Πλην των περιόδων των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, όπου σε αμφότερους η χώρα ήταν με την πλευρά των ηττημένων, τα εθνικά πρωταθλήματα στη Γερμανία δεν ολοκληρώθηκαν δύο ακόμα φορές. Για τρίτη θα αποφασίσει ο… κορωνοϊός. Στα πρώτα του χρόνια το πρωτάθλημα διεξαγόταν σε τοπικά, ανά κρατίδια, παιχνίδια και οκτώ ομάδες προκρίνονταν στην τελική φάση, με τα προημιτελικά και τα ημιτελικά να διεξάγονται σε ουδέτερα.
Τούτο ανέφερε η προκήρυξη, η διοργανώτρια όμως όρισε γηπεδούχους τη μια από τις δύο ομάδες, με τις VfB Λειψίας (μετέπειτα Λοκομοτίβ Λειψίας) και Μπριτάνια Βερολίνου (νυν Μπερλίνερ SV 1892) να φτάνουν στον τελικό. Προ της διεξαγωγής του όμως κάποιοι στην Καρλσρούη θυμήθηκαν τον κανονισμό, έστω κι αν η ομάδα τους είχε αποκλειστεί με 6-1 από την Μπριτάνια στον προημιτελικό του Βερολίνο. Έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, καταγγέλθηκε πρακτικά το αδιάβλητο του πρωταθλήματος και ο «ετσιθελικός», από πλευράς διοργανώτριας, ορισμός του επίμαχου προημιτελικού στο Βερολίνο, ο καιρός πέρασε και ο τελικός δεν ορίστηκε ποτέ. Κύριο επιχείρημα δε της Καρλσρούης ήταν πως αρκετοί παίκτες της δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν στο Βερολίνο, καθότι ήταν μακριά και θα επέλεγε (αν ερωτούνταν) μια πιο… μεσοβέζικη έδρα.
Τη μια έπαιζαν… 189 λεπτά, την άλλη έμεινε με επτά
Περισσότερα ευτράπελα έλαβαν χώρα στο πρωτάθλημα Deutsche Fußballmeisterschaft του 1922, ξανά υπό το ίδιο σύστημα διεξαγωγής και με… πιστή τήρηση των ουδέτερων εδρών στην τελική φάση. Στον τελικό της 18ης Ιουνίου έφτασαν η Νυρεμβέργη, που είχε κατακτήσει τα δύο πρώτα μεταπολεμικά πρωταθλήματα, και το Αμβούργο. Στον πρώτο αγώνα οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες 2-2, ύστερα κι από παράταση και, βέβαια, ακόμη η διαδικασία των πέναλτι δεν είχε… εφευρεθεί. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο αγώνας, πρακτικά, δεν… τελείωσε ποτέ καθώς ο κανονισμός προέβλεπε 20λεπτες παρατάσεις μέχρι να αναδειχθεί νικητής!
Ο τελικός διήρκησε λοιπόν τρεις ώρες και 9 λεπτά (ήτοι, 189 λεπτά!) και το σφύριγμα της λήξης επήλθε λόγω… σκοταδιού: είχε νυχτώσει.
Το εν λόγω ματς διεξήχθη μάλιστα στο «Ντόιτσες Στάντιον» του Βερολίνου, γήπεδο που κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1916, οι οποίοι όμως δεν έμελλε να διεξαχθούν ποτέ ελέω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εντέλει κατεδαφίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’30 και έδωσε τη θέση του στο νυν «Ολίμπιασταντιον».
Ορίστηκε επαναληπτικός, στη Λειψία, επτά εβδομάδες αργότερα, στις 6 Αυγούστου, με την καθυστέρηση να οφείλεται στις απανωτές ενστάσεις των δύο συλλόγων για τον πρώτο αγώνα, ενστάσεις που έπεσαν στο κενό. Ο επαναληπτικός ήταν επεισοδιακός, το 90λεπτο τις βρήκε ισόπαλες 1-1 αλλά η Νυρεμβέργη έπαιζε με εννέα (ένας τραυματίστηκε, άλλος αποβλήθηκε). Στην παράταση έμεινε μάλιστα, για τους ίδιους λόγους, με επτά και ο ρέφερι Πέκο Μπάουβενς αποφάσισε τη διακοπή του αγώνα και, δη, ενάντια στους κανονισμούς.
Ο τίτλος θα κρινόταν στα γραφεία, αρχικώς η ομοσπονδία ανέδειξε πρωταθλήτρια της σεζόν την ομάδα του Αμβούργου αλλά αργότερα ήρε την απόφασή της. Και, μάλιστα, ως ελέχθη τότε, με πρόταση των ανθρώπων του Αμβούργου επέλεξε να μην δώσει σε κανέναν τον τίτλο, ιστορία που πάντως διαψεύστηκε αργότερα και στο Αμβούργο λένε ότι δέχθηκαν πιέσεις για να δεχθούν να μπει… παύλα στη σεζόν.
Το ερώτημα και η προπαγάνδα
«Το να κερδίσεις ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι», είχε γράψει στο ημερολόγιο του κάποτε ο Γιόζεφ Γκέμπελς, «είναι μεγαλύτερης σημασίας από την κατάληψη μίας πόλης στην Ανατολή». Ωστόσο οι ναζί είχαν σχέση με το ποδόσφαιρο όσο εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, με την πυρηνική φυσική. Οπως είχαν γράψει χιουμοριστικά οι «Times» προ δεκαετίας στον κατάλογο με τους 50 χειρότερους διάσημους οπαδούς, «ο Αδόλφος Χίτλερ μπορεί να βομβάρδισε το “Ολντ Τράφορντ”, αλλά δεν ήταν οπαδός της… Μάντσεστερ Σίτι».
Επί ημερών Γ’ Ράιχ λοιπόν (1933-45) η Σάλκε πήρε έξι πρωταθλήματα, δύο η Δρέσδη κι από ένα η Φορτούνα Ντίσελντορφ, η Νυρεμβέργη, το Αννόβερο και… η Ραπίντ Βιέννης. Άλλωστε από το 1938 η Αυστρία είχε προσαρτηθεί βιαίως στο ναζιστικό κράτος και εξίσου με το ζόρι οι διαλυμένες ομάδες της χώρας έλαβαν μέρος στο διευρυμένο πρωτάθλημα. Φαίνεται κάποια… συμπάθεια του καθεστώτος προς της Σάλκε, αν μη τι άλλο και στο εν λόγω ρεπορτάζ των Times» με τούτη την αναφορά, οι οπαδοί των «κένιχσμπλαουεν» είχαν απαντήσει πως «αφενός αγνοούσαμε ότι ο Αδόλφος είχε μία ελαφρά συμπάθεια για την ομάδα μας, το τσεκάραμε όμως και αποδείχθηκε οπαδός της πολυθρόνας.
Αλλωστε ποτέ δεν σηκώθηκε να έρθει έστω και σε έναν αγώνα μας, ακόμα και όταν παίζαμε τελικό. Ισως βέβαια να μην προλάβαινε, αφού είχε να οργανώσει τις γενοκτονίες ή… μπορεί τελικά να μην ήταν εν γένει οπαδός του ποδοσφαίρου». Πώς τους πετσόκοψαν έτσι…!
Η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς χρησιμοποίησε τη Σάλκε καθότι προερχόταν από τη βιομηχανική κοιλάδα του Ρουρ και ήταν «ένα λαμπρό παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ο εργατικός πληθυσμός», όπως έλεγε ο υπουργός Προπαγάνδας, Γκέμπελς. Η Σάλκε βέβαια είχε ρίζες στο αριστερό, εργατικό κίνημα, είχε παίκτες Πολωνούς μετανάστες αλλά οι προπαγανδιστές φρόντισαν να διαγράψουν γρήγορα αυτό το κομμάτι της ιστορίας. Και, ως όλες οι ομάδες τότε, υποχρεωτικά χαιρετούσαν ναζιστικά.
Οσο για την Μπάγερν, μιας και η πορεία του Χίτλερ από ένα άσημο κόμμα ως την εξουσία ξεκίνησε από ομιλίες σε μπυραρίες του Μονάχου, όπου έδρευε το κόμμα του; Το 2003 ο Ούρι Σίγκελ αποκάλυψε ότι ο θείος του, Κουρτ Λαντάουερ ανέλαβε την προεδρία της FCB από το 1913, ενός συλλόγου που είχε «γεννηθεί» από πρωτοβουλία Γερμανών Εβραίων και συνήθως είχε τέτοιους παίκτες ή προπονητές. Ο Λαντάουερ φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και μόνο αυτός και μια αδερφή του επιβίωσαν εντέλει. Το 1936 δε ο φορ Βίλι Σιμεστράιτερ είχε φωτογραφηθεί δίπλα στον Τζέσε Οουενς, τον αθλητή που είχε εξευτελίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες τους ναζί με τέσσερα χρυσά μετάλλια.
Πρωταθλήτρια σε δύο… χώρες
Η Bundesliga έχει αναγνωρίσει ως επίσημους τους τίτλους της περιόδου των ναζί, όπως και τα έξι πρωταθλήματα της Σάλκε, ασχέτως αν αρκετές ομάδες οδηγήθηκαν στη διάλυση από το χιτλερικό καθεστώς ή την παρουσία των αυστριακών συλλόγων στη λίγκα. Η δε ομοσπονδία της Αυστρίας επέλεξε, για την περίοδο 1938-45 που ήταν… γερμανική επαρχία, να αναγνωρίσει τους τίτλους της Gauliga Ostmark, η οποία ήταν το τοπικό πρωτάθλημα της χώρας, ως κρατίδιο της Γερμανίας, ως γινόταν και με άλλες κατεκτημένες χώρες.
Συνεπώς, μην ξενίζεστε αν βλέπετε τη Ραπίντ Βιέννης πρωταθλήτρια Αυστρίας για το 1941 αλλά και πρωταθλήτρια Γερμανίας για το… 1941. Η Ραπίντ πήρε την πρωτιά στο μίνι πρωτάθλημα και συνάμα την πρόκριση για το εθνικό. Σημεία των καιρών, τότε…
Üeber alles?
Αν υπάρχει μια φράση που μπορεί να φέρει σε αμηχανία τον όποιο Γερμανό προσπαθεί να πείσει πως ο ναζισμός ήταν… μια κακή παρένθεση στη λαμπρή ιστορία της χώρας, που επιδιώκει να προάγει την «καθαρή» εικόνα της χώρας (της αποσυνδεδεμένης από τη γενοκτονία τουλάχιστον 6 εκατ. Εβραίων, 20 εκατ. πολιτών και πολιτικών κρατουμένων, συν 29 εκατ. στρατιωτών και πολιτών που έχασαν τη ζωή τους στην Ευρώπη, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το σύνολο να συνθέτει την πιο θανατηφόρα σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας) είναι το «Deutschland über alles». Ητοι, «η Γερμανία υπεράνω όλων».
Οι Γερμανοί σήμερα εμμένουν ότι, καίτοι αποτελούσε μότο των ναζί, ήταν απόσπασμα από ποίημα του 1841, είχε χρησιμοποιηθεί στα 30s στον εθνικό ύμνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και παραπέμπουν στην πλήρη στίχο: «αγαπώ τη Γερμανία περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο».
