Αρκετοί, μην πω οι περισσότεροι, άκουσαν το όνομα «Σαλαντίν» από εκείνη την εξαιρετική ταινία «Βασίλειο των Ουρανών» με τον Ορλάντο Μπλουμ.
Ο Σαλαντίν ή Σαλαχουντίν (σε ελληνικά γραπτά αναφέρεται ως Σαλαδίνος) δεν ήταν απλά υπαρκτό πρόσωπο αλλά ίσως η μεγαλύτερη μουσουλμανική μορφή της προηγούμενης χιλιετίας! Και, ήταν, μάλιστα Κούρδος, γεννημένος στο Τικρίτ της Μεσοποταμίας.
Ήταν ο πρώτος σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας και ο ιδρυτής της δυναστείας των Αγιουβιδών. Ηγήθηκε της μουσουλμανικής στρατιωτικής εκστρατείας εναντίον των σταυροφόρων στο Λεβάντε της Ισπανίας και, στο απόγειο της εξουσίας του, το σουλτανάτο του περιελάμβανε την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Χετζάζ (σ.σ. βρισκόταν στη σημερινή Σαουδική Αραβία, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της), την Υεμένη και άλλα μέρη της Βόρειας Αφρικής.
Μέχρι το 1182 είχε ολοκληρώσει την κατάκτηση της μουσουλμανικής Συρίας, κατέλαβε το Χαλέπι, απέτυχε με το οχυρό της Μοσούλης και, σαν σήμερα, 2 Οκτωβρίου 1187 ολοκλήρωσε την πολιορκία της Ιερουσαλήμ (σ.σ. το βασικό θέμα της προαναφερθείσας ταινίας) καταλαμβάνοντάς τη, ύστερα από 88 χρόνια κυριαρχίας των σταυροφόρων.
Νωρίτερα είχε κάψει τον στόλο των Ισραηλινών στην Ερυθρά θάλασσα, ο βασιλιάς της πόλης Γκι των Λουζινιάν συγκέντρωσε τον σταυροφορικό στρατό και επεδίωξε να συγκρουστεί με τον Σαλαντίν. Όμως ο Σαλαντίν τον παρέσυρε μακριά από τις βάσεις του και τον κύκλωσε στο Χαττίν, όπου στις 4 Ιουλίου του 1187 ο σταυροφορικός στρατός καταστράφηκε και ο Γκυ καθώς και πολλοί σημαίνοντες σταυροφόροι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.
Στη συνέχεια ο Σαλαντίν, χρησιμοποιώντας και τον Γκυ στις διαπραγματεύσεις, κατέλαβε είτε με συμφωνίες παράδοσης είτε με πολιορκία τα περισσότερα κάστρα και λιμάνια της Παλαιστίνης, και τελικά έφτασε στην Ιερουσαλήμ την οποία και κατέλαβε με συνθηκολόγηση.
Αργότερα, με την άφιξη των σταυροφόρων της Τρίτης Σταυροφορίας (1189-1192), ο Σαλαντίν υπέστη κάποιες ήττες, όπως την απώλεια της Άκρας μετά από μακρόχρονη πολιορκία και τις ήττες στις μάχες του Αρσούφ και της Γιάφας, αλλά κατάφερε να κρατήσει τους σταυροφόρους έξω από την Ιερουσαλήμ. Ειδικά στο πρόσωπο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, ο Σαλαντίν βρήκε έναν αντίπαλο που τον εκτιμούσε πολύ, όπως και ο Ριχάρδος εκτιμούσε τον Σαλαντίν. Ιστορίες για αυτούς λεγόταν για πολλά χρόνια τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Μέση Ανατολή.
Τελικά τα δύο μέρη συμφώνησαν για ειρήνη το 1192, με την οποία το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ θα εκτεινόταν από την Τύρο μέχρι τη Γιάφα, ενώ το εσωτερικό της Παλαιστίνης θα το κρατούσε ο Σαλαντίν που δεσμευόταν να μην εμποδίζει τους χριστιανούς προσκυνητές από το να πηγαίνουν για προσκήνυμα στον Πανάγιο Τάφο.
Ο Σαλαντίν πέθανε στη Δαμασκό λίγους μήνες μετά, το 1193. Πάντα φρόντιζε για το καλό των υπηκόων του.Τηρούσε πάντα τις συνθήκες με τους αντιπάλους του και τους φερόταν με σεβασμό. Συνήθως φερόταν με σεβασμό και στους αιχμαλώτους που συνελάμβανε, πράγμα αρκετά σπάνιο για εκείνη την εποχή. Κατάφερε να ανακτήσει την Ιερουσαλήμ μετά από 88 χρόνια χριστιανικής κυριαρχίας και έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα στους σταυροφόρους που τους συγκλόνισε και που προετοίμασε την καταστροφή των σταυροφορικών ηγεμονιών παρά την ανάσα ζωής που τους έδωσε η Γ’ Σταυροφορία.
Το όνομά του έμεινε, ακόμη και ανάμεσα στους χριστιανούς, ως πρότυπο ανδρείας και ιπποτισμού και, σίγουρα, ήταν η πιο ένδοξη μορφή από την μεριά του Ισλάμ για την εποχή των Σταυροφοριών.
