρχικώς συνεννόηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών. Ωστόσο Μητσοτάκης και Τσίπρας ουδέποτε μίλησαν απευθείας – αρκετοί προκάτοχοί τους, το συνήθιζαν. Συχνά. Και για λιγότερο σημαντικούς λόγους.
Ο πρωθυπουργός φρόντισε ωστόσο να ενημερώσει, για την υπουργοποίηση Αποστολάκη, τη Γεννηματά – όχι όμως τον Τσίπρα. Και έκτοτε, ο εν δυνάμει υπουργός ουδέποτε υπουργοποιήθηκε.
Eίτε επειδή ο Αποστολάκης είχε θέσει ως όρο, για την ανακοίνωση της υπουργοποίησής του, την επίτευξη διακομματικής συναίνεσης, η οποία ουδέποτε επιτεύχθηκε.
Είτε επειδή είχε το «ΟΚ» του Τσίπρα αλλά οι 1.435 συνιστώσες του κόμματός του αντέδρασαν, καθότι ενημερώθηκαν μετά Χριστόν.
Είτε επειδή ο Τσίπρας δεν ήταν ενήμερος επακριβώς. Ή ήταν αλλά δεν ήθελε να προβληθεί ως συναίνεση.
Είτε επειδή ο Αποστολάκης προχώρησε με δική του πρωτοβουλία αλλά δείλιασε μετά την κατακραυγή.
Όπως και να’ χει, πρόκειται για ανεπανάληπτο φιάσκο και αποδεικνύει ότι οι δύο πολιτικοί δεν έχουν καμία απευθείας επικοινωνία, ακόμη και μακριά από τις κάμερες, στις πολύ κρίσιμες εποχές που ζούμε.