Με εντολή του Γάλλου βασιλιά Φιλίππου του Ωραίου, συλλαμβάνονται ο Μέγας Διδάσκαλος και χιλιάδες μέλη του Τάγματος των Ναϊτών. Υποβάλλονται σε βασανιστήρια και «ομολογούν» ότι είναι αιρετικοί, ενώ λίγους μήνες αργότερα θα καούν στην πυρά. Είναι Παρασκευή και 13, έτος 1307 και από τότε αυτή η μέρα θεωρείται ότι φέρνει γρουσουζιά.
Το τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε από τον Ούγο ντε Πεν (1070-1136) και εννέα άλλους Γάλλους ιππότες στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά την Α’ Σταυροφορία (1119), σύμφωνα με τα ιπποτικά πρότυπα του δυτικού μοναχισμού της εποχής. Σκοπός της ίδρυσής του ήταν η προστασία των ιερών προσκυνημάτων και των προσκυνητών από πιθανές επιθέσεις μουσουλμάνων.
Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνος Β’, τους παραχώρησε μία πτέρυγα του παλατιού, που βρισκόταν κοντά στον παλαιό Ναό του Σολομώντος, για να οργανώσουν τη δράση τους. Ο αρχηγός του τάγματος ονομαζόταν μέγας μάγιστρος, τα δε μέλη διακρίνονταν σε τέσσερις τάξεις: ιππότες, αξιωματούχοι, εφημέριοι κληρικοί και υπηρέτες.
Η αυλαία της δράσης των Ιπποτών του Ναού έπεσε στις 19 Μαρτίου 1314, όταν ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ κάηκε στην πυρά ως αιρετικός. Λέγεται ότι προτού ξεψυχήσει καταράστηκε τον βασιλιά και τον Πάπα. Η κατάρα του «έπιασε» και ο μεν Κλήμης πέθανε τον επόμενο μήνα, ο δε Φίλιππος οκτώ μήνες αργότερα.
Έχει υποστηριχθεί από λάτρεις της συνωμοσιολογίας, ότι μέλη των Ναϊτών, που διέφυγαν από τους διωγμούς στη Γαλλία, κατέφυγαν στη Σκωτία, όπου διατήρησαν αναμμένη την σπίθα του Τάγματος, μέσα από τις γραμμές του Ελευθεροτεκτονισμού (Μασονίας) και από ξεχωριστές μυστικές οργανώσεις, όπως οι σύγχρονες Templar Research Institute και CIRCES International Inc. Έχοντας μάθει να χειραγωγούν την εξουσία και να διαχειρίζονται αριστοτεχνικά τον πλούτο, οι Ναΐτες βρίσκονται στο υπόβαθρο της Δυτικής κοινωνίας και απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν και να δείξουν την πραγματική τους δύναμη.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
