Το Σάββατο, στα 20 χρόνια της 9/11 το National Geographic έβγαλε ένα τρομερό, 6ωρο ντοκιμαντέρ: 9/11: One Day in America.
Το είδα, εντέλει, λόγω χρόνου, σε δόσεις. Μιλούν οι… survivors, ορισμένες εκπληκτικές (και αδιανόητες…) ιστορίες, όπως τις διηγήθηκαν οι επιζώντες – και με πλάνα που δεν είχαν προβληθεί πάλι. Must seen.
Σε κάτι πιο δικό μας, από τους 20 που μίλησαν, οι 15 (αν μέτρησα σωστά) δεν είχαν επώνυμο τύπου Τζόουνς ή Σμιθ. Αμερικάνικα δηλαδή. Είχαν άλλα: ιταλικά, ισπανικά, ινδικά, πακιστανικά, κινέζικα.
Ο Τζόζεφ Φάιφερ, πυροσβέστης που έχασε την ίδια ημέρα τον αδερφό του, που ο ίδιος έστειλε να ανέβει ορόφους στον πρώτο πύργο.
Όπως ο δικηγόρος Κάρλο Ραγκάτσα. Όπως (δεν κάνω άλλο σπόιλερ, μόνο ονόματα) ο Τσουκ Σερέικα, ο Τζον Μπαντινέλι και άλλοι.
Κανένα αμερικάνικο όνομα. Άπαντες δεύτερης και τρίτης και τέταρτης γενιάς, Αμερικανοί. Και επιζώντες εκείνης της αποφράδας ημέρας.
Το ονοματεπώνυμο δεν σημαίνει ότι δεν είσαι περήφανος πολίτης μιας χώρας που σε φιλοξενεί. Όπου διαμένεις. Συνεπώς, το πρόσφατο μπογδανίζειν με τα ονόματα μαθητών δημοτικού δεν ήταν απλά ένα «πολιτικό ατόπημα». Ήταν κάτι εγκληματικό που έπρεπε να έχει ήδη τιμωρηθεί. Εκτός αν δεν θέλουν (χωρίς το «εκτός αν».
