Δεν ανέχομαι να απειλεί να κυριαρχήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά.
Δεν ανέχομαι να χαρίζουμε στον Μητσοτάκη το κέντρο.
Δεν τα λέω εγώ, ο Ανδρέας ο Λοβέρδος τα είπε – μπας και τσιμπήσει κάνα ψηφαλάκι ενόψει εσωκομματικών. Σε αυτές χρειάζεται και λίγο πασοκικός τόνος, η αλήθεια είναι. Ας αναρωτηθεί βέβαια, ο καλός μας Ανδρέας, ποιος χάρισε στον Μητσοτάκη τον κέντρο. Ποιος έβαλε το ΠΑΣΟΚ σε θέση να χαρίσει το κέντρο. Μα ο ίδιος, μαζί με τον Βενιζέλο και την άλλη συνομοταξία του 2011 που κατόρθωσαν να γκρεμίσουν μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του 42,92%. Μια κυβέρνηση που έλαβε 3.012.542 ψήφους. Δέκα χρόνια μετά η Νέα Δημοκρατία, η νυν κυβέρνηση, έλαβε… 2.251.618 ψήφους και είναι αυτοδύναμη στη Βουλή.
Ποιος έβαλε τότε αυτογκόλ; Ποιος πρόδωσε τον τότε αρχηγό του κινήματος μετά τις Κάννες; Είναι γνωστά.
Σε καμία Νέα Δημοκρατία δεν χαρίστηκε κανέναν κέντρο, κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν κυριάρχησε σε καμία κεντροαριστερά – εδώ καλά καλά δεν είχε αυτοδύναμη κυβέρνηση και στράφηκε στη λυκοφιλία με τον Καμμένο.
Το ανέφερε σωστά, προχθές, ο Χάρης Καστανίδης: «η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου κατέστρεψε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ». Για όσους συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν, αυτοί είναι η αλήθεια.
Για να μην επαναλαμβάνομαι, με links σχετικών αναφορών σε παλιά μου άρθρα, τα εξής.
Το 2011, δέκα χρόνια πριν, έλαβε χώρα εσωκομματική αποστασία, νέτα σκέτα. Μια προδοσία που έκανε τον μέσο ψηφοφόρο να γυρίσει την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ, εν μέσω του πρώτου μνημονίου και της κρίσης. Μια αποστασία που είχε όνομα και υπογραφή: του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος μετά την ΕΡΤ κατόρθωσε να κλείσει και… το ΠΑΣΟΚ.
Εκτοτε, ο ψηφοφόρος του κέντρου, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ aka ΚΙΝΑΛ aka ΕΛΙΑ τείνει προς τη δεξιά, αυτό δείχνουν οι αριθμοί και θα τρίζουν τα κόκκαλα του ιδρυτή, διάολε! Σκεπτόμουν κάποτε μήπως να το κλείναμε το μαγαζί, να τελειώναμε: δεν άρεσε σε αρκετούς – αλλά τούτη είναι η μαύρη αλήθεια.
Κι αν αυτό δεν σας πείθει, η εκλογική ιστορία της χώρας απέδειξε έναν άγραφο νόμο: πως το εκάστοτε ισχυρό, το μεγάλο κόμμα, το «ρίχνουν» οι συνεργασίες των άλλων δύο. Εδώ, για να πέσει κάποτε ο Αντρέας, συνεργάστηκε ο Μητσοτάκης με την Αριστερά, τι να λέμε τώρα…
Όλα αυτά είναι παρελθόν – αλλά το παρελθόν διδάσκει.
Η ιστορική παράταξη του κέντρου οφείλει αφενός να ξεφύγει από την παπανδρεϊκολαγνεία, να πάψει να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα… ακριβώς αυτό, το «ιστορική», και να πορευτεί αυτόνομα. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα του κέντρου σήμερα είναι ο ίδιος ο ψηφοφόρος του. Μπερδεμένος, δίχως καν να κατανοήσει τι έγινε από το 2009 ως σήμερα και τα αίτια της ραγδαίας πολιτικής αλλαγής στον τόπο μας.
Άλλος λέει ότι ο Τσίπρας έκλεψε τους ψηφοφόρους, λες και τους απείλησε κανείς με πιστόλι στο κρόταφο. Άλλος ότι ο Μητσοτάκης βάζει πρώην πασόκους στην κυβέρνηση για να κάνει άνοιγμα στο κέντρο – και σιγά τους πασόκους που έβαλε, και σιγά το άνοιγμα.
Το ζήτημα λοιπόν είναι να κοιταχτούν όλοι στον καθρέπτη και να αποφασίσουν τι είδους ΠΑΣΟΚ (διότι αρκετά τράβηξε το αστείο με το Κίνημα Αλλαγής) θέλουν για την επόμενη μέρα, με ποια στελέχη και, πάνω από όλα, με ποια λογική σε μια συγκυβέρνηση που δείχνει (στις επόμενες εκλογές) πιο πιθανή από ποτέ.
Οι πρόσφατες γερμανικές εκλογές επανέφεραν στην επικαιρότητα τις συνεργασίες και τις συγκυβερνήσεις: στη Γερμανία επί σειρά ετών λειτουργεί σχεδόν άψογα ως μοντέλο. Κι αν επιβεβαιωθεί το (κατ’ εμέ σχεδόν σίγουρο) σενάριο μη αυτοδυναμίας στις προσεχείς αρχαιρεσίες, οι οποίες ίσως δεν αργούν και πολύ, είναι πάρα πολύ εύκολο να βγεις κερδισμένος, ως «πολύφερνη εκλογική νύφη».
Αυτά βέβαια… μετά. Στα μέσα Δεκέμβρη το κόμμα θα έχει νέο αρχηγό. Η επιλογή θα είναι από τη λαϊκή βάση. Η Φώφη Γεννηματά θα κριθεί, ομολογουμένως κράτησε το καράβι όρθιο αλλά με λάθη και, κυρίως, με τόσο τεθλασμένη γραμμή που μόλις τον τελευταίο καιρό σταθεροποιήθηκε: ενδεχομένως να ήταν αρκετά αργά ωστόσο έχει εμφανώς πια τη στήριξη των «παπανδρεϊκών». Ο Ανδρέας Λοβέρδος πήρε τα όρη και τα βουνά για να μιλήσει με ψηφοφόρους, ο καθείς έχει δικαίωμα στην εκλογή, όπως είχε στις εσωκομματικές της ΝΔ και ο επιστήθιος φίλος του Άδωνις Γεωργιάδης. Ο Χάρης Καστανίδης εκφράζει τον παραδοσιακό χώρο και ο Νίκος Ανδρουλάκης τηρεί ως τώρα χαμηλούς τόνους και δεν μιλάει τυχαία για «ενότητα» στην επόμενη ημέρα.
Διότι ο επόμενος αρχηγός πιθανώς να μην έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αν δεν επανεκλεγεί η Γεννηματά) ενώ το σενάριο διάσπασης δείχνει υπαρκτό.
Ο καθείς έκανε τις επιλογές του. Είναι η ώρα και του ψηφοφόρου του κέντρου να χαράξει γραμμή στην επόμενη ημέρα και το project της ανανέωσης και των νέων προσώπων είναι a priori απαιτητό. Ειδάλλως, δεν θα υπάρχει κέντρο σε λίγα χρόνια.
Δημοσιεύτηκε στο TheSocialist.gr στις 5/10/2021
