Ολα, κάποτε, τελειώνουν. Ολα. Είναι νομοτέλεια. Και η αδιανόητη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, ως χώρα, ως πλανήτης, ως μια παγκόσμια κοινότητα, θεωρώ ότι θα αλλάξει δια παντός συνήθειες και καταστάσεις που θεωρούσαμε δεδομένα. Καταστάσεις της καθημερινότητας και δεν εννοώ αν θα υπάρχει περιορισμένη πρόσβαση, για πολύ καιρό, σε χώρους όπου συγχρωτίζεται αρκετός κόσμος, όπως τα σούπερ μάρκετ ή, ακόμη ακόμη, και… τα γήπεδα.
Το πρώτο τέλος αχνοφαίνεται: είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, η Ευρωπαϊκή Ενωση μετράει αντίστροφα. Η ανικανότητα της Γερμανίας, και της Αγκέλα Μέρκελ, να δώσει χείρα βοηθείας σε Ισπανία και Ιταλία, έφερε τις δύο χώρες… στα κόκκινα. Ηδη η Ιταλία μετρά, ως κράτος, ζημία άνω των 60 δισ. ευρώ, υπολογίστε όλη την Ευρώπη αυτή τη στιγμή πόσα χάνει από τα (προσωρινά ή μη) λουκέτα της καραντίνας. Το τέλος του ευρώ δεν είναι πια ένα απλό σενάριο και ξένοι οικονομολόγοι είναι πλέον βέβαιοι ότι η Μ.Κ. εποχή θα συνδυαστεί με μια νέα παγκόσμια οικονομία, πιθανώς ηλεκτρονική. Του Bitcoin, ίσως…
